Παιδιά του κόσμου..
Αλήτες, τρελοί με τα πόδια σφηνωμένα στη ματωμένη γη..
Το ψωμί σάς πήραν και πώς να σας χορτάσω;
Με βρώμικο Νερό, πώς να σας ξεδιψάσω;
Τα όνειρα, το γέλιο, την ανεμελιά που ξέφυγε..
του πόνου και του όλεθρου λάφυρα πώς να ξαναφέρω;
Σε μια αγκαλιά, σ ένα "έλα κοντά "..
Ξυπόλυτή μου μελαχροινή αγάπη..
Μην με ρωτάς γιατί χωρίς αγάπη θέλω να ζω
Όταν καθημερινά σφυροκοπούνε με τσεκούρια αναισθησίας αθώες ψυχές..
Όταν γύρω μίσος, φθόνος, συμφέρον και απονιά μαστίζει
Την πλάση αυτή εξαφανίζει..
Μολύνει, στερεύει της αθωότητας την κρήνη..
Και ποιος θα μας κρίνει;
Λες, και γελάς..
Κι εσύ ρωτάς μικρό παιδί
Μαμά γιατί ζω μες το σκοτάδι ;..
Μισώ το σκοτάδι..
Ξημερώνει και το σκοτάδι αρνείται να φύγει..
Έχει απλωθεί μέσα σου..
Μέσα μου..
Μέσα μας..
Σκοτάδι μόνο.
Ιωάννα Γ. Χρυσακη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου