με σκουριασμένα όνειρα σκαλωμένα
στο φεγγίτη της ψυχής μου. Στιγμές,
σε παρελθόντα χρόνο με μαύρο νυφικό ντυμένη
και γύρω να στενάζουνε τ' αγέννητα παιδιά μου. Στιγμές,
που μοίρασα ψυχούλα
και ζητιάνεψα ψίχουλα από μουχλιασμένες υποσχέσεις. Στιγμές,
που θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν τα μάτια μας
σε 'κεινα τα χρόνια της αθωότητας. Στιγμές,
αιχμάλωτες πάνω σε χαρτιά πότε χρωματιστά πότε ασπρόμαυρα. Στιγμές,
που πήραν το χαμόγελο της νιότης κι απομακρύνθηκαν με γοργό βήμα. Στιγμές,
που θέλω να κλάψω πολύ και να στάξω πηχτό μαύρο δάκρυ στης μοίρας τη σελίδα. Στιγμές, που θέλω να φύγω μακριά να με χάσω να μη με βρίσκω πουθενά. Στιγμές,
που με πήραν οι άλλοι από το χέρι και πάνω στα βήματά τους με έβαλαν κι έγινα κάποια στιγμή... άλλη, έτσι που αναρωτήθηκα ποια είμαι εγώ...και ποιοι οι άλλοι. Στιγμές... στιγμές... Και 'συ με ρωτάς αν γίνονται θαύματα κι αν αντέχει η καρδιά σ' άλλα τραύματα... Μέσα απ'τα λόγια τα κρυμμένα μόλις μου άνοιξες κι εσύ... ακόμα ένα.... Ελένη Ταϊφυριανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου