Έχει χαθεί στις παρυφές
του σκότους της προσποίησης
και της ανειλικρίνειας!!!
Κι εσύ ταξιδευτής του ονείρου,
κείτεσαι σε τσουρουφλισμένο
πέπλο αγάπης με χέρια
υψωμένα στο άπειρο κυνηγώντας
χείμερες ελπίδας.
Μια κραυγή βγαίνει απ την γη.
Κόσμος ξένος, αέναος, μικρός.
Άνθρωποι σκόρπια κουφάρια, ψυχή
χλωμή, πνοή λευκή,
χείλη ερμητικά κλειστά.
Λέξεις ανείπωτες, ξεφτισμένα φτερά,
Πώς να πετάξεις;; Πώς;;;;
Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου
Ψεύτικος ο κόσμος έγινε
ΑπάντησηΔιαγραφήψεύτικα και τα λόγια
χίμαιρες τα αυτονόητα
οι άνθρωποι λαμόγια!