Είναι και εκείνες,
οι μνήμες που ζυγώνουν,
τη νύχτα και παραπαίει η ψυχή,
Είναι και εκείνες οι νύχτες,
που σε αγγίζω στ' όνειρο,
και πιάνεται η αναπνοή,
Είναι και εκείνα τα μονοπάτια,
που σ' οδηγούν κατάσαρκα στ' αγκάθια.
Μα εγώ θα ντυθώ προσμονή, θα φυλακίσω τη σιωπή,
και στο τέλος της αβύσσου, το όνειρο θα πάρει μορφή,
Θα τυλιχτώ νοερά στου φιλιού σου την αναπνοή,
Θα παγώνει η ψυχή μην μ' αρνηθείς;!
Νέλλη Κουμεντάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου