Όνειρο ήτανε (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Κάλπαζα λέει πάνω σ' άλογο λευκό άγρια και περήφανη, λεύτερη σαν αμαζόνα, την ζώνη σου Ιππολύτη ψάχνοντας να βρω... Με τα μαλλιά ξέπλεκα ν' ανεμίζουν στον άνεμο σαν την κόμη της Βερενίκης... Κι ύστερα σαν ξεπέζεψα, γονάτισα στη γη το χώμα να φιλήσω, που κάρπισε ελιά ευλογημένη απ' το κονταροχτύπημα της Αθηνάς... Καθώς τα δάκρυα της Δήμητρας, απ' το χαμό της κόρης, ξέραναν ότι πράσινο ήταν πάνω του... Τράβηξα ένα βέλος από τη φαρέτρα μου τεντώνοντας τη χορδή του τόξου, όπως μου έδειχνε η Άρτεμις να κάνω... Κι απέναντι στον στόχο, έβαλα την καρδιά μου... Δεν θα το κάνεις... Φοβάσαι.... ψιθύρισε η Ήρα στο αυτί μου... Σήκωσα το τόξο....σημάδεψα καλά, και έκλεισα τα μάτια... Το άφησα να φύγει?... Δεν ξέρω... Ζω?... Δεν ξέρω... Όνειρο ήτανε?... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τίποτα......


Ελένη Ταϊφυριανού