Στης ζωής τα κύματα! (της Βηθλεέμ Νασλα)

Μια γυναίκα κι εγώ θάλασσα μου
τα χτυπήματα της μοίρας μετρώ,
κι αγναντεύονταν τα κύματα σου
τη ζωή μου γυρεύω να βρω.

Σε μιαν άλλη εποχή γεννημένη
να σηκώνω το δικό μου σταυρό,
από δω κι από κει ξεριζωμένη
μα στα πόδια μου στέκω εγώ.

Δίχως παρελθόν κι αναμνήσεις σβησμένες
δίχως μέλλον στο αβέβαιο να προσπαθώ,
μες στο τώρα ελπίδες χαμένες
παίζει μαζί μου ο χρόνος θαρρώ.

Θάλασσα μου κατάπιες καράβια
μα οι πίκρες που έπνιξα εγώ
όπως το κύμα που χτυπά τα βράχια
με λάβωσαν και αιμορραγώ.

Ήρθα απόψε μπροστά σου κυρα μου
και το λόγο από σένα ζητώ,
χρόνια μου χεις στερήσει παιδιά μου
μα το δάκρυ μου ακόμη νωπό.

Δε θα βγει νικητής απ τη μάχη
ίδια δύναμη έχουμε οι δυο,
μια φωτιά μες στα βάθη που καίει
κι έτσι αντίκρυ σου ισορροπώ.

Βηθλεέμ Νασλα