Μου αρέσει όταν πνίγομαι
μόνο έτσι
μπορώ να ακούω την ανάσα μου
μέσα στη μοναξιά του βυθού
όταν σκάω τις φυσαλίδες
ελευθερώνω την πνοή μου
ενώ ανοιγοκλείνω σα στρείδι
Ξεριζώνω την καρδιά
μιας δυστυχισμένης ανεμώνης
πού αναδεύει τα πλοκάμια της
παρακαλώντας με
όταν δε βρίσκει κάποιον να
μοιραστεί το δηλητήριό της
Γυαλίζει ένα μπουκάλι
μοναχικής μπύρας
σκαλωμένο στα βράχια
που δε βρήκε η ομάδα διάσωσης
Απεγκλωβίζω ένα άκεφο μήνυμα sos
από μέσα του
Ξεδιπλώνω με προσοχή
τα μυστικά του
Τυλίγω πάλι
σε βαρκάκι
Σχήμα ελπίδας
Αρπάζομαι απ' τ' αγκίστρι του πόνου
Βγαίνω στην επιφάνεια
Αναστασία Σαβαρη
Όλα ομοιόμορφα
στης ζωής το παράλογο,
κυκλώνας που γυρίζει
και τίποτα δεν τον σταματά,
κι εγώ στο μάτι του κενού του.
Παράθυρα, πόρτες, τασάκια
τσιγαρόχαρτα, ίπτανται.
Μόνο τα βουνά θέση δεν αλλάζουν
κι οι ψυχές!
Το ξύλινο σπίτι του Οζ άδειασε
από φαντάσματα και κάδρα,
μόνος της ψυχής προβολέας
το έξωθεν ηλιοφάναρο
κι ένας σπασμένος φεγγίτης,
αντιανεμικός.
Ο Αποσπερίτης έσβησε,
έδωσε την σκυτάλη στην Πούλια
κι ο Αυγερινός κρύφτηκε
στις φυλλωσιές του ονείρου.
Δίχως ανατροπή, ίδιες κι οι εποχές!
Μόνο τα καλοκαίρια αλλάζουν
φεγγάρια και πρόσωπα.
Γι'αυτό ίσως λάτρεψα τον Ιούλιο
που ποτέ δεν με πρόδωσε.
Κι ας ένιψα τας χείρας
σε Καίσαρες
και λαοδικίες.
Μα πάντα μου επιφυλάσσει έναν Αύγουστο
για βασιλιά
Έναν Δον Κιχωτη να παλεύει με αέρηδες
και στάχυα θυμωμένα!
Χρύσα Νικολάκη
Σκόνη; Ομίχλη; Καπνός;
Αναμενόμενη εξέλιξη
Τόσες φωτιές στην πλάτη της γης...
Τόσα άγρια άλογα καλπάζουν
και οργώνουν την πολύπαθη φλούδα της...
Τόσα δάκρυα γίνονται σύννεφα
και καταπλακώνουν το στήθος της...
Όχι, δεν είναι φυσικό το φαινόμενο!
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνεται ο ορίζοντας
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνονται οι δρόμοι
Κανονικά σε κάποια αλήθεια οδηγεί το φως...
Το φως!
Αυτό είναι ο στόχος...
Βολεύει το ασαφές
Ο καπνός, η ομίχλη, η σκόνη!
Το θολό τοπίο του κόσμου...
Αποθαρρύνει
Μουδιάζει
Αδρανοποιεί
Σε λανθασμένους δρόμους οδηγεί.
Μούχρωμα, δυσδιάκριτο το μέλλον
Πισογύρισμα σε σκοτεινούς καιρούς...
Άλογους!
Φόβου συσκότιση
Η εποχή του μύθου επί θύραις.
Γαλάζια σφαίρα της γης,
ταξιδεύεις αμέριμνη στο σύμπαν
ή κρύβεις στην καυτή σου την καρδιά
πόνο για τον κόσμο
που φύτρωσε στη φλούδα σου;
Με ποια ελπίδα τον κρατάς;
Με ποιο σκοπό τον κουβαλάς;
Σκόνη, ομίχλη, καπνός, συσκότιση...
Ας ανάψει κάθε πηγή φωτός!
Σκοτάδια πολλά περάσανε
και σκέπασαν πολύπαθη τη γη.
Μ' αυτή ακόμα ταξιδεύει...
Ας πνεύσουν άνεμοι,
πνεύματα φωτεινά,
λυτρωτικός ο αυγινός
ορίζοντας να ανατείλει
Μαρία Κουτουση
Λαβώσαμε τα χείλη μας με δάκρυα
Σκοτώσαμε τα χάδια μας με τόνους αναισθησίας
Πλυθήκαμε με ντροπές και σκουπιστήκαμε τις τύψεις μας.
Εμείς, οι ρομαντικοί ηγεμόνες του καταδικασμένου ονείρου.
Εμείς, τα πιόνια σε παιχνίδι κλεμμένο
Εμείς, ερωτευμένοι φονιάδες της μισοτελειωμένης άνοιξης.
Εμείς, οντότητες μοναχικές, που ξεγλιστρούν σε γέλια και αγγίγματα.
Βάγια Μπαλή
Σε μια φλεγόμενη άμμο
κύλησαν τα βήματα μου νηφάλια.
Χαλύβδωσα την θέληση μου
ενάντια στην φαιδρότητά σου,
σαν χείμαρρος που κατέρρεε
στο χάρτινο βασίλειο σου.
Μέσα σε λέξεις
ωχρές , ασφυκτικές
μεγαλώνοντας την απόσταση
ανάμεσά μας,
σ’ ένα ακατάληπτο οδυρμό.
Βαθαίνοντας
στις πιο μικρές σου αμυχές.
σε μια συγκαλυμμένη χειρονομία
καθηλωμένη σε ένα ρήγμα
κλυδωνισμένο
ηγεμονεύοντας το Απόλυτο Μηδέν.
Χαμήλωσα
τα σφραγισμένα μου βλέφαρα
στο πέρασμα σου, όπως ο Αττίλας
στην πληγωμένη μου σάρκα.
Συνέχισα τον δρόμο μου,
αφήνοντας πίσω
μια έρημη και κατακερματισμένη γη
να καίει στα συντρίμμια σου.
Μίνα Μπουλεκου
Από την Ποιητική μου Συλλογή
«Πέρα απ’ τον ορίζοντα»
