Ένας ποιητής (της Λένας Σαρή)

 

Και τι θαρρείς
πώς είναι ο ποιητής;
Μια απέραντη θάλασσα σκέψεων.
 Ενας ουρανός  
που άλλοτε είναι καταγάλανος
κι άλλοτε συννεφιασμένος 
έτοιμος να κλάψει
και αυτός μαζί του. 
  Και τι θαρρείς 
πως είναι ο ποιητής;
  Μια καθάρια
σκέψη 
 που άλλοτε 
αγαπά τη ζωή
κι άλλοτε 
 ζει μέσα στη θλίψη του.
   Τι είναι ο ποιητής
ένα μολύβι κι ένα χαρτί
λέει αλήθειες
κι όποιος αντέξει.
Λένα Σαρή

ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ (της Τζένης Τσιουγκου)

 
Χάνομαι στα μάτια σου…
Εκεί που ζει όλος ο κόσμος της ψυχής σου,
εκεί που φανερώνονται ακατάπαυστα οι σκέψεις σου.
Σκέψεις θλιμμένες, ταραχώδεις στο βλέμμα σου, σκέψεις ήρεμες…
Στο βλέμμα σου το έντονο και παράξενο, 
το άλλοτε διαπεραστικό και άλλοτε τόσο εξεταστικό
σαν να προσπαθείς κι εσύ ν’ ανακαλύψεις
όσα υπάρχουν στα δικά μου μάτια…

Ξεχνιέμαι στα μάτια σου,
ξεχνιέμαι και βυθίζομαι στις καστανές ίριδες των ματιών σου.
Κάνω προσπάθειες να επικρατήσει η σιωπή ανάμεσά μας
για να σε παρατηρήσω, 
για να χαθώ αχόρταγα στα πιο κρυφά μονοπάτια του κορμιού σου…
Κάνω προσπάθειες
μα το καρδιοχτύπι μου φέρνει λόγια στα χείλη μου
και σου μιλώ όλο και πιο πολύ…

Και όμως ξεχνιέμαι στο βλέμμα σου,
τόσες λέξεις σου λέω,
μα μέσα μου άλλες λέξεις προφέρω
λέξεις που τις αγκαλιάζουν επιθυμίες,
επιθυμίες σαν επτασφράγιστα μυστικά, 
επιθυμίες που ορμούν στο σώμα μου
σαν πάθη φουρτουνιασμένα που με βυθίζουν στα μάτια σου,
σαν πόθοι ανεμοστρόβιλοι 
που με περιστρέφουν γύρω από την ύπαρξή σου.

Ξεχνιέμαι στο βλέμμα σου γι’ αυτό μη μου μιλάς για λίγο.
Άσε να επικρατήσει ανάμεσά μας ένα χορός συναισθημάτων,
άσε τα μάτια να φλυαρούν και τα χείλη να ζουν στη σιωπή,
σαν εκείνη τη σιωπή 
που μόνο οι εραστές ξέρουν να την μετατρέπουν
σε ατέλειωτο τραγούδι του έρωτα…

Τζένη Τσιουγκου

Το Παιδί και το Λουλούδι (της Κικης Κωνσταντίνου)

Μαζί ταξιδέψαμε σήμερα, Ψυχή μου.
Μια ακόμη δική μας, Κυριακή!

Θυμάσαι;
Πως να ξεχάσεις, άραγε;

Η βόλτα μας, ο καφές μας, τα χαμόγελα, η ευχή! Πάντα η ευχή, μια αγκαλιά γεμάτη βασιλικό και αμέθυστο. 

Ματάκια μου, πράσινα. Πράσινα ήτανε, θαρρώ.
Μικρή μου υπομονή, προσμονή έγινες.

Σε κρατώ στην αγκαλιά μου, σαν ένα μικρό δέντρο. Σαν οι ρίζες σου, να θέλουνε νερό. Με νέκταρ, τις ξέπλυνα. Χαμογελάς θαρρώ. Σου αφήνομαι.

Ένα ταξίδι αλληγορικό, μια στιγμή ανείπωτη μα τόσες φορές "ταλαιπωρημένη". Όμως τώρα, δεν είναι ώρα για ακρογιάλια, είναι ώρα για νανούρισμα, καλοκαιρινό. Είναι ώρα για μια μυστική συμφωνία:

Εγώ θα σου πω πως σε αγαπώ και​ εσύ θα προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο. Θα χάσεις όμως, γιατί ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό.

Μετά θα κεράσω παγωτό και θα φάμε κερασάκια. Μετά - πριν κοιμηθούμε - θα γυρίσουμε πίσω. Στη σκάφη, στα λερωμένα ρούχα και στη σαπουνάδα. Θα γελάσουμε, θα αγκαλιαστούμε. Θα σου φιλήσω τα χέρια​ και εσύ θα μου δείξεις το γεράνι. Γεράνι ήτανε, θαρρώ. Μπροστά στην πόρτα σου, πάντα μπροστά στην πόρτα σου, αφού τα λουλούδια προσελκύουν καθετί καλό!

Και μετά, πριν κοιμηθούμε, πριν τη γνωστή συζήτηση, θα περιμένω σαν άσβεστο φως, να με πεις και πάλι ''Βασιλικούλα'' όπως τον παλιό, καλό καιρό.

Στον Βασιλικό δεν πλησιάζουν τα θηρία. Έτσι, γενναία μου; Είναι άλλωστε προστάτης, το γεράνι σου. Μέσα μου, έμεινε.

Σαν παιδί και σαν λουλούδι, ένας νέος παραλληλισμός!

Κική Κωνσταντίνου

«ΟΙ ΩΡΕΣ» (της Γεωργίας Παππά)

 

Τα λεπτά προσπαθούν ανυπόμονα να φτάσουν τις ώρες.
Αυτές, ήσυχα κάθονται, σιωπηλά.
Περιμένουν συλλογισμένα μα και ανυπόμονα το χάδι του εραστή τους, του χρόνου.
Αδημονούν να μπούν στην τροχιά των στιγμών... 
Προσμένουν την αστραπή που θα γεννήσει αστέρια και αυτά θα γράψουν ιστορία σε έναστρο ουρανό!

Γεωργία Παππά

Η κατάρα (της Σοφίας Τριανταφυλλιδου)

 

Σε κείνη  την συνάντηση, ντυμένη με ρούχα πολλά, όπως πάντα.
Με εμπιστεύτηκες , αφέθηκες στα χέρια μου.
Φανταζόμουν τις καμπύλες κάτω από τα  σφιχτά εμπόδια και ήθελα βιαστικά να σε γδύσω.
Πήρα μαχαίρι και άρχισα να τα σχίζω.
Λαίμαργος για  την λευκή σάρκα με τους απίστευτους ομόκεντρους κύκλους.
Κατά λάθος σε πλήγωσα.
Δεν με συγχώρεσες ποτέ, με καταράστηκες.
Πλέον κάθε φορά που σ' αγγίζω τα μάτια μου  πονούν και δακρύζουν.
            
Σοφία Τριανταφυλλιδου