Παρούσα (της Μάρθας Καναρη)

 
Πάντα θα έρχομαι...
Γλυστρώ σαν άνεμος και γατζώνομαι 
στο ανοικτό σου πουκάμισο.
Ρίχνω άγκυρα,  
εκεί ακριβώς που  υπόσχεσαι έρωτα 
και  ξημερώνω όταν βραδυάζει 
στα μάτια σου.
Πάντα θα έρχομαι...
Αγκαλιάζω τη λήθη και χαιδεύω τη στιγμή
καθώς το ποίημα ματώνει και δεν ξέρω αν γίνεσαι όνειρο ή απογοήτευση.
Ήρθα.... 
Ήρθα πάλι ...
...κι εσύ πάντα εκεί,  
να φυλακίζεις ανέμους και να φτιάχνεις χαραμάδες για τη ψευδαίσθηση μιας χαμένης ελευθερίας που μου χρωστάς.
.... Παρούσα ξανά....

Μάρθα Καναρη

Απολογισμός (της Νάνσυ Μπασδέκη)

 

Μ’ένα  παιδί στην αγκαλιά
περιφερόσουν…

ο αγέρας  πόλεμο ηχούσε
αγωνιούσαν τα πουλιά
μην φθάσουν τα μαντάτα στη γη των αστεριών
ο Πλούτωνας μην λυπηθεί
η μαύρη σκόνη μην καλύψει
τις όμορφες πεδιάδες 
του σύμπαντος τις γειτονιές
η φρίκη μη μιάνει το φιλί

έρεβος βαθύ το βλέμμα τους
τα λόγια δυσωδία 
οι χειραψίες αγκαθωτό στεφάνι
αίμα ποτίστηκαν οι αγροί
το χαμομήλια έγειραν στο χώμα
πυρακτωμένος  σίδηρος στα λυγερά κορμιά 
σφραγίδα ασφαλείας 
ντροπή 
νόθο παιδί του σαρκασμού
φόβος
πρωτότοκος υιός 
τον κυνηγούσε η μάνα του να πιεί το γάλα 
της τσουκνίδας
να ευφρανθεί το ατσάλι
πύργο πελώριο να στήσει
ψευδολογίας προμαχώνα
χαμόγελα αφροστεφανωμένα
υπόσχεση ζωής
της φυλακής τον φράχτη έπλεξαν
και μιάν αυλή μέσα στην λάσπη αφημένη
να κατατρώει  το παραμύθι

οι  τζίτζικες εσίγησαν
του θέρους η στιγμή παρήλθε
του Άδη τα λαγούμια κάνανε γιορτή
τα όμορφα κοχύλια που μάζευες από παιδί
σκορπίστηκαν στη μαυρισμένη χλόη

…κουρνιασμένο στους άδειούς σου μαστούς
καβάλα σ’ένα άλογο
αγέρωχα αδύναμο
αγέρωχα αδύναμη κι εσύ
   

Νάνσυ Μπασδέκη                                             

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ενός λεπτού τριγμοί
αποκαΐδια οι στιγμές
που φοβηθήκαμε
νέρινο πάτωμα η ζωή
έλα, περπάτα!
Θα σε βρίσκω πάντα
στα πιο αλλόκοτα δάση
θα σου χαρίζω καρπούς
και ένα φιλί
και θα είναι τούτο
το μερτικό της μνήμης μου
μοίρασμα άδικο
του χρόνου που μας λείπει
Χάρισέ μου
την πιο άνεργη σκέψη σου,...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ποίηση. Ενας δρόμος προς το όνειρο. ΕΚΠΟΜΠΗ

 ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΟΜΠΉ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ (της Μαίρης Ζάχου)

Ω θυγατέρα έρημη 
και παραπλανημένη.
Κόρη τ ουρανού,
της γης χαροκαμένη.
Μάνα που τη γέννησες,
πόσο πόνο
στα σωθικά σου θα δεχτείς
απ' τον αφανισμό της.
Θλιμμένη μέρα τραγική,
χωρίς αισθήματα κενή
στου παραδείσου τα περβόλια.
Και παραστράτησε ο νούς
και πα να σε μαγέψει,
στου χάους τα σοκάκια...
Το κλάμα είναι γοερό
σταματημό δεν έχει..
Δεν είναι μίσος μήτε οργή,
είναι του βάθους η ψυχή
που φέρνει η συντέλεια.
Χωρίς να το νοιώσεις κόρη μου
σε άλλους κόσμους περπατάς,
στα σύννεφα γυροβολάς,
δε νοιώθεις την απώλεια.
Γυναικοκτονία άλλη μια ,
δάκρυα χυμένα πολλά
στην επτάσφαιρη την Πούλια..
Θανατικό απ' το χέρι που κράτησες,
απ' το κορμί που εράστηκες,
απ' το φιλί που ένιωσες..
Μέσα στα σωθικά σου.
Λαβωματιά ερωτική,
ξεψύχισμα του πόθου σου
στα σκαλοπάτια της αβύσσου.
Ω θλιβερέ μου έρωτα 
μου πήρες την μιλιά μου,
εσκότωσες τη μοίρα μου,
κι αφάνισες την καρδιά μου.
Μάνα βαστάξου δυνατή,
η κόρη έγινε πουλί,
έγινε πεταρούδι...
Σε συντροφιά Αγγελική
και θεϊκό τραγούδι!!

Μαίρη Ζάχου