Άτιτλο (της Κρυσταλιας Κοσμά)

Η σιωπή και η μοναξιά ακολουθούν τα βήματα μου....
Κι ένας ύπνος βαθύς δίνει διέξοδο στα πιο αληθινά μου αισθήματα....
Κι είναι κι αυτό το δάκρυ που τρεμοπαίζει μόνιμα στην άκρη του ματιού μου....
Όλα μα όλα θάβονται κάτω απ' τα σύννεφα της θλίψης....
Όλα μα όλα ξεγυμνώνονται κάθε που ένα χαμόγελο φυτρώνει στην ψυχή μου....
Και σπάω σε χιλιάδες φλόγες...και φλέγομαι ολόκληρη....και μαζί με μένα καίγονται όλα όσα ποτέ έχω ποθήσει....
                                              

Κρυσταλια Κοσμά

ΑΝΑΣΑ ΒΙΒΛΙΟΥ (της Βασιλείας Τσακλη)

Το σώμα νεκρώνει
μια οθόνη έγινε ζωή
ένα βιβλίο στο ράφι
αναζητεί πνοή.

Θέρμη για ξεφύλισμα μένει
έρμη σε χάος πληροφοριών
η αληθινή γνώση δεμένη
σε θυσαυρό βιβλιοθηκών.

Βιβλία, βιβλία, σελίδες κίτρινες
στου κοσμου τα σκαλώματα
σε βιβλιοπωλεια που μυρίζουν
μέλι και γαρύφαλλο.

Φαντασματα κορμών κρατώ
στα πατώματα της γνώσης
ταξίδι στον χρόνο κοιτώ
του απείρου ζημώσεις.

Στα παλαιοβιβλιοπωλεία θα βρεις
εκδόσεις να σε λύνουν
στο περασμα του χθες γκραβούρες
μυστήρια παίρνουν και δίνουν.

Μα μια βιβλιοθήκη
στο χερι αν δε βρεθεί
ορφανη απο διαβατη
θελει να χαθεί.

των βιβλίων η αξία
στα ματια ζωντανευούν
αργοπεθαίνουν όταν στέκουν
κόσμημα σε μια βιτρίνα.

Βασιλεία Τσακλη

Στάχτες (του Νίκου Βαρδακα)

 

Όταν με νιώσεις να γεννιέμαι απ΄τις στάχτες
θα θυμηθείς πώς με πέταξες στις ράγες.
Όταν με βρεις μέσ’ τις τσέπες σαν χαρτί
που το έσκισες γελώντας, θα ξεφύγω απ΄την ντροπή
κρατημένος απ΄του ονείρου τους ιμάντες.
Όταν στην άκρη μιας αυγής, γίνω λουλούδι που
ανθίζει εκεί θα είσαι η αρχή, σε ένα δρόμο που
τελειώνει η ζωή.

Νίκος Βαρδακας

Άτιτλο (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Επειδή ήξερα πώς είναι 
να είσαι γεμάτος πληγές,
απόκτησα ένα χούι...
Όπου έβλεπα πληγή, 
έτρεχα να την γιατρέψω...
Όπου έβλεπα πόνο,
έτρεχα να κάνω τον καραγκιόζη...
Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν στεναχωρημένο, 
ούτε προβληματισμένο.
Μόνο που δε ρωτούσα, 
αν ήθελαν να γιατρευτούν....
Δε ρώτησα αν με ήθελαν δίπλα τους...
Το ομολογώ, με το στανιό ήθελα να προσφέρω βοήθεια....
Με το στανιό ήθελα
να τους δω να χαμογελάνε....
Και έτσι δε προλάβαινα
να δω τις δικές μου πληγές...
Δε προλάβαινα να κλείσω τις δικές μου χαρακιές..
Τις κουκούλωνα μόνο με κάτι κουρέλια...
Νόμιζα πως έτσι θα κλείσουν, 
αλλά αυτές απο κάτω δούλευαν
και γινόταν απόστημα..
Και μια μέρα πόνεσα πολύ....
Πόνεσα, γιατί οι αθεράπευτες πληγές μου, έτρεξαν αίμα...
Και μαζί πόνεσε κι η ψυχή μου πολύ, 
γιατί κατάλαβα οτι έδινα
χωρίς να μου ζητηθεί... 
Και τότε, έκατσα σε μιαν άκρη, ήρεμα, 
ταπεινά, συμπονετικά...
Συμπονετικα για μένα αυτή τη φορά.....
Έδεσα τις πληγές, τις γιατροπόρεψα....
Μου πήρε καιρό....
Κυρίως όμως,
έμαθα να χτυπώ την πόρτα 
όπου έβλεπα πόνο...
Κι έμπαινα μόνο αν μου άνοιγαν, 
ποτέ ξανά αυθαίρετα..
Ξέρεις, δε θέλουν όλοι να σωθούν....
Ούτε θέλουν όλοι
να το παίξεις Σωτήρας τους....
Σε κάποιους πάλι αρέσει να ζουν με την πίκρα τους..
Ίσως και να είναι η μόνη παρέα που έχουν...
Δικαίωμά τους.... 

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά

Πονάω (της Μαντώ Μπογιαννη)

Πονάω.
Μιλάω, γελάω, κάνω χαβαλέ.
Πονάω. Στο σώμα, στη ψυχή.  Προσποιούμαι. Είναι εύκολο... Ετσι κι αλλιώς δε νοιάζεται και κανένας. Δε χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ για να πείσω...
Είμαι άυπνος με καφέ και τσιγάρο στα χέρια. 
Δεν έχω αντοχές για κάτι περισσότερο. 
Ίσως να εχω βαρεθεί, ίσως να έχω κουραστεί, ίσως...
Είχα καιρό να σκεφτώ ένα τέλος για την ιστορία μου. 
Να θέλω να κοιμηθώ αλλα να μη θέλω να ξυπνήσω...
Και τα μάτια μου βουρκώνουν και ο χρόνος τρέχει κι εγω απλά τον κοιτάζω να με προσπερνά γιατί δε μπορώ να σύρω ούτε τις σκέψεις μου πλέον.
Η ζωή είναι ωραία, μην αγχώνεσαι, μην φέρεσαι έτσι στον εαυτό σου.
Λόγια...
Μόνο που κανείς δε μπορεί να καταλάβει ότι έτσι δε φέρεσαι επειδή το επιλέγεις. 
Έτσι αντιδράς επειδή άλλοι επέλεξαν για την ζωή σου.

Μαντώ Μπογιαννη