Πληγωμένες καρδιές
Μέσα σε φωτιές....
Πόνος ψυχής ...
Σε δάκρυα βροχής...
Πληγωμένα πουλιά
Μέσα στην καρδιά
Πετάνε μες το χθές
Δίπλα στις Αλικές...
Πινέλο η ζωή ...
Βουτάει στην πηγή
Κλαίει και λυπάται
Κανέναν δεν φοβάται.
Με λάμψη την αυγή
Άρχισε προσευχή
Περιμένει τόνειρο
Να ζεσταθεί.
Και αν έρθουν χειμώνες...
Και αν περάσουν αιώνες
Η γραφή θα είναι εκει
Στην καρδιά βαθιά πληγή.
Ο αέρας θα περάσει
Μες τη πλάση
Θα φέρει ευτυχία
Για μια νέα πορεία ....
"Υπάρχεις....."
Γιατί όταν αντίκρυσα τα μάτια σου έγιναν ένα με τα δικά μου.
"Υπάρχεις...."
Απο την στιγμή που χώθηκα την αγκαλιά σου, που όταν χάθηκα στον κόσμο της μου έδειξε την τρυφερότητα την αγάπη της καρδιάς σου ψυθιρίζοντας μελωδίες ξεχωριστές.
"Υπάρχεις....".
Απο την ώρα που άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου, αφήνοντας την γεύση απο μυρωδιές ξεχωριστές απο ανάσες πρωτόγνωρες
"Ζω" αναπνέοντας απο σένα.
"Υπάρχεις....".
Απο όταν οι ψυχές μας έγιναν ένα και τα κορμιά μας δημιούργησαν στιγμές, ώρες ευτυχίας απο όταν το χτυποκάρδι μας έγινε ένα.
Μπήκα εκεί που ζητούσε η ψυχή σου γιατρεύοντας με την αγάπη μου την μοναξιά της χαιδεύοντας απαλά κάθε σημείο της.
Μπήκες εκεί που σε δέχτηκε το σπασμένο κομμάτι της και ξεκίνησε να ζει ξανά με τους δικούς σου χτύπους.
"Υπάρχω...." γιατί "υπάρχεις..."
Κι όσο "ζεις" θα "ζω".
Σε κάθε ανάσα σου κάθε αναπνοή σου
έτσι απλά γιατί....
" ΥΠΑΡΧΕΙΣ "!!!!!
Σκαρφαλώνεις με κόπο έχοντας την ηδονή της κορύφωσης να σου σιγοκαίει το μυαλό.
Καταραμένο το πάθος σε αιώνια ένωση με την πτώση αμέσως μετά την κατάκτηση.
Μένεις να βιώνεις τη ζωή και το θάνατο σε μια συνεχή μαρτυρική εναλλαγή.
Μα όσο πρόσκαιρη είναι η αίσθηση της νίκης, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η πτώση.
“Τίποτα δε μας ανήκει σε αυτή τη ζωή πέρα από το σαρκίο μας”.
Πόσο λανθασμένη οπτική!
Με τη σάρκα δεν εξελίσσεσαι.
Δεν αγαπάς.
Μόνο η ψυχή μας ανήκει κι ό,τι της φορτώσουμε στο δισάκι της.
Μην κυνηγάς, λοιπόν, το πάθος.
Θα έρθει αναπόφευκτα όπως η καταιγίδα το χειμώνα.
Θα σε ξεπλύνει ή θα σε λερώσει ανάλογα με τι ένδυμα θα το χρεώσεις.
Της αμαρτίας ή του έρωτα;
Της λάσπης ή του ανθώνα;
Όπως και να ‘χει θα φύγει και το τίμημα του θα το πληρώσεις ή θα το απολαύσεις.
Μην παρασυρθείς όμως από τη λάβα του και πλέξεις παραμύθια που δε θα τηρήσεις.
Δεν είναι τίμιο.
Για σένα τον ίδιο πρώτα – πρώτα.
Ποτέ μη λες “ποτέ” και “για πάντα”.
Μην ορίζεις το μέλλον με λόγια.
Η ζωή είναι πιο δυνατή από τις υποσχέσεις.
Μόνο η πράξη είναι πιο δυνατή από τη ζωή.
Σαν θάλασσα σκαλίζει το βράχο της κι αν είσαι καλλιτέχνης στις πράξεις σου, όπου περνάς θα σκορπίζεις αγάλματα να ομορφαίνει ο κόσμος.
Σε ρώτησα πού πήγε όλη η αγάπη που μου είχες.
Κι η απάντηση που έλαβα από τα χείλη σου που τόσο λάτρευα, ήταν πως σκορπίστηκε! Πώς πέταξε ξαφνικά! Πώς σου έφυγε!
Και κάθισα να σε κοιτώ στα μάτια να δω μήπως μου κάνεις κάποιο αστείο. Μέχρι χθες ήμασταν ένα. Αυτό πίστευα, γιατί δε δέχομαι πως σου πέρασα έτσι ξαφνικά. Σίγουρα ήταν κάτι που το σκεφτόσουν καιρό.
Εσύ ακούνητος κι αμίλητος, έψαχνες τρόπο να το σκάσεις από μένα το γρηγορότερο. Έκανες να φύγεις, μα απαίτησα να μάθω το λόγο.
Δε γίνεται να άδειασες απότομα. Η αγάπη δε φεύγει μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Δεν είναι νερό να εξατμίζεται. Συναίσθημα είναι και το πιο μεγάλο. Μα όσο και να περίμενα να μάθω την αιτία, έμεινα να σε κοιτώ όσο έφευγες με ένα νεύμα του κεφαλιού σου.
Έτσι απλά. Δίχως τύψεις. Δίχως καν να με αποχαιρετήσεις. Δε μου άφησες κανένα περιθώριο. Έδειχνες πως η απόφαση σου ήταν αμετάκλητη.
Άντε τώρα εγώ, να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια. Να μην ξέρω γιατί έφτασα ως εδώ. Μια απάντηση να λάβω. Να μάθω το γιατί. Γιατί ξαφνικά, άλλαξε όλη μου η ζωή.
Πώς πετάει η αγάπη; Πώς ξεαγαπάει κανείς ξαφνικά; Πώς;
Πόσες ώρες σπαταλήσαμε σε αχρείαστα ταξίδια
σε δρόμους σκοτεινούς αναζητώντας το φως
με την αγωνία καθρεφτισμένη στο πρόσωπο μας
Πόσο χρήμα ξοδέψαμε σε εφήμερες ακολασίες
για να πνίξουμε τις αναμνήσεις μέσα μας
περιμένοντας ένα αύριο που εμείς πρέπει να χτίσουμε
Πόσα δάκρυα χύσαμε πίσω από ραγισμένες οθόνες
πάνω σε χαρτιά που πασχίζαμε να γεμίσουμε με λέξεις
σε ένα κρεβάτι που ανέχεται το κουφάρι μας
