Πόσες ώρες σπαταλήσαμε σε αχρείαστα ταξίδια
σε δρόμους σκοτεινούς αναζητώντας το φως
με την αγωνία καθρεφτισμένη στο πρόσωπο μας
Πόσο χρήμα ξοδέψαμε σε εφήμερες ακολασίες
για να πνίξουμε τις αναμνήσεις μέσα μας
περιμένοντας ένα αύριο που εμείς πρέπει να χτίσουμε
Πόσα δάκρυα χύσαμε πίσω από ραγισμένες οθόνες
πάνω σε χαρτιά που πασχίζαμε να γεμίσουμε με λέξεις
σε ένα κρεβάτι που ανέχεται το κουφάρι μας
Το πράσινο της πατρίδας μου
χάθηκε μες το μαύρο της φωτιάς...
Το γαλάζιο του ουρανού της καλύφθηκε από πυκνό καπνό...
Ο καλοκαιρινός χρυσός ήλιος της,
κόκκινος έγινε από ντροπή
στα έργα των ανθρώπων...
Κι εγώ μια στάλα άνθρωπος
κλαίω και θρηνώ
τα δάση που έπαιξα παιδί,
το κελάιδημα των πουλιών
που σώπασε,
την ανάσα που μου πήραν...
Σκάλισα στάχτες και αποκαίδια
λίγη ελπίδα για να βρω.
Καμμένη γη...
Κουφάρια ζώων με τη φρίκη
και τον πόνο χαραγμένα στα αθώα πρόσωπά τους.
Δακρυσμένα μάτια και
κόποι μιας ζωής, χαμένα...
Με χέρια καθαρά σκάλισα τη φρίκη, λίγη ελπίδα για να βρω...
Τι κι αν λερώθηκα, τι κι αν άγγιξα
τη φρίκη του θανάτου...
Βρήκα ελπίδα στο Θεό και άναψα καντήλι...
Δε μου έμεινε τίποτε άλλο πια...
Μια προσευχή,
θυμίαμα σ' εκείνον,
να αναστήσει
την πατρίδα μου ξανά
μέσα από τις στάχτες...
Photo: Giorgos Stamkos.
Την γη δεν την κρατούν τα πόδια της,
σηκώνεται, πέφτει,
παραπατά,
η όραση της δεν την βοηθά,
και τα χέρια όπου αγγίξει για να στηρίξει το σώμα της καίνε και γεμίζουν στάχτη ,
η γη,
η γη που ποτέ δεν έκλεισε τα μάτια της σε τόσους αγώνες μάχης,
που την πατούσαν οι ανδρειωμένοι για την λευτεριά της Πατρίδας τους ,
εχουν θαφτεί βαθιά στο χώμα της άξιοι λεβέντες,
άξιες μάνες, μικρά παιδιά και γέροι,
όμως τότε ένιωθε ηρώα γη ,
των ηρώων η στράτα,
σήμερα, χθες, μέρες τώρα τις βγάζει τα σωθικά της η φωτιά,
δεν έμεινε λίγος ίσκιος να γείρει να ξεκουραστεί,
παλεύει με την λαίλαπα που δεν παλεύεται,
η φωνή της έκλεισε,
η γη φοβάται,
της παίρνουν σιγά σιγά το οξυγόνο της!
Άπλωσα ένα μπερντέ,
θέατρο σκιών η ζωή μου.
Προστατευμένη πίσω του,
παριστάνω ότι απλώνω μπουγάδα.
Μα στέλνω μηνύματα με παντομίμα.
Εύκολα ερμηνευμένα,
μα σαφώς παρεννοημένα .
Τέλος παράστασης, υποκλίνομαι.
Κανείς δεν χειροκροτά.
Α μόνη είμαι, φύγανε όλοι.
Ας διπλώσω το μπερντέ,
μυρίζει μαλακτικό...
Τον βάζω στην λεκάνη,
ανάβω σίδερο,
στο δυνατό να τον κάψω...
Ακούω ένα χειροκρότημα...
Α εσύ είσαι χαχα!!!
Είπα κι εγώ...
Το χειρότερο είναι να έχεις πεθάνει
πριν από το φυσικό σου θάνατο
Ε, άνθρωπε
που νομίζεις πως είσαι
ο βασιλιάς της Γης
το κέντρο του Σύμπαντος,
προσκυνώ σε πολυξεμωραμένε μου
βασιλιά της Βλακείας.
Δέξου τα ταπεινά μου
πολύτιμα δώρα
απ’ όλο τον κόσμο διαλεγμένα
για την άπληστη Μεγαλειότητά Σου:
τον τελευταίο κέδρο
για να τον κάψεις στο τζάκι σου,
το τελευταίο ζώο
επιβεβαίωση της κυριαρχίας σου,
το τελευταίο καθαρό οξυγόνο
σε μπουκάλι πλαστικό,
τον τελευταίο άνθρωπο
ταριχευμένο.
Σου αξίζουν Αφέντη μου
αιώνες πολλούς κοπίασες
για να καταστρέψεις τα πάντα,
τώρα το μόνο που μένει να αφανίσεις
είναι το Βασίλειό Σου.
Ε, άνθρωπε
συμβουλάτορας κακός η πλεονεξία,
χτίζεις πόλεις ολάκερες
μηχανές του χρήματος
Ντουμπάι της ματαιοδοξίας
που θα βουλιάξουν στην άμμο.
Δεν καταλαβαίνεις, κοντόφθαλμε,
ότι πεθαίνεις;
Ε, άνθρωπε
στου μυαλού σου την έρημο βρέχει
τα αποτελέσματα των επιλογών σου,
σταγόνες – κέρματα το αίμα σου
στιλπνό χαλάζι τα λάθη σου
φωσφορίζουν στο σκοτάδι
του φανατισμού σου.
Ε, άνθρωπε
καημένε, μικρόμυαλε ανθρωπάκο
ξύπνα
έρχεται η θάλασσα
να σε πνίξει.
Ε, άνθρωπε
το πιο επικίνδυνο ελάττωμα
είναι η Ανοησία.
από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)
