Άτιτλο (της Έλενας Μαυροειδή)

Καθώς ο καιρός φεύγει  

φεύγω κι εγώ μαζί του 

δεν έχω άλλη επιλογή 

δεν θέλω να με αφήσει πίσω ...

Μόνο μικρές στιγμές  δραπετεύω 

και πάω στο χθές 

σε κείνο το φθινόπωρο 

στη λίμνη, κι είναι όλα ίδια 

όπως τότε ...

Ακόμα κι η βάρκα στέκεται εκεί αντιστέκοντας στον καιρό 

μας περιμένει,

τα κρινάκια του φθινοπώρου  

που τόσο αγαπούσες, όλα ίδια   

μα έρημα ...

Κι ο χρόνος  συνεχίζει το δρόμο του   

κι εγώ ακολουθώ, 

πέρνοντας τις αναμνήσεις 

για συντροφιά,

σε αυτές τις μικρές  στιγμές 

που απουσιάζω, 

κι επιστρέφω  στο όνειρο ...

Έλενα Μαυροειδή

Άτιτλο (της Γεωργίας Κιουλαχογλου)

Καθίσαμε τώρα απέναντι

Τα χέρια σου κρατάνε σύννεφα

Τα δικά μου βροχή.

Ανάμεσα μας 

ένα κόμπος, στον λαιμό καθισμένος

στο χτένι του λάρυγγα κρέμεται.

Καθίσαμε τώρα απέναντι.

Δεμένα τα χέρια μου.

Τα δικά σου κρατούν το σκοινί.

Στους καρπούς μου και στην γλώσσα σου στρογγυλοκάθισαν λέξεις

βαριές, ασύστολες.

Ζηλωτές ερειπίων 

φρουρώντας ακοίμητα οποιαδήποτε τυχούσα ραγή αμφισβήτησης

περιδένοντας τα χέρια μου με βέβαιη την ακινησία.

Καθίσαμε τώρα απέναντι.

Παραδίπλα καθισμένος ο χρόνος.

Επιλήσμων

Ασυνήγορος κι αυτός.

Δεν θυμάται να πει.

Να δώσει έστω κάποιες, όποιες διευκρινήσεις…

Τί να ‘σουν άραγε εσύ;

Κι εγώ τί να ‘μουν αλήθεια;   

(Δεν απαντώ κι ας το έμαθα.)

Καθίσαμε τώρα απέναντι.

Οι αναβαπτίσεις των γεγονότων εκτοξεύονται πλέον με μανία στους βραχίονες

για να δέσουν τα χέρια μου σφιχτά, χωρίς δισταγμούς.

Όλες οι μέχρι τώρα έννοιες

παίρνουν σειρά και σε μαύρα νερά βουτάνε.

Μία μία.

Να βγουν όμως «όπως πρέπει» Πρέπει. 

Χωρίς κοινή λογική

φτάνει μονάχα

να ‘ναι πειστικές 

πνιγμένες στις νέες τους διερμηνείες.

Είναι κι αυτή η ξένη συνείδηση βλέπεις

Ίσως και καταφέρουμε να την βολέψουμε κάπου

για να βγάλει επιτέλους τον σκασμό…

Άκαμπτα όλα και συμπαγή.

Κι εσύ σηκώνεις την πέτρα και την ρίχνεις στο δόξα πατρί.

Το «δεν» της αναίρεσης σου ανεβαίνει στο έδρανο και αρχίζει την διάλεξη:

«ΔΕΝ έκανα»

«ΔΕΝ εννοούσα»

«ΔΕΝ είπα»

«ΔΕΝ κατάλαβες.»

ΔΕΝ, ΔΕΝ…

Και τούτο το “ΔΕΝ”  στα χέρια μου, αχ πόσο περιπαικτικά δένεται...

Νίκησες όμως.

Νίκησες...

Καθίσαμε τώρα απέναντι

Στα χέρια σου σύννεφα

Τα δικά μου στις χούφτες τους μαζεύουν βροχή

Κι εκείνος ο κόμπος 

πεσμένος πια

Τα σπλάχνα μου βρήκε 

και τρώει…

Γεωργία Κιουλαχογλου

Ευθυμογράφημα (της Γεωργίας Κιτσουκη Βασιλειαδου)

 

Και να ΄μαστε λοιπόν εδώ

να λέμε δόξα τω Θεώ

που γλιτώνουμε ακόμα

με ή και χωρίς...βελόνα

Άλλοι μία κι άλλοι δύο

μάσκες σε φρενοκομείο

χαιρετάμε και αγνώστους

προσπερνάμε τους αρρώστους

Μάσκα κι αντισηπτικά

σπρέι, τζελ, εθιστικά

όπλα σε κάθε γωνία

μήπως φύγει η αγωνία

Γύρω όλοι ειδικοί

“ψεκασμένοι” και οι μη

συνωμοσιολογίες

κόντρα σε συνωμοσίες

Αδαείς και αφελείς

οι υπεύθυνοι και οι άλλοι

όλοι στο ίδιο καζάνι

η απόφαση μεγάλη

Μπρος γκρεμός και πίσω χάος

σου χρειάζεται το θάρρος

Κι αν το βήμα σου είναι λάθος;

Κι αν σε περιμένει ο τάκος;

Κάπου έρχονται αναμνήσεις

ξέγνοιαστες αναπολήσεις

Θέλεις να απαλλαγείς

θέλεις να τα ξαναδείς

Μένει μετέωρο το βήμα

φόβος τάχα ή λογική

Έχουν όλα μπερδευτεί 

Κρίση, αντίληψη, το θύμα

Μίσησες κάθε βελόνα

μίσησες και την κορώνα

πρέπει να απεξαρτηθείς

Πού να πας για να κρυφτείς;

Όπου πας σε κυνηγάει

ο αόρατος εχθρός

μα νομίζω πως δεν είναι

ένας και μοναδικός

Ο Θεός μας βοηθός

Γεωργία Κιτσουκη Βασιλειαδου

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ (της Σοφίας Κοντογεωργου)

 

Χέρια τραχιά

σημαδεμένα απ' τη σκληράδα της δουλειάς

σαν σχηματίζαν αγκαλιά

χωρούσε ο κόσμος όλος

Πάνω στο ηλιόσκαφτό του πρόσωπο

χαμογελούσε η αγάπη

γερά στους ώμους

κουβαλούσε τη ζωή του

ένα ακόμα πηλοφόρι 

κι ορθός τις μάχες του

πολέμησε

Πάντα ανοιχτές οι πόρτες

του σπιτιού του

κάτω απ τον ίσκιο της καρδιάς του

τραπέζια στρώνονταν

Με βήματα μικρά

μα σταθερά

τον κόσμο τούτο 

τον σεργιάνισε

κι αθόρυβα την πόρτα

πίσω του έκλεισε

σαν τέλειωσε η βόλτα

Μικρός το δέμας

μα πελώριος

Ο πατέρας μου.

Σοφία Κοντογεωργου

 

Η ζούγκλα (της Εύας Κοτσίκου)

 

Κάποτε ίσως να βρεθείς σε μία ζούγκλα. Δεν θα ξυπνήσεις ένα συνηθισμένο πρωινό ξαφνικά εκεί. Όχι. Θα έχεις χαθεί εδώ και χρόνια μέσα της, θα έχεις ξεστρατίσει σταδιακά, θα έχεις παρεκκλίνει της πορείας σου κλιμακωτά χωρίς να το καταλάβεις. Θα έχεις βρεθεί εκεί ενώ κάποιοι θα σε έπεισαν ότι δεν είναι ζούγκλα, δεν είναι ένα επικίνδυνο μέρος αλλά ένας ολάνθιστος κήπος. Θα σου πουν να μην ανησυχείς, ότι δεν υπάρχει λόγος. Κι εσύ που πάντα αγαπούσες τους ολάνθιστους κήπους θα το πιστέψεις. Ώσπου θα αρχίσεις να βλέπεις τα θηρία να περνούν δίπλα σου. 

Στην αρχή θα θεωρήσεις τα θηρία πλάσματα ακίνδυνα. Το ένστικτο της επιβίωσης θα κοιμάται βαθιά μπροστά στην επιθυμία να ζήσεις μια όμορφη ζωή στον «ολάνθιστο κήπο». Μετά θα νιώσεις πόσο αφιλόξενο είναι το περιβάλλον μα και πάλι, θα θεωρήσεις ότι δεν προσπαθείς αρκετά να προσαρμοστείς σε αυτό. Και έτσι θα προσπαθείς και θα υπερβάλεις εαυτόν για να γίνεις αποδεκτός στη ζούγκλα, να «κουμπώσεις» με το υπόλοιπο σκηνικό, θα γίνεις άγριος ώστε να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα ώσπου τα άγρια θηρία θα σε πλησιάσουν επικίνδυνα. Τότε θα είναι η στιγμή που το ένστικτο της επιβίωσης θα ξυπνήσει. Θα είναι το πρωινό εκείνο που θα ξυπνήσεις στην ζούγκλα και θα έχεις συνειδητοποιήσει πού βρίσκεσαι.

Είναι η στιγμή που θα πρέπει να οργανώσεις σχέδιο απόδρασης. Θα φοβάσαι τα θηρία αλλά πιο πολύ θα φοβάσαι να αποδεσμεύτεις από τη ζωή που ζούσες μέχρι τώρα. Βλέπεις πάνε χρόνια από τότε που δεν ζούσες σε ζούγκλες. Η ελευθερία θα σου φαίνεται χαοτική, θα αντιμετωπίζεις αγοραφοβικά το ενδεχόμενο αποδέσμευσης από το περιβάλλον που έχεις συνηθίσει. Κάποιοι θα σε αποθαρρύνουν. Θα σου πουν ότι καλύτερα να μείνεις εκεί αφού δεν έχεις πού αλλού να πας. Μην τους ακούσεις. Απόβαλλε συναισθηματισμούς, έχε ψυχρή λογική και ψυχραιμία, οργανώσου και ξεκίνα για το μεγάλο φευγιό. Το πού θα πας είναι δευτερεύον. Κάποιες μαϊμούδες θα παίζουν ανέμελα χοροπηδώντας από δέντρο σε δέντρο καλώντας σε να παίξεις μαζί τους. Μην δίνεις σημασία. Εκείνες είναι ήδη βολεμένες στο οικείο περιβάλλον τους τρώγοντας μπανάνες. Εσύ δεν είσαι προορισμένος να τρως μόνο μπανάνες, ούτε να ζεις σε δέντρα.

Μη θυμώνεις με τον παλιό σου εαυτό. Όλοι έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε ολάνθιστους κήπους! Μη θυμώνεις με τα άγρια θηρία. Η φύση τους ευθύνεται γι'αυτό που είναι. Μη θυμώνεις, καταναλώνεις ενέργεια απλά σκέψου τη διαφυγή και δράσε. Βγες από τη ζούγκλα, κράτα το ότι σε έκανε πιο δυνατό με τόσες εμπειρίες που σου προσέφερε, ότι τα θηρία σου δίδαξαν πώς να είσαι σε εγρήγορση και πήγαινε να καλλιεργήσεις εσύ ο ίδιος τον ολόδικό σου ολάνθιστο κήπο.

Εύα Κοτσίκου

7