Άτιτλο (του Μιχάλη Ευαγγελινού)

Τη σκιά σου μόνο μπορούν να φωτίσουν του ήλιου οι ακτίνες, του φεγγαριού η λάμψη, του διαμαντιού η όψη κι όλου του κόσμου οι πλατίνες. Γιατί το δικό σου φως είναι πιο λαμπερό από κάθε στοιχείο της φύσης. Γιατί το δικό σου φως είναι πιο ταιριαστό για της ζωής τις αναζητήσεις...

Αυτό που θέλω να σου πω, είναι βαθιά μέσα μου κι όχι απλά εμπρός μου. Είσαι η δίοδος της ζωής κι όχι μόνο το φως μου. Είσαι η ζωντανή αίσθηση της χαράς και της ευτυχίας, είσαι το πιο μεγάλο ξόρκι κατά της λύπης και της όποιας δυστυχίας. Είσαι μια ονειρική τάξη πραγμάτων, είσαι η μοναδική πρωταγωνίστρια του υπέροχου κόσμου των παραμυθιών και των μαγικών θαυμάτων...

Μιχάλης Ευαγγελινός

κουκλοθέατρο (του Χρήστου Φλουρή)

 

Να βρεις τους φταίχτες

τα χέρια ψάξε που κινούν τις μαριονέτες

τους σπάγκους κόψε

η ώρα της ελευθερίας είναι απόψε

ριξ’ την αυλαία

να ναι η παράσταση ετούτη η τελευταία 

σβήσε τα φώτα 

να ονειρευτούμε κάτω απ’ τ’ άστρα όπως πρώτα 

Είμαστε μόνοι

μου λες…  μα θα ‘πρεπε αυτό να μας πεισμώνει…

Είμαστε λίγοι

μα αν ενωθούμε το κακό μπορεί να φύγει…

Τρέξε να τρέξω 

στο κουκλοθέατρο τους άλλο δεν θα παίξω

να  φύγουμε όλοι

να  μείνουν πίσω πετονιές, σχοινιά και ρόλοι

και καύχημά μας 

θα ‘ν τα σημάδια στους καρπούς απ’ τα δεσμά μας.

Όποιοι ξεχνούνε 

τα χρόνια της αιχμαλωσίας,  τα ξαναζούνε

Χρήστος Φλουρης

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ…. (του Τάσου Βασιλειαδη)

 

Τα Ποιήματα, άλλοτε είναι φευγαλέα

σαν τα όνειρα, γλυκά, αλλά κι εφήμερα,

σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες. 

Γλυκά, σαν 

ψέματα, και πικρά σαν αλήθειες, είναι τα ποιήματα…

Τα Ποιήματα, λένε, λένε πολλά, και υπόσχονται

άλλα τόσα…. 

Μα ποιος ξέρει αν γίνονται αληθινά

όλα όσα υπόσχονται;

Τα ποιήματα τρέχουν σαν 

τον ανεμο…. 

Τρέχουν και παρασέρνουν κι εμάς να πάμε

μαζί τους….

Να πάμε εκεί… 

Στο διαφορετικό, στο απίθανο, στο 

απρόσμενο…. Μα, όταν περάσει η νύχτα, τα ποιήματα

γυρίζουν μέσα στα τετράδια και στα βιβλία, κι εμείς 

επιστρέφουμε μαζί τους, Εδώ… Εδώ… Στο ίδιο, στο πιθανό,

στο συνηθισμένο… Και ξαναδιαβάζουμε, και απορροφόμαστε

μέσα στα ποιήματα, θέλοντας, έτσι, να ξαναβρεθούμε εκεί που μας οδηγούν αυτά…. Μα, πάλι επιστρέφουμε εδώ…. Και μένουμε, πάλι, με τις μοναξιές μας, και ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ….

Τάσος Βασιλειάδης

Και Τώρα Τί; (της Αμαλίας Τραβασαρου)

Και τώρα τί θα πεις κι εσύ που βρέχει 

γύρω σου βροχή χωρίς σταγόνα.

Στέκεις ορθή χωρίς καρδιά 

σε άδικο αγώνα…

Και τώρα τί ν’ αφουγκραστεί

ζητά η ψυχή στην παρακμή

κι εσύ εκεί πάντα βουβή,

δυνάμεις παίρνεις 

στην ερημιά σου μοναχή

κι έρημη μένεις…

Και τώρα τί, ρωτάς, 

και υπομένεις

γυρίζει η μέρα χωρίς σκοπό,

μέσα στους δρόμους και περιμένεις 

να φέρει η νύχτα βαρυπενθούσα 

μες στον χαμό στα σκαλοπάτια σου 

το σ’ αγαπώ…

 

Κι όμως τ’ αρνιέσαι, παραπονιέσαι

αδημονείς, ψάχνεις να βρεις 

κάποια αιτία, μιαν αφορμή

για να ξορκίσεις τα πώς και τι

κι από τα δύσκολα να βγεις..! 

Κι έρχεται η νύχτα μα σ’ αποφεύγει,

στο προσκεφάλι μ’ ένα κενό,

είναι θεριό που ροκανίζει

κι όλο γυρίζει, με το στανιό,

να σ’ υποτάξει κι όσο βαστάξεις

στον φόβο αυτό… μέχρι να φτάσει

να σ’ απαλλάξει το πρωινό!!! 

Αμαλία Τραβασαρου

ΙΧΝΗ (της Νόρας Ξένου)

Δεν χρειάζεται να μου μιλάς,

τα αγγίγματα και η μυρωδιά σου 

έχουν ποτίσει το κορμί μου,  

σαν άρωμα τριαντάφυλλου 

ραίνουν κάθε κύτταρο μου.

Το βλέμμα σου παίζει πάνω μου 

παιχνίδι πρωτόγνωρο  

δημιουργώντας εκρήξεις 

ενός έρωτα που σιγοκαίει τα σωθικά.

Χαζεύω τη διαδρομή των χεριών σου 

σε κάθε καμπύλη του κορμιού μου,

ρίγη αφήνουν στο πέρασμα τους 

κάνοντας με να σε ποθώ ανεξέλεγκτα.

Θέλω με κάθε τρόπο να σου δηλώνω 

πως είμαι μόνο δική σου, 

αφήνοντας τα ίχνη μου ως μαρτυρίες 

στο γυμνό κορμί σου. 

Νόρα Ξένου