Παγκοσμιο... ποίηση (του Γιώργου Βομπρα)

Μιά παγκόσμια ημέρα πέρασε

Μιά καινούρια μάς ξεπέρασε

Παγκόσμιος δεσμός μάς δένει όλους

Παγκόσμιο ρεκόρ, γιά τούς χαχόλους

Παγκόσμιος κι εσύ 

κοίτα νά γίνεις

Καθώς ένα ρεκόρ σου θά ταχύνεις

Παγκόσμια ημέρα ξημερώνει

Μιά άλλη πάλι στήν δύση της

.....μερώνει

Παγκόσμιες ευχές νά ξεκινάνε

Σέ παγκοσμίους κόσμους.....ξεψυχάνε!

Κάτι παγκόσμιο σήμερα γιορτάζει

Επέτειος παντοτινή σέ μένανε

....νά τάζει!..

Παγκόσμιος πόλεμος έληξε

 πρίν χρόνια

Παγκόσμια ειρήνη στά μπαλκόνια

Ν' ανοίγεις νά κοιτάς από 'κεί πάνω

Με..μονωμένος πόλεμος....τι Κάνω?

Γιώργος Βομπρας

“Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ “ (της Εύας Μαζοκοπακη)

Εορτή του κάλλους…..

Τα κοχύλια σχημάτισαν σχέδια να στολίσουν τον δρόμο του!

Τα βότσαλα ντύθηκαν σε έντονα χρώματα να φωτίσουν το διάβα του!

Τα πουλιά πετάρισαν σε αιθέρια σχήματα να αναγγείλουν την είσοδο του!

Τα κύματα άφρισαν με διαμαντένια ηχώ να καλωσορίσουν την εικόνα του!

Οι γοργόνες κέντησαν άυλα πέπλα να ντύσουν

την θέα του!

Τα ψάρια τραγούδησαν ανεξίτηλα άσματα να 

φωνάξουν το πέρασμα του!

Η άμμος σκουπίστηκε με κρυστάλλινα χτένια 

 να ξεκουράσει το περπάτημα του!

Ο φωτογράφος ετοιμάστηκε με ευκρινή κάμερα

να αποθανατίσει την δόξα του!

Το μαντολίνο κουρδίστηκε με μαγικό δοξάρι

να πλημμυρίσει την αύρα του!

Ο κύκνος πλησίασε!

 Άπλωσε τα κάτασπρα φτερά του.. και μειδίασε!

Η φύση υποκλίθηκε στην απρόσμενη ομορφιά του.

Όλοι ατένισαν το υπέρμετρο κάλλος του.

Η φύση παραδόθηκε στο όραμα του.

Και κανείς δεν κατάλαβε…

Μόνο το μαντολίνο ..δάκρυσε!.

Ο κύκνος λύγισε!

Ξάπλωσε στην άκρη της θάλασσας.. και ρίγησε!

Το κύκνειο άσμα του ..μόλις τελείωσε!

Η μοίρα μόνο με κάλλος τον….στήριξε!!

Κι ο κύκνος από τη δική του τη θέα ....πλανήθηκε!!!

Εύα Μαζοκοπακη

Σαν τον παλιό καιρό, σ’ αγαπώ (της Γεωργίας Λαμπάρα - Τριανταφύλλου)

Σαν τα παλιά τα χρόνια,
τότε που αρκούσε ένα βλέμμα έξω από το ανοιχτό παράθυρο
για να ξεκινήσεις ένα όμορφο πρωινό.

Σαν τους παλιούς τους έρωτες,
που επέμεναν να ακούγονται παράδοξα μελωδικοί
μέσα από τα παράσιτα του σκουριασμένου γραμμοφώνου.

Σαν το παλιό κρασί που ωρίμασε
κι αυτήν την ανεπανάληπτη γλύκα στα χείλη μου
σφραγίζει με το βαθυκόκκινο φιλί του.

Σαν την παλιά μου αγάπη στο χορό,
που λίκνιζε κάθε μου κύτταρο
στο άκουσμα του αγαπημένου μου τραγουδιού.

Σαν την παλιά ανάμνηση,
που γαντζώνεται γερά σε κάθε μικρή στιγμή
σαν ναυαγός σε σχεδία, για να βρεθεί ξανά,
έστω για λίγο, στο προσκήνιο της μνήμης μου.

Σαν το παλιό ρούχο,
εκείνο το πολυφορεμένο, που λάξευσε το κορμί μου
και σμιλεύτηκε στα μέτρα του.

Σαν κάθε τι παλιό κι αγαπημένο, σ’ αγαπώ.

Σαν τον παλιό μου εαυτό,
που χανόταν στα μάτια σου,
καθώς συνέθετες μελωδίες με τα δάχτυλα σου
σ’ εκείνο το παρθενικό μας άγγιγμα.

Σαν τον παλιό καιρό, σ’ αγαπώ.

Γεωργία Λαμπάρα Τριανταφύλλου

ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Ήταν παρών στο γκρέμισμα.

Το πατρικό του δόθηκε αντιπαροχή.

Θα έπαιρνε τρία μεγάλα διαμερίσματα!

-Α, ρε τυχερέ, του έλεγαν οι φίλοι του.

Άρχοντας είσαι, άρχοντας!

Τώρα, το σφυρί της μπουλντόζας εφιάλτης!

Μέσα απ' τα συντρίμια πετάγονται σαν αερικά 

πρόσωπα κι ανασεμιές και γέλια και θρήνοι,

και μυστικά και μυρουδιές και ταχταρίσματα.

Ουρλιάζουν φριχτά "μή" στην χαλασιά τους.

Δεν πατά στη γης! Προδότη εαυτόν λογιάζει.

Κάθιδρος, σφίξιμο δυνατό νοιώθει στο στήθος .

Ο τοίχος της κάμαρης των Γονιών του πέφτει!

Αιωρείται η φωτογραφία τους, λυπημένο εκκρεμές.

Νιόνυμφοι ποζάρουν με ευτυχίας χαμόγελο.

Σαν τρελός χειρονομεί και μπαίνει στα χαλάσματα!

Ένα γίνεται με την σκόνη και τις τσακισμένες πέτρες.

Με λαχτάρα ξεκρεμάει το κάδρο, το Εικόνισμά του.

Οι Ρίζες του εγγεγραμμένες σε παλιομοδίτικη κορνίζα. 

Γαλήνεψε.

Αρετή Γουργιωτου

5η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ 

" ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΥ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ "

Φωτογραφία Γιώργος Χατζελένης

Από το περιοδικό ΑΠΛΩΤΑΡΙΑ της Χίου

ΤΟ ΤΡΕΛΛΟ ΑΗΔΟΝΙ (του Ντίνου Γλαρού)

 

Μέθυσε το τρελλό αηδόνι 

από των λουλουδιών τις λάγνες ευωδιές 

και τραγουδά τα όνειρα 

που περιφέρονται στον ουρανό 

σαν φύλλα ακυβέρνητα. 

Νότες αλλόκοτες σφυρίζει στον αγέρα 

λόγια διάφανα άγνωστων ποιητών 

χρυσό ξημέρωμα στου κόσμου το περβόλι 

κεντά αγάπη στην αυλή των εποχών.   

Μέθυσε το τρελλό αηδόνι 

μέσ’ στα μαλλιά σου μπλέχτηκε 

γλίστρησε στο λαιμό 

και τραγουδά τον έρωτα 

που γη κι ορίζοντα ορίζει. 

Νότες αιμάτινες σφυρίζει στον αγέρα 

βέλη που πλήγωσαν ύπουλα τις καρδιές 

φιλιά που τάξανε σε στήθη αναμμένα 

γλυκά μεθύσια σε κρυφές ακρογιαλιές.   

Ντίνος Γλαρος