Δύσκολη ανάβαση στο όνειρο
και η ψυχή μια αέναη επανάσταση
συνεχίζει ακάθεκτη την περιπλάνηση
σε λευκές νύχτες σε πρεμιέρες της
καρδιάς μετατοπίζοντας ηθικές αρχές
στης ζωής τον βυθό.
Παραμενουν σε ένα φιλί ...
μια μνημειώδη αφή και μια
συντριβή του εγώ συντελείται στο μυαλό.
Βάδισμα σε ανηφόρες και κακοτραχαλους
δρόμους ...
σε πόλεις άδειες ..σε καταπακτή
κρύφτηκε ένας έρωτας ...
ανοίγω ακριβά αισθήματα...
ήλιος μα εγώ χάνω το φως
χάνω τα ίχνη που φιλούσα στο ασκεπο
..σου σώμα..
Πάρε τον πόνο της ψυχής,
στ' αστέρια πέταξέ τον,
από το φώς των αστεριών,
με λάμψη σκέπασέ τον.
Θέλεις αγάπη στην καρδιά
ποτάμι αφρισμένο,
θέλεις τ' όνειρο της ζωής,
να είναι ανθισμένο.
Το γκρίζο πέπλο της ψυχής
καν' το μενεξεδένιο,
για ν' αγκαλιάσει ευλαβικά
ο, τι είναι πονεμένο.
Ορμητικό τον έρωτα
δέξου μέσ' την καρδιά σου
κατάλευκα τα γιασεμιά
τα κρίνα τ' ανθισμένα,
να αγκαλιάσουν το κορμί,
να ευωδιαστούν κι εκείνα.
Στο κατώφλι της αγωνίας
εκλιπαρεί η ανέχεια..
Φοράς γυαλιά...
Δεν βλέπεις..
Ή δεν ακούς το θόρυβο
των ευτελών που μετράει..
Κόκκος άμμου η καλοσύνη
σωριάζεται σαθρή
αντιστρόφως ανάλογη
στις προσδοκίες της ανάγκης..
Η επανάληψη της παλάμης
με την ελπίδα πολλαπλασιασμού
μετρά και ξαναμετρά
αποστάσεις
επιμένοντας επιμελώς
στη συχνή απουσία
του "συν"
της πολύκμητης συγκομιδής....
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή
" Ηδύαλγο άγγιγμα"
Απ' αύριο σ' αύριο
Που το ανέβαλα,
Ήρθε το ποτέ.
Κι αφού δεν είχε έρθει
Τ' αύριο ακόµη,
Γιατί δεν το 'κανα σήµερα
Και τ' άφηνα γι' αύριο;
Γιατί δεν επιδαψίλευσα
Ό,τι είχα και δεν είχα σήµερα;
Σάµπως θ' αποκτούσα
Περισσότερα αύριο;
Αφού στον έρωτα
∆ίνεις ό,τι δεν κατέχεις.
Μεγάλο λάθος µου!
Χθες έφυγες,
Μα σήμερα κατάλαβα
Με τον χειρότερο τρόπο
Πως είχες φύγει πολύ πιο νωρίς,
Κι ας ήσουν φαινομενικά κοντά μου.
Τώρα κάνω τις επανεκτιμήσεις μου
Και ποιος ξέρει;
Τώρα που 'μαθα,
Μπορεί και να σε ξαναφέρω πίσω,
Στο σήμερα μου αυτήν τη φορά
φοβάμαι και εγώ,
φοβάμαι στον ύπνο το σεισμό,
φοβάμαι της μέρας τις σκέψεις,
δεν τις προλαβαίνω,
τις κάνω ζυμάρι,
τις ψήνω,
οι πιο πολλές καμένες,
φοβάμαι,
όταν στην πολυθρόνα μου
κάθεται η ψυχή μου για ώρες,
φοβάμαι τα "γιατί",
την αναμονή ακόμα και την υπομονή που έχω και ειναι χωρίς έξοδο,
φοβάμαι τις απαντήσεις στις ερωτήσεις ανθρώπων που αγαπώ,
δεν φοβάμαι να είμαι μόνη μου,
μόνη μου τραγουδώ,
μόνη μου ακούω μουσική,
μόνη μου χορεύω,
δεν φοβάμαι να οδηγώ τον μακρύ δρόμο στα βουνά,
στο καταφύγιο της ψυχής μου,
δεν φοβάμαι για οτι η σκεψη μου αποτυπωνει στο χαρτι,
γράφω, γράφω,
αδειάζω την ψυχή μου
που ξεχειλίζει από αισθήματα, συναισθήματα ακραία αλλά και βαθιά,
η κριτική δεν με κάνει πίσω αλλά με οδηγά μπροστά και ελίσσομαι και γίνομαι επιλεκτική,
δεν ζητώ ούτε και θέλω διακρίσεις και βραβεύσεις,
απλά αυτά που γράφω το ξέρω ότι βυθίζουν τους ανθρώπους σε πελάγη ζεστά αλλά και κρύα,
φοβάμαι και δεν φοβάμαι,
δεν φοβάμαι αλλά φοβάμαι,
είμαι άνθρωπος και πιστεύω στον δημιουργό!
