Περιστρέφομαι
γύρω απο τον εαυτό μου.
Μες το σκοτάδι της νύχτας
απούσες οι επαφές.
Έρμαιο της φαντασίας μου είμαι.
Οι όρκοι για αιώνια αγάπη δεν
ισχύουν πιά.
Δυο κορμιά λικνίζονται
στο χορό του έρωτα.
Μα μόνο σκέψεις είναι.
Κι εγώ στο μεσονύχτιο
γράφω ποιήματα.
Μαζί σου να τα μοιραστώ
μαζί σου να τα ζήσω
Σεμνά.
Δε σε
χαρακτηρίζει το πομπώδες'
το ύφος
τ'
ορειχάλκινο
επέδραμε
στις στέπες
του θρασύδειλου
σα Δον
Κιχώτης
των φτωχών
επεξηγήσεων.
Στρατηγική
υποκρισίας.
Βρίθει το
πλήθος των ζητιάνων
της
εκτίμησης'
"ό,τι
έχετε ευχαρίστηση".
Οίκτο να
δώσω,
συγκατάβαση
θυμού;
Ευχή να
κάνω;
Προσευχή;
Ν'
αδιαφορήσω;
Όχι, ποτέ
μου αβασάνιστα
δεν πρόσφερα
την εύνοια,
τις τύψεις
του φιλάνθρωπου,
του δήθεν
Σαμαρείτη,
του
"κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό"
δε ζήλεψα'
λυπάμαι.
Τα πάντα
ρεί,
όταν η φύση
λειτουργεί
σα φύση.
Το στάσιμο
δε γίνεται
αναστάσιμο
χωρίς καμμιά
θυσία.
Σεμνά.
Σεμνά
ό,τι
βασίζεται,
ό,τι
απομυθοποιείται,
υπό τον όρον
να σ'
ακολουθεί
κι η σκιά
σου.
Διαυγής Αντίδραση
εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000
Λυπάμαι
Μα δεν μπορώ να μη θυμάμαι
πώς έσπασα σαν κύμα στην ακτή σου,
τόσες φορές σου έλεγα αφήσου
είναι ένα πυροτέχνημα η ζωή σου...
Θυμήσου
τις ώρες που μου έλεγες κρατήσου,
και 'γώ σου φώναζα σκορπίσου,
σαν άνεμος ας χαθώ μαζί σου...
Θυμήσου
δεν πρόλαβα να πω πόσο λυπάμαι,
δεν είσαι τόσο δυνατός φοβάμαι,
δεν είχες τα φτερά για να πετάξεις
ούτε τη δύναμη για να με φτάσεις...
Μόνο θυμήσου
πώς ήμουν ένα κύμα στην ακτή σου,
ένα πυροτέχνημα μες στη ζωή σου,
που αγάπησες για λίγο μία στιγμή
και χάθηκε μαζί με την αυγή...
Η φοβερή μου παράσταση έλαβε τέλος.
τα φώτα έσβησαν πλέον ...
Κι εγώ, πίσω στο ξεχασμένο
καμαρίνι,
ψάχνω μήπως με βρώ μέσα
στον ξεθωριασμένο καθρέφτη
της κίβδηλής μου αλήθειας ...
Δεν ακούστηκαν χειροκροτήματα.
Δεν ακούστηκε τίποτα.
Δεν υπήρξαν ποτέ θεατές.
Ούτε συμπρωταγωνιστές.
Δεν υπήρξε κανένας ποτέ.
Μονάχα οι επιθυμίες μου
κομπάρσοι αόρατοι
που στοίχειωσαν το άδειο πια θέατρο
...
Κάθισα στην ίδια πάντα γνώριμη
θέση.
Στο ίδιο πάντα γνώριμο,
ξεφτισμένο ύφασμα της
καρέκλας,
απολιθωμένα ερωτηματικά ...
Τί ζητάω λοιπόν εδώ ;
Σε αυτόν τον τεράστιο κοσμοθίασο
με τόσο Σπουδαίους ηθοποιούς
και τόσο μεγαλειώδεις ερμηνείες ;
Πολύ μικρή εγώ ... τόσο φτωχή ...
με ένα εισιτήριο για τον εξώστη
πάντα φυλαγμένο στην τσέπη μου ...
Τόσα χρόνια βολεύτηκες
ν' αποπνέεις μυστήριο
όταν φοράς χαλαρά
τη σκοτεινή σου γραβάτα
με τις εμπριμέ ενοχές
τόσο βολεύτηκες να θες
να βρεθεί κάποιος να στην τραβήξει
ή να στη σφίξει τελείως
τουλάχιστον έτσι να πάψεις
να φαίνεσαι γελοίος
