Διπολικές Καταστάσεις Του Ερωτα (της Μαρίας Γκουτζαμανη)

Διψώ τον έρωτα...

τον νικώ  και νικιέμαι από αυτόν.

Γίνομαι  θύτης και θύμα του. 

Διπολικές καταστάσεις χωρίς ενδοιασμούς... 

αποδεκατίζω τη λογική στο παιχνίδι μαζί του...

Με ενα χαμόγελο  γεμάτο πάθος και ηδονή, 

αχαλίνωτο τον αφήνω 

στις ερωτικές του παρορμήσεις 

να κυριεύει το σώμα μου, 

διαβρώνοντας την ψυχής μου.

Μια σάρωση της λογικής το περασμά του...

κι εγώ να χορεύω ανεξέλεγκτα 

στην τρέλα του μυαλού του.

Πόρνη λιμανιού, ιέρεια βωμού, 

μάγισσα και νεράιδα των ονείρων του, 

παρόν και μέλλον των πόθων του.

Και να υπάρχω αιώνια σε κάθε σκίρτημά του.

Μαρία Γκουτζαμάνη

Το τελευταίο ζειμπέκικο (της Αδελαϊδας Παπαγεωργίου)

 

Πιάσε μια νότα μουσικέ

στου μπουζουκιού το χέρι

βαρύ ασίκικο χορό

να βγω για να χορέψω

 κι όταν την κάθε μου στροφή

η μάνα μου θα βλέπει

από τα μάτια της 

πικρό,πικρό  δάκρυ θα τρέχει 

Θυμίσου τότε Πλάστη μου

πάντα για  να της στέλνεις

παρηγοριάς θυμίαμα

τον άδικο μου τον  χαμό

δύναμη για  να αντέξει

Τούτο το ζειμπέκικο

θάναι το τελευταίο

στα ουράνια τώρα εγώ

με αγγέλους θα χορεύω

Θάμαι πάντα χαρούμενος

Αδέλφια μου εκεί πάνω

Τις εξετάσεις εδώ πέρασα

και με το παραπάνω……

Αδελαϊδα Παπαγεωργίου

Αφιερωμένο στον λεβέντη μας Όμηρο

Ξενύχτια (του Απόστολου Α. Φεκατη)

Καιρό πολύ,

όπως αγάπησα με σκυθρωπά τα μέλη 

κάτω 

από των ήπιων ήλιων τις σαιτιές ,

σφαγμένες αχτίδες 

μελάνια να ξεβράζουν 

της γυαλικά της μάνας μου

δεν άντεξαν 

στο ζοφερό λαρύγγι των " σ' αγαπώ "

ράγισαν 

τόσες σακατεμένες νύχτες 

δεν θα έβρισκε 

ο χρόνος ούτε σε δέκα ζωές 

να τρυγήσει 

τα θαύματα που του αναλογούσαν

όταν το σώμα σου

τελείωνε πάντα μέσα μου.

Γύρισα 

απ' την καλή την ψυχή μου, τώρα 

τόσα καλοκαίρια 

ανάποδα 

την φορούσα 

τόσες οιμωγές αδέσποτες κυκλοφορούσαν 

διψάει το άνυδρο περιβόλι της αγάπης μου 

πόσα ξενύχτια 

να της αφιερώσω πόσα  ακόμη;

Απόστολος Α. Φεκατης

"Μασκο-βόρο μέλλον" (της Στέλλας Σουραφή)

 

Αυτά τα "σύνορα" 

ανάμεσα στους άλλους και σε μας 

είναι μια στερεότυπη "φραγή" 

εισερχομένων θλίψεων

ή μια εξερχόμενη ροπή 

προ(κλήσεων) 

για έναν ανοιχτό λογαριασμό 

που μένει πάντα 

ακάλυπτη καιρών "επιταγή" ;

Στέλλα Σουραφη

Άτιτλο (της Αντριάνας Περικλέους Ονουφριου)

Ψες έγδερνε άγρια η 

μπόρα τις χορδές 

της ψυχής που πάλλονταν 

αγριεμένα. Κι έβγαζαν 

κραυγές άναρθρες, 

γεμάτες φρίκη. Το 

φεγγάρι είχε σβήσει

από ώρα τα φώτα.

Κι έκλεισε παντζούρια. 

Γυρόφερνε η σκιά σου

στο στήθος μου. Την 

απέκρουα με λύσσα. 

Μα ξάφνου μια αστραπή 

την έσπρωξε στο οπτικό 

μου πεδίο. Κι αναγνώρισα 

την Αγάπη του σύμπαντος 

χαραγμένη στο μέτωπο σου. 

Αιώνιο κομμάτι της σάρκας 

μου, μοναδικά δικό σου.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφριου