Το τελευταίο ζειμπέκικο (της Αδελαϊδας Παπαγεωργίου)

 

Πιάσε μια νότα μουσικέ

στου μπουζουκιού το χέρι

βαρύ ασίκικο χορό

να βγω για να χορέψω

 κι όταν την κάθε μου στροφή

η μάνα μου θα βλέπει

από τα μάτια της 

πικρό,πικρό  δάκρυ θα τρέχει 

Θυμίσου τότε Πλάστη μου

πάντα για  να της στέλνεις

παρηγοριάς θυμίαμα

τον άδικο μου τον  χαμό

δύναμη για  να αντέξει

Τούτο το ζειμπέκικο

θάναι το τελευταίο

στα ουράνια τώρα εγώ

με αγγέλους θα χορεύω

Θάμαι πάντα χαρούμενος

Αδέλφια μου εκεί πάνω

Τις εξετάσεις εδώ πέρασα

και με το παραπάνω……

Αδελαϊδα Παπαγεωργίου

Αφιερωμένο στον λεβέντη μας Όμηρο

Ξενύχτια (του Απόστολου Α. Φεκατη)

Καιρό πολύ,

όπως αγάπησα με σκυθρωπά τα μέλη 

κάτω 

από των ήπιων ήλιων τις σαιτιές ,

σφαγμένες αχτίδες 

μελάνια να ξεβράζουν 

της γυαλικά της μάνας μου

δεν άντεξαν 

στο ζοφερό λαρύγγι των " σ' αγαπώ "

ράγισαν 

τόσες σακατεμένες νύχτες 

δεν θα έβρισκε 

ο χρόνος ούτε σε δέκα ζωές 

να τρυγήσει 

τα θαύματα που του αναλογούσαν

όταν το σώμα σου

τελείωνε πάντα μέσα μου.

Γύρισα 

απ' την καλή την ψυχή μου, τώρα 

τόσα καλοκαίρια 

ανάποδα 

την φορούσα 

τόσες οιμωγές αδέσποτες κυκλοφορούσαν 

διψάει το άνυδρο περιβόλι της αγάπης μου 

πόσα ξενύχτια 

να της αφιερώσω πόσα  ακόμη;

Απόστολος Α. Φεκατης

"Μασκο-βόρο μέλλον" (της Στέλλας Σουραφή)

 

Αυτά τα "σύνορα" 

ανάμεσα στους άλλους και σε μας 

είναι μια στερεότυπη "φραγή" 

εισερχομένων θλίψεων

ή μια εξερχόμενη ροπή 

προ(κλήσεων) 

για έναν ανοιχτό λογαριασμό 

που μένει πάντα 

ακάλυπτη καιρών "επιταγή" ;

Στέλλα Σουραφη

Άτιτλο (της Αντριάνας Περικλέους Ονουφριου)

Ψες έγδερνε άγρια η 

μπόρα τις χορδές 

της ψυχής που πάλλονταν 

αγριεμένα. Κι έβγαζαν 

κραυγές άναρθρες, 

γεμάτες φρίκη. Το 

φεγγάρι είχε σβήσει

από ώρα τα φώτα.

Κι έκλεισε παντζούρια. 

Γυρόφερνε η σκιά σου

στο στήθος μου. Την 

απέκρουα με λύσσα. 

Μα ξάφνου μια αστραπή 

την έσπρωξε στο οπτικό 

μου πεδίο. Κι αναγνώρισα 

την Αγάπη του σύμπαντος 

χαραγμένη στο μέτωπο σου. 

Αιώνιο κομμάτι της σάρκας 

μου, μοναδικά δικό σου.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφριου

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

 

Στο στόμα μου χόρευες

όταν βυθιζόμουν  

σαν ποταμός που ρέει

μέσα στην θάλασσα σου.

Τρελοί, διψασμένοι άνθρωποι 

είμαστε που στην θέληση 

του πάθους αρνούμαστε 

την επιθυμία στο δέρμα.

Το σώμα καίει,

η ψυχή ανοιχτή πληγή. 

Τα χαμόγελα μας κραυγάζουν

για μια επικείμενη συνάντηση ακόμη.

Μην το αρνηθείς

οι επιθυμίες εισβάλουν ρέουν και καταρρέουν σε κάθε απουσία.

Μεταμορφώσαμε τον εαυτό μας 

σε φοβισμένα ζώα που δεν μπορούν να χαρούν 

αυτό που η φύση προστάζει...

Οι λέξεις σιωπηλές. 

Οι στίχοι στην ποίηση δακρύζουν 

μια άρνηση για την ζωή 

και ένα πάθος για τον έρωτα που παλεύουμε να  έχουμε. 

Οι παλμοί της επιθυμίας μεγαλώνουν 

και ο πόνος καταναλώνει 

όλη την ενέργεια αρνούμενος.

Σε πίνω στο όνομα της αγάπης.

Αρνούμαι να σ' αποχωριστώ.

Κάθαρμα καις και θα καις...

σ' αυτό το στάδιο του παράλογου και το λογικού …

Αυτό που λέγανε  αδύνατο  

εμείς το κάναμε δυνατό 

σε μια μέρα και  βιώσιμο

Κωνσταντίνος Μήλιος