Είναι ο ήχος από μια σταγόνα... (της Σταματίνας Βαθη)

Είναι ο ήχος από μια σταγόνα όπως πέφτει πάνω στο νερό, 

είναι ένα δάκρυ μιας νεράιδας που έχει χαθεί μέσα στον καιρό. 

Κόκκινα πέταλα από ένα τριαντάφυλλο από τα χείλη της σε ένα φιλί, 

είναι ένα χάδι με ένα αγκάθι που την καρδιά την έχει βρει. 

Αίμα πορφυρό να χρωματίζει όλο το πράσινο της γης,

είναι ενός έρωτα το ταξίδι μέσα στου πόθου την φυγή. 

Και ο ήχος να δυναμιτίζει πιο πολύ την αίσθηση αυτή, 

ήχος και βλέμμα,  χρώμα της ημέρας στέμμα, 

δύο σώματα σε ένα,  ρουμπίνι της αγάπης αίμα, 

σε ποθώ στο έχω πει.

Βελούδινο βλέμμα,  χείλη από το τρυφερό  χρώμα της πρώτης αυγής. 

Πες μου πως θα μπορέσεις χωρίς αυτά τα μάτια εσύ να ζεις?

Με ποθείς. 

Της νεράιδας το φιλί θα αποζητείς.

Και ο ήχος γίνεται πιο δυνατός, 

μια καρδιά στο στήθος σε ηχηρό σκοπό. Σε φιλώ.

Σταματίνα Βαθη

Φωτογραφία: Selçuk Süren

Το λάθος (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Μου μιλάς για ασήμαντα, σου μιλώ για μεγάλα

Τόσα λόγια που χάθηκαν, σε μια αδιάφανη γιάλα

Είσαι πάντα ο έρωτας, θα σαι πάντα ο ένας

Όσα λάθη κι αν έκανα, πλήγωσαν μόνο εμένα

 

Κρύψου μες στο πουκάμισο,  μες στη μόνη αλήθεια

Η αγάπη, αγάπη μου κρύβεται μες στα στήθια

Μου μιλάς για το τέλος μας, σου μιλώ για το τώρα

Ότι χάσαμε, χάθηκε σαν μια απρόσμενη μπόρα

Είσαι πάντα ο έρωτας θα σαι πάντα για μένα

Ένα λάθος που γίνηκε το απόλυτο ένα

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 Στο χέρι ένα νόμισμα

παλιό

τα μάτια να σκεπάζει

μου είπαν

προορίζεται

και φύλαξέ το

εγώ το έδωσα του δρόμου

εκείνος ξέρει

πιότερο από εμένα

να λησμονιέται

και του χαμού

να δίνεται

απάντησα..

Χάρις Παρασκευοπουλου

Άτιτλο (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)

 Σε ένα παλιό συρτάρι κλείδωσα τα όνειρα μου,

 τις ελπίδες μου και την ραγισμένη καρδιά μου.

Για χρόνια δεν τολμούσα να πλησιάσω

να δω κατάματα ότι περισσότερο με πονάει  

ότι με κάνει ακόμα και τώρα να δακρύζω.

Σημάδια στο κορμί μου, 

τραύματα στην ψυχή μου από πληγές του χθες. 

Αρρώστιες που έδειχναν τα λάθη μου.

Απώλειες που άφησαν τα σημάδια τους σε κάθε γωνιά του κορμιού μου.

Ο χρόνος πέρασε μα τίποτα δεν ξέχασε, μόνο το άγγιγμα της αγάπης μπορεί να σε κάνει να μην κοιτάς πια στο παρελθόν,

μόνο αυτή μπορεί να σε επαναφέρει στο παρόν.

Ήρθες εσύ και τότε όλα έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρα.

Γιατί η ζωή είναι να μοιράζεσαι στιγμές, είτε όμορφες είτε άσχημες. Αυτή η μοναδική μοιρασιά που δεν καλύπτεται ούτε με τα χρήματα.

Η ζωή και η αγάπη μαζί φωτίζουν την δύναμη ακόμα πιο πολύ. 

Είναι σαν ουράνιο τόξο που κάθε μέρα έχεις μέσα στο σπίτι σου 

ακόμα κι αν έξω γίνεται κατακλυσμός. 

Είναι αυτά τα δύο χέρια που θα σε κρατήσουν  

θα σου δώσουν πνοή.

Θα σου δείξουν ότι αν έχεις δύο ζευγάρια από χέρια πιασμένα τίποτα δεν είναι δύσκολο

τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο

και το αδύνατο μπορεί να γίνει αληθινό.

Ακόμα κι αν δεν βλέπεις το μέλλον

το παρόν είναι αυτό που σου δείχνει αυτό που λαχταρας.

Ότι δεν έκανες χθες 

σήμερα είναι η ευκαιρία...

Αντριάνα Αρβανιτιδου

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

 

Φοβάσαι;

Ναι φοβάμαι

Είναι οι μέρες άγριες

Και τα φτερά

Αποδημητικά πουλιά

Εγκαταλείπουν τους χειμώνες

Φοβάσαι;

Ναι φοβάμαι

Ξεχρεώνω τη λήθη

Με υποσχέσεις βρόχινες

Και  επιπλέω

Μία εικόνα περιωπής

Σε προφητείες μαύρες

Όσο στραγγίζω επιφάνεια

Φοβάμαι 

Μήπως στο τέλος

Συναντήσω  ουσία νεκρή 

Ίσως φοβάμαι

Μην ισοφαρίσω με σκοτάδι

Και τότε

Δεν θα  φοβάμαι

Τότε

Όλα μαύρα

Ελευθερία Θεοδώρου