Στου φεγγαριού το φωτεινό στεφάνι~ (της Μαίρης Ηλιάδη)

Στου φεγγαριού το φωτεινό στεφάνι μπλέκω όνειρα κι έρχεται η νύχτα και τα σκιάζει...
Βροχή βοριάς χαλάζι...
Σκοτεινό πλεούμενο ριχτηκε στην παγωμένη θάλασσα...
Ο χαμένος χρόνος στην ραγισμένη κλεψύδρα...
Η άμμος που πέτρωσε
και ανεπαίσθητα βράχους έχτισε
να μην περάσει το φως...
να γίνει ένα με την καταγάλανη θάλασσα...
Όλα θα τ' άλλαζα αν...
ένας κόκκος άμμου χάιδευε το κύμα...
Ένα σήμα έστελνε το καράβι φάντασμα...
Μα δεν υπάρχει η γη ...
Μα δεν υπάρχει η άμμος..
Δεν υπάρχει το νερό...
Αποκύημα μιας στείρας φαντασίας...
Αλίμονο εκούσια γελαστήκαμε...
ξεχαστήκαμε χαμένοι...σε νησί αποκλεισμένο...
ο χάρτης της ψυχής κομμάτια έγινε...
Και που να βρω τα ίχνη που να δω τα σημάδια
σε πιο σκήνωμα να βρω ψυχή...που όλα πια ίδια μοιάζουν...

Μαίρη Ηλιάδη

Το Κουτί της Πανδώρας. (της Αμαλίας Τραβασαρου)

Ο αχός τ’ αναπόφευκτου, 

σα φιδιού συριγμός, 

σαν της νύχτας λυγμός, 

σαν του πλοίου τον ήχο

σ’ ομιχλώδες τοπίο σε φτάνει… 

Κατακλύζει τ' αυτιά με φωνές

και αρχίζουν τριγμοί στο σκαρί της ζωής 

κι η καρδιά ιχνηλάτης ανιχνεύει ξανά

στεγανά και δε βρίσκει την άκρη 

κι όλα γύρω θυμός, ξεπεσμός 

κι ασπασμός στου νεκρού το κρεβάτι...

Σε μια ρότα παλιά με σπασμένα κουπιά

μια βραχώδης σκιά, σηκώνει παντιέρα…

Προκαλεί, απειλεί, με μια νότα βιολί,

να πλανέψει το νου, να σε πάει αλλού

να σε ρίξει σε κώμα...

Μένεις πάντα πιστός, θεατής, αρωγός

σε ταξίδι που δε σου ανήκει,

με προσφάγι ξερό, με κορμί δανεικό

κι ένα σπίτι, πάντα στο νοίκι.

Και σε βρίσκει ο χαμός μες στα λάθρα, 

να σου κλείσει και πάλι τα μάτια...

Μες στη δίνη σκιρτάς, ευλογία ζητάς

και υψώνεις τα χέρια.

Δε σε σώζει κανείς, είσαι μόνος θαρρείς 

ξεχασμένος στ’ αστέρια. 

Μετανάστης γυρνάς και κρατάς ανοικτό,

στον τρελό το ρυθμό, κάποιας έρημης 

χώρας -χωρίς καν την Ελπίδα-

το κουτί της Πανδώρας...

Αμαλία Τραβασαρου

Άτιτλο (της Δέσποινας Αυγουστινακη)

 Ένα πρωί 

θ’ ανοίξεις τα μάτια

 στη ζωή

κείνη που μέχρι πριν

δε ζούσες.

Αυτή

με μια ανάσα 

θ’ απλωθεί 

σε κάθε κύτταρο 

Κι εσύ 

με πλήρη συνείδηση 

πρώτη φορά 

θα δεις 

θα νιώσεις 

την Αλήθεια 

Δέσποινα Αυγουστινακη

ΜΩΒ (της Ελένης Κιουπη)

Ψηλά τους βάζω τους ανθρώπους π' αγαπώ.

Ψηλά σαν καντηλέρια να φωτίζουν τον ουρανό μου.

Μόνο αγάπη να τους φτάνει.

Να μαζεύω με απόχες χρυσές χαραυγές και ηλιοβασιλέματα φυλαχτά και χαϊμαλιά να γεμίζω την αγκαλιά τους.

Να τους κρεμάω σημαίες να τους βάζω κατάρτια να τους δένω σε λέξεις να τους κρεμάω σε προτάσεις να τους κρύβω σε σιωπές.

Ταξίδια είναι οι άνθρωποί μου εμένα και από δώ σαλπάρει το μυστικό του κόσμου.

Τους βάφω με χρώματα με μπλέ με κόκκινο με μαύρο .....όλα αυτά κάνουν Ένα χρώμα το Μώβ μου!!!!

Το μωβ το μυστήριο το ανεξίτηλο  το άμωμο και το ξεχωριστό της ζωής μου!!

Μώβ μου θα κρατάμε πάντα τα χέρια να περνάμε πάνω από καρτέρια....

Έχω πολλά να κάνω θέλω να προλάβω τον καιρό ετοιμάζω ένα ρήμα να το βάλω σε θρόνο.  Μωβ μου χωρίς εσένα χάνονται τα χρώματα!!!

 Ελένη Κιουπη

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ (της Εύας Γεωργίου)

 

 Τι να πεις για μια  πόλη 

που μόνο λύκοι 

τις νύχτες oουρλιάζουν,

 για μια έρημη πόλη

πού σε απρόσμενο θέρος

το βλέμμα σταμάτησε.

 Μαύρο Ιούλη  τραγουδά 

και Αττίλα Αύγουστο μήνα βρυχάται.

Στα ερείπια ο ήλιος χάθηκε,

οι νεκροί δεν κοιμούνται.

Θρυμματισμένα οστά

μεταναστεύουν για την κηδεία τους

μόνιμα, στο άλλο μισό.

Έγκλειστες πορτοκαλιές

σε αυλές καρποφορούν  

εκεί που μόνο ερπετά σέρνονται

 και κατοικούν ακάλεστα 

στο σώμα που χάσαμε.

Ποιο μαρτύριο καθηλώνει

την ψυχή και την κάνει τόσο ανήμπορη 

 να δραπετεύει;

Aναπάντητα γιατί εισχωρούνε παντού

μα δεν χωρούν άλλους νεκρούς τα φέρετρα.

 Με πόθους φιλιώνει η απόγνωση  

μα εξασθενεί η κραυγή.

Φοβάμαι μην σωπάσει για πάντα

Εύα Γεωργίου