Κυριακή 16 Αυγούστου 2020

Πυρετικό Τρεμούλιασμα (της Μαίρης Σουρλη)



Έρωτας στο νου και την ψυχή
σε ξεσηκώνει - σε στροβιλίζει.
Τ' ακροδάχτυλα της ψυχής σου
αγγίζω
συναντώντας τα μάτια σου.
Φιλί στην άκρη του
χαμόγελό σου αφήνω,
με τ' άρωμά σου μεθώ.

Το φλογισμένο βλέμμα σου
αγγίζοντας κάποια ευαίσθητη χορδή,
μπαίνει στο βάθος της ζωντανής ψυχής
που έχει απαιτήσει,
που θέλει άγγιγμα, φροντίδα
αγκαλιά προσεχτική.
Η γοητεία μιάς αγάπης
σε κάνει χτήμα στα όνειρά της,
ομορφαίνει τη ζωή,
στήνει γύρω σου ένα φωτοστέφανο.

Χαράζεσαι μέσα μου τόσο απαλά
νιώθω φωτιά στη σκέψη σου
τόσο κοντά.
Απλώνεται στην καρδιά λαχτάρα
από πάθος σφοδρό σκιρτάς..
Δυνατή φωνή ψυχής η ποίηση
μπλέκονται όμορφοι στίχοι
με μέλι,
μ' αεράκι ανάσα, μαγεύουν.

Το πεπρωμένο μας καλεί.
Μπλέκονται τα όνειρα
όπως τα νήματα στις ζωές μας
και τα χείλη όταν σμίγουν
γίνονται όνειρα σε προσευχή
κι ευχή,
με αχτίδες ήλιου φωτισμένα .!

Μαίρη Σουρλη

   
Από την ποιητική συλλογή
  "  Φτερά στον Ορίζοντα  "

Συγχαίρω κι ευχαριστώ ολόψυχα τον εκλεκτο φίλο και ζωγράφο  Χρηστος Γιαννοπουλος
για το υπέροχο σκίτσο του! !!

Παιδικά μάτια (της Ιωαννετας Δοκαναρη)



Πράσινη θάλασσα, στροβιλίζεσαι στη μουσική του ανέμου
Τα μακριά μαλλιά σου χτενίζουν οι ριπές.
Το καράβι των ονείρων μου διασχίζει τα κύματά σου.
Κρύβεις την απεραντοσύνη στις σειρές των μακρινών λόφων σου.
Τ απόγευμα δανείζεσαι το κίτρινο του κόσμου.
Τ άλλο πρωί ταΐζεις τα αγγελικά στόματα.

Ιωαννετα Δοκαναρη


Σάββατο 15 Αυγούστου 2020

Ποιος; (της Άρτεμις Κριμιτσα)



Ποιος κηπουρός είναι αυτός
Που ραίνει με αγάπη την αυλή σου
Και μια δροσιά ανέμελη χαράς
Λαμποκοπά στα χείλη,στο κορμί σου

Με τι ποτίζει τα άνθη σου
Με τι τα αυλακώνει
Αχ πόσοι χυμοί σταλάζουνε
Σα γέρνεις και μοσχοβολάς
Απ'το άσπρο σου μπαλκόνι

Σάστισαν οι Φωνούλες των πουλιών
Σιωπούνε σα τραγουδάς γι'αγάπη
Ποιος κηπουρός είναι αυτός
Του γιασεμιού τη μυρωδιά σε κέρασε
Μες στου φιλιού τα πάθη!

Άρτεμις Κριμιτσα


Θαλασσινή
Από την καλντέρα της ψυχής μου

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)


Και να έχω τόσα να σου πω και να σωπαίνω.
Πάλια αυτή η σιωπή... Φοβάμαι πως τρελά θα σου ακουστούν τα λόγια μου γι' αυτό αναλώνω το χρόνο με τα τετριμμένα. Λες και μ' ενδιαφέρει η υπόλοιπη ζωή σου. Λες και θυμάμαι. Λες και με νοιάζει. Κι εγώ μόνο να σκέφτομαι μια βροχή να σε τυλίγει κι εσύ να χορεύεις. Και μόνο αυτό να βλέπω και το στόμα σου. Και μόνος δρόμος προς το φιλί σου να μου ανοίγεται. Και να σου λέω τα ίδια και τα ίδια μόνο για να σε κρατήσω εκεί, να στέκεσαι μέσα στο πλήθος κι ένα χαρτάκι μ' έναν αριθμό αδιάφορο να μου δίνεις, κι ας ξέρω πως αποκλείεται να προλάβω κάτι να τον κάμω.
Θα μπορούσα να σου πω να τον δώσεις κάπου αλλού, καλό θα έκαμα. Εμένα που τόσο μου αρέσει καλό να κάμω και χαμόγελα του άγνωστου κόσμου να χαρίζω. Όχι! Και βέβαια τον χρειάζομαι, να απολαύσω άλλα δυο, τρία, πέντε λεπτά αδιάφορης συζήτησης μέσα στο πλήθος μαζί σου. Ονειρεύτηκα πως κάτι μου έγραφες σε εκείνο το χαρτάκι. Μετά το κράτησα μέχρι το βράδυ. Το άνοιγα κάπου - κάπου μέσα στη μέρα και το διάβαζα. Τις ανύπαρκτες λέξεις σου. Μετά το χάρισα της βροχής που μου το ζήτησε. Ήθελε να έχει κάτι που το αγγίξαμε κι οι δυο. Περίεργη γυναίκα η βροχή. Περίεργη κι εγώ...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020

Ασάφεια (της Ελευθερίας Θεοδώρου)


Απόμεινε το μισοχάραμα
να κοιτάει ένα μέλλον βαθύ
Και να μετράει
τους επουράνιους παλμούς
να ξεψυχούν
πάνω σε άτλαντες πλανήτες
πάνω σε νοτισμένα συναισθήματα
που κρέμονται
σε άστρα μουχλιασμένα
Και εσύ κουρνιάζεις φοβισμένος
στα ανοίγματα της μέρας
για να στεγνώσεις
τις βρεγμένες νοσταλγίες
Με έναν αχνό ανασασμό
διώχνεις της μοναξιάς την υγρασία
και στον ψυχρό σου πόνο
βάζεις ναφθαλίνη
Και εκεί μονολογείς με τη σιωπή σου
Και εκεί μακραίνεις τη θυσία
Για μιαν ανταύγεια ελπίδας
Για να στεγνώσεις το δικό σου άστρο
Σκληρή των αισθημάτων η ασάφεια
και οι παλμοί τους πάντα σε αρρυθμία
Εκεί που ξεψυχάς
μια σε ανασταίνουν
και μια σε σβήνουν

Ελευθερία Θεοδώρου

Αυτή η ασάφεια ζητάει πάντα η ψυχή να γευματίζει με τον πόνο και να παραμένει στην νηστική της ανεπάρκεια.. Πληρότητα συναισθημάτων πόσο σπάνια λέξη τελικά....