Άτιτλο (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Κι αν υπήρχαν μόνο αυτά,

δε θα 'ταν αρκετά για να

χρωματίσουμε την ευτυχία;

Σαν τα βότσαλα ριγμένα να΄μαστε.

Ν' ακούμε το σκάσιμο που κάνει το κύμα.

Ν' αγκαλιάζουμε τον ουρανό.

Κι άκρη- άκρη να καθόμαστε,

για ν' αρπάζουμε τα όνειρά μας μη πνιγούν.


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

ενθύμιον (του Χρήστου Φλουρή)

Σε μια ολόσωμη, παλιά, σ’ είδα φωτογραφία
και σαν να  πήρε ο καιρός ανάποδη στροφή
στη ρίζα του Βεζούβιου στην άδεια  Πομπηία
ανάμεσα στα  ερείπια και στην καταστροφή

Στο ασάλευτο είχαμε σταθεί μπροστά λευκό εκμαγείο
στα δυο ενωμένα σώματα που πάγωσε ο σεισμός
«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο
ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό»

«Πόσο κοινή η ανθρώπινη ζωή στην οικουμένη
Ό,τι πεθαίνει μια φορά ποτέ δεν ξαναζεί
δεν ξέρω τι είναι πιο πικρό τι πιο πολύ βαραίνει
να χάνεις ή να χάνεσαι μ’ ότι αγαπάς μαζί»

Θυμάμαι μοιραστήκαμε ύστερα ένα τσιγάρο
αμίλητοι κοιτάζοντας το πέλαγος μακριά
την ώρα που αναβόσβηνε της Νάπολης ο  φάρος
σου πα, «του κόσμου οι θάλασσες- το ξέρεις;- είναι μια»

Χρήστος Φλουρής

ΡΩΓΜΕΣ!! (της Τριάδας Ζερβού)

Οι δρόμοι, αποπνικτικοί
γεμάτοι από αιθάλη!
Σ' αυτές εδώ τις γειτονιές,
το χνώτο από την πείνα,
απλώνεται σαν σύννεφο,
σαν μουχλιασμένη ζάλη,
πάνω απο στέγες άναρχες,
με σκέτη λαμαρίνα..

Βουνά σκουπίδια αταίριαστα,
όλα ανακατεμένα,
βωμοί που θυσιάζεται
 πάνω τους η υγεία,
μικρών παιδιών που αναζητούν βίαια,μανιασμένα,
μια λύση επιβίωσης,
κάτι που να'χει αξία..

Ρωγμές στο σχεδιάγραμμα,
της τάχα ευημερίας!
Μεταλλικές,συρρίζουσες,
βαρειές κοφτές ανάσες..
Χεράκια που σκαλίζουνε,
μια γη δήθεν επαγγελίας,
θύματα που γεμίζουνε
 τις νεκρικές τους κάσες..

Μονάδες!!Αριθμοί και νούμερα
 στους νόμους αρπαγής,
στους καταλόγους ειδεχθών,
ακραίων εγκλημάτων!
Ω!!!Παγκοσμιοποίηση,
κυρίαρχη οντότητα της γης!
Ω!!Παμφάγο τέρας των αγνών,
της φύσης των θαυμάτων..

Τριάδα Ζερβού

Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Κοιμάμαι με μάτια ορθάνοιχτα
Καμιά αχτίδα φωτός
από τα φωτεινά όνειρά μου
να μην πάει χαμένη
Υφαίνω όνειρα με παραμυθένιους ήλιους
ήλιους που σκορπίζουν κάθε σκοτεινιά γύρω μου
ήλιους που πυρπολούν με τη φλόγα τους
κάθε καρδιά και τη γεμίζουν με αγάπη!
Κλαμένα μάτια
συννεφιασμένες σκέψεις
απελπισμένα θέλω
φωτίζονται
αλλάζουν υπόσταση
και κολυμπούν στο άπειρο
πολύχρωμα βαμμένα.
Πλέκω με κόκκινη κλωστή
μουσικές ανήκουστες αγγελικές
τις ντύνω με παραμυθένιες ζωγραφιές
και ήχους σαν φωτιά
να καεί του κοσμου το ΑΔΙΚΟ!!!

Κατερίνα Σολωμού

"Γλυκιά Αμαρτία" (της Νόρας Ξένου)

      Βουτώ στο χρώμα της θάλασσας  με τέτοιο πάθος, σαν να κολυμπώ στα νερά του έρωτα  μαθαίνοντας το κορμί μου στο κορμί σου 
      Βυθίζομαι στη θέληση του ερωτισμού
  επιδιώκοντας να ζήσω όλες  τις επιθυμίες ..
      Θα είναι αδύνατον να μην το ζήσω, είναι επιθυμητά έντονο.
      Χάνομαι σε σφιχτή αγκαλιά παίρνοντας όλη τη μυρωδιά του κορμιού πάνω μου.
      Η καρδιά μου επέμεινε να έρθει εδώ και να στάξει μια στοργική "καταιγίδα"
       Μόνο  αγάπη υπάρχει στο φιλί.
     Αχ!!  πόση κάψα βγαίνει στα χείλη που φλέγονται από του έρωτα την τρέλα.
       Είσαι ανάσα σε ένα κόσμο  καταθλιπτικό, αστέρι μέσα σε έναν γκρι ουρανό, γλάρος πετώντας πάνω από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα με ζέση για ζωή και ελευθερία
       Γλυκιά αμαρτία που θέλω ξανά και ξανά να απολαμβάνω μέχρι να πάρει το όνομα μου κάθε κύτταρο  σου.
     Είσαι δώρο και θα σε θέλω διακαώς για όσο αναπνέω.

Νόρα Ξενου