Ταξίδι στο χώρο της ποίησης και του λόγου. Ένας χώρος έκφρασης ανοιχτός σε όλους.
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020
"ΑΥΤΙΣΜΟΣ" (της Βασιλικής Νάκου)
Σε ένα κόσμο μαγικό
δικό σου ταξιδεύεις.
Κάνεις όνειρα πολλά
θέλω να τα καταφέρεις.
Μαζί σου εγώ,
δίπλα σου εκεί.
Θα μαι για παντα
το στήριγμα σου στη ζωή.
Το κορμάκι σου μεγαλώνει
μα το μυαλουδάκι όχι.
Δε πειράζει η μαμά είναι εκεί
να σε βοηθά κάθε στιγμή.
Ήχους πολλούς
εσύ δε τους αντέχεις.
Χτυπιέσαι, φωνάζεις
με όλα τρομάζεις.
Θες σταθερότητα
και ηρεμία.
Μα όλα για σένα
μια τρικυμία.
Φώτα, φωνές, ήχοι πολλοί
όλα σε ταράζουν στη στιγμή.
Μα όταν το χαμόγελο
στα χειλάκια σου έρθει.
Τότε ότι κι αν κάνεις
αυτό υπερέχει.
Καρδιά μου, ζωή μου
φως και πνοή μου.
Πάντα κοντά σου
εγώ η μαμά σου.
Φύλακας άγγελος σου
εγώ για μια ζωή.
Ακόμα και αν φύγω
πάντα θα μαι εκεί.
Κανείς δε θα αφήσω
εσένα να πληγώσει.
Γιατί στο ορκίζομαι
πώς θα το μετανιώσει.
Αγάπη και υπομονή
χρειάζεσαι μόνο.
Και θα τα καταφέρεις
με το κόσμο όλο.
Δείξε μονάχα λίγο εμπιστοσύνη
υπάρχει στον κόσμο και καλοσύνη.
Σπάνιο το ξέρω
δε το βρίσκεις πάντα.
Η καλοσύνη
σπάνιο είδος.
Αγάπη μου,παιδί μου
ανάσα,ζωή μου.
Εγώ για σένα
χύνω και αίμα.
Δάκρυα πολλά
εγώ έχω ρίξει.
Μα όχι άλλο πια
τώρα έχω πίστη.
Βασιλική Νάκου
Θα νικήσω (της Πολυξένης Ζαρκαδουλα)
Χέρια εδώ χέρια εκεί
με τυλίγουν, με γυρνούν γύρω γύρω
θέλουν να πάρουν λίγη ζωή από 'μένα
να ρουφήξουν επιθυμίες, όνειρα, ελπίδες....
Έκανα υπομονή
πάλεψα με τα τέρατα του μυαλού για να ξεφύγω
μα μάταιος κόπος...
Τώρα τα παράτησα μα δεν έχασα τη μάχη...
Απλά κατάλαβα....
Τον εχθρό τον κοιτάς κατάματα
του δείχνεις πως δεν τον φοβάσαι, δεν δειλιάζεις
μα πολεμάς, τον αντιμετωπίζεις....
Το πρόσωπό μου κοίταξα στον καθρέφτη, χλωμό,
μα ακμαίο, να με κοιτάζει περήφανα....
Θα νικήσω, θα νικήσω, θα νικήσω....
Πολυξένη Ζαρκαδουλα
Κυριακή 14 Ιουνίου 2020
Ηλιοβασίλεμα !!! (της Μαρίας Ιωάννου Φίλη)
Αυτή την υπέροχη στιγμή του δειλινού
την ώρα που ο Ζωοδότης ήλιος προχωράει δειλά δειλά και να στείλει τον τελευταίο χαιρετισμό του σε μας τους υπηκόους του και να παραδώσει την σκυτάλη του στην όμορφη σελήνη δεν θέλω να την χάνω ποτέ μου . .!!!
Μου αρέσει αυτό το θέαμα γεμίζει η ψυχή μου.
Μια μπάλα φωτιάς ο ήλιος μου στον ουρανό μου και τότε βλέπω μπροστά μου να συντελείται κάτι ασύλληπτο για μας τους κοινούς ανθρώπους, μια μαγική έκρηξη. Αναδύονται γύρω μου μυρωδιές από φωτεινά χρώματα. Μια μαγεία !
Ένα πινέλο σε ένα αόρατο χέρι ενός διάσημου καλλιτέχνη που ανακατεύει στην παλέττα του τα χρώματα πορτοκαλί, μωβ, ροζ, μπλε. Δεν σηκώνει κεφάλι τα κάνει τόσο γρήγορα τόσο επιδέξια.
Δεν θέλει να του ξεφύγει ούτε μια πινελιά από τους πορτοκαλοκόκκινους σπινθήρες της έκρηξης. Τους ρίχνει στον καμβά που φέρει το όνομα Ουρανός την ώρα που αντικατοπτρίζονται στα ανεξερεύνητα νερά της θάλασσας να προχωράνε χορεύοντας, σχηματίζοντας πίσω τους ένα μονοπάτι χρυσό στην επιφάνεια της θάλασσας.
Βλέπω τον ήλιο να χαμογελά και συγχρόνως να κάνει την τελευταία βουτιά στα δαντελένια νερά, να δροσίζεται και να βιάζεται να τρέξει να κρυφτεί πίσω από τις κορυφογραμμές των βουνών.
Και εγώ εκεί θέλω να σταματήσω τον χρόνο και να κρατήσω αυτή την εικόνα μέσα μου Μου δίνει ανάσα ζωής.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, και η μυρωδιά της θάλασσας χαλαρώνει την σκέψη μου και την παρασέρνει σε ταξίδια νοερά που αγκυροβόλι έχουν το λιμάνι της αγάπης !!!
Μαρία Ιωάννου Φίλη
Nada (του Σταύρου Πέτρου)
Υπήρξα σε διάφορες αποχρώσεις της λύπης
και πάντα υπήρχε χώρος για το πιο έντονο.
Έστεψα τον εαυτό μου με απόλυτη ματαιοδοξία
τον αναγόρευσα σε μεγάλο «Δεν»
καταδικασμένο σε ισόβια κάθαρση – να γράφει.
Ευλόγησα πολύ τα γένια μου – κλαίγοντας
Βιάστηκα κιόλας να γράψω τα ποιήματα μου
όσο είχε ακόμη φως.
Φοβήθηκα – Φώναξα!
Η κραυγή μου δεν έφτασε πέρα από το υπόγειο μου.
Στενό το παράθυρο για να δω το πλατύ τίποτα
δεν το ανοίγω για να μην μπει μέσα η αλήθεια.
Δεν ήξερα ούτε που να κοιτάξω – γι’ αυτό κοίταζα πάντα ψηλά.
Εγώ ούτε πίνω ούτε καπνίζω.
(Τι σόϊ ποιητής είναι αυτός;)
Το βράδυ πάντα με σκοτώνω.
Ξεκινώ απ΄ το εστεμμένο μου κεφάλι
το βάζω απέναντι μου δεσπότη
και συνεχίζω με το υπόλοιπο σώμα
μικρά-μικρά κομμάτια στοίχων
και πιο ψιλοκομμένα – λέξεις μου
χαρτοπόλεμος στην πλατιά θάλασσα
του αν
του ίσως
του μπορεί
σε διάφορες αποχρώσεις της λύπης.
Σάββατο 13 Ιουνίου 2020
Η γκρίζα εποχή (της Ιωαννετας Δοκαναρη)
Αγαπημένη μου μέσα σου κλαις.
Το κλάμα γίνεται κραυγές.
Κλέφτες ληστεύουν τη ζωή σου.
Ψεύτες ανάβουν μια φωτιά.
Μένεις με όνειρα γυμνά
στην ονειροζωή σου.
Την αγκαλιά και τα φιλιά
στείλε στα περασμένα.
Τα χάδια άφησε κι αυτά
βορά στα ξεχασμένα.
Αγαπημένη μου σε τείχη σε κλείνουν.
Τοίχους χοντρούς γύρω σου χτίζουν.
Φυτεύουν μέσα σου το φόβο.
Τροφή στου άγνωστου τον τρόμο.
Στολίσου πια με μοναξιά , χωρίς φιλιά, χωρίς στοργή.
Δέξου μια άνοστη ζωή,μοναχική ,πολύ σκληρή.
Αγαπημένη μου ,γκρίζα τα σχέδια για μας.
Αλύπητη η μαχαιριά στης ζωής μας τον καμβά.
Αλλά ...εμείς... αμφισβητούμε στόχους αόρατων εχθρών.
Το νήμα πάντα θα κρατούμε των πιο βαθιών αναπνοών.
Θύμα ποτέ σου δε θα γίνεις, γιατί εγώ θα σ' αγαπώ.
Ιωαννετα Δοκαναρη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)