Μαζί (της Αθανασίας Δαμπολια)

Αν της ζωής μας το μονοπάτι το στενό
με λίγη καλοσύνη το φαρδαίναμε ακόμα,
χέρι χέρι θα βαδίζαμε κι οι δυό
με μόνη πυξίδα, της αγάπης μας το χρώμα.

Πάρε το χέρι μου και σφίξε το γερά
να νιώθω την αγάπη σου
στην δύσκολή μου ώρα.
Κι εγώ σου δίνω την δική μου την καρδιά
για να`μαστε ενωμένοι
στην καταιγίδα και στην μπόρα.

Δώσε μου το φιλί της ζωής
και το φιλί της αγάπης,
Κι άσε τις καρδιές μας
να χτυπάνε μαζί
σαν δυό ρολόγια
σαν δυό καμπάνες.

Αθανασία Δαμπολια

ΑΠΟΥΣΙΑ (της Εύας Γεωργίου)

Φως φεγγαριού διάχυτο
το θολό τζάμι μαγνητίζει
Ανάβεις τελευταίο τσιγάρο
Χρόνο  έγραψε η απουσία
Στου τζίτζικα το τραγούδι λύγισε,
στην πρώτη βροχή αναστήθηκε,
και σε αέναη πορεία
ουράνιου τόξου τώρα πετάει
Σε γλυκά νερά ξεχειμωνιάζει
τραγουδώντας στα  διαβατάρικα πουλιά
Κήπο Εδέμ  σε άγονη γη  ζωγραφίζει,
αγναντεύοντας  ανθεκτικά λουλούδια
Μεγάλωσε η σιωπή,
καθρεφτίζεται ο πόνος
Κιτρινισμένη γραμματική ανοίγεις
Μετανάστης πια η απουσία
και τα λίγα σ' αγαπώ
στου καιρού τον όρκο αφημένα

"Πίσω απο την σιωπή"/Εκδόσεις Βεργίνα


Εύα Γεωργίου

Άτιτλο (της Χρυστάλλας Κοσμά)

Δροσοσταλίδες αίματος ξεπηδούν από τη ξεσκισμένη ψυχή μου....
Μ' ακουμπούν δειλά... δίνοντας χρώμα...στη μαυρισμένη ζωή μου....
Γλυκόπικρο πιοτό το δάκρυ μου....στα ξεραμένα μου χείλη....
Βάφουνε κατακόκκινο το λευκό σου μαντήλι...
                                             
   Χρυστάλλα Κοσμά


                   

Οξυγόνο (του Νίκου Σουβατζη)

Κι εκεί που λέγαμε
ότι θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας
η ζωή μας έγινε ενέχυρο
και μείναμε σ’ έναν κρύο και έρημο δρόμο
να την παρακολουθούμε από μακριά
Κι έτσι ξαναγυρίσαμε ασθμαίνοντας
στα μεγάλα φωτεινά καλοκαίρια
και στα ατέλειωτα παιχνίδια στην αλάνα
και στα αμφιθέατρα που ήταν γεμάτα φίλους
και στους πύργους στην άμμο
που στεγάζαν τα παιδικά μας όνειρα

Κι αν κάθε μέρα είναι μια καινούργια πληγή
στρέφουμε πίσω το βλέμμα κι επιβιώνουμε
κι αν μας πνίγει το σκοτάδι
έχουμε φυλάξει πολύ φως μες στην ψυχή μας
κι αν το μέλλον μας είναι ναρκοθετημένο
έχουμε ζήσει πολύ
όσο χρειάζεται για να νοσταλγούμε
Όταν η ζωή γίνεται παρελθόν
η μνήμη γίνεται οξυγόνο

Αυτό είναι το ποίημα με το οποίο συμμετέχω στη δίγλωσση ποιητική ανθολογία του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ «Ξύπνησα σε μια χώρα».

Νίκος Σουβατζης

Συμμετρία (του Νίκου Βαρδακα)

Αγαπάω τα όνειρα. Γεννιούνται την ημέρα,
και τρέχουνε
στον δρόμο σαν αυτοκίνητα.
Ανδρώνονται στο ταξίδι της
θλίψης που δεν έχει φρένο,
μα γκάζι  πατημένο.
Αγαπάω την αλήθεια.
Κάθεται σε ένα παγκάκι έρημου
πάρκου την νύχτα,
και δεν ονειρεύεται.
Γιατί αν είχε
συναίσθημα θα ήταν ψέμα.
Δεν θα  περπατούσε στην  γη.
Μα θα ήταν  σύννεφο,
που αναβλύζει  αίμα.
Και ας με μισούν
τα  αστέρια.
Δεν ήμασταν φίλοι ποτέ.
Μα γείτονες σε συμμετρία.



Νίκος Βαρδακας

Ποιητική συλλογή "Δυστοπία"