Άτιτλο (της Παυλίνας Στυλιανού)

Υπάρχει η αγάπη ανάμεσα στου ανέμου το αόρατο χάδι
 πλανάτε ανάμεσα μας
και τη  ψυχή γαληνεύει
μ ένα απλό άγγιγμα μ ένα σημάδι

Κι αν κάποτε απομακρυνθήκαμε
δεν λέει η φωλιά να χάθηκε μιας και δεν έπιασε βροντή λασπόνερα
να γίνει

Μοναχά, χελιδόνια γίναμε.
ταξιδι μακρινό πετάξαμε
μα γυρίσαμε πίσω στη φωλιά που φτιάξαμε
κάποτε μια νύχτα με φεγγάρι

Γυρίζουν τα χελιδόνια
Γυρίζουν κι οι καρδιές μαζί.

 Παυλίνα Στυλιανού

Για την αγάπη μας (της Βάγιας Μπαλή)

Ξεχώρισε όπως όπως τα ρούχα. Τα έβαλε σε μία βαλίτσα και έφυγε σαν κυνηγημένη δίχως να κοιτάξει πίσω της. "Μόνο μπροστά". Όλο αυτό έλεγε στον εαυτό της "Τώρα πια μόνο μπροστά". Το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει τον απολογισμό της. Τόσα χρόνια χαμένα, έπρεπε  να βρει τη δύναμη να φύγει, να χαθεί. Να απαγκιστρωθεί από ό, τι την εμπόδιζε από ό, τι της έκλεινε τον δρόμο. Δεν χρωστούσε πια σε κανέναν, πόσο μάλλον σε εκείνον. Εκείνον τον είχε ξοφλήσει και με το παραπάνω, τις τόσες πολλές φορές που στα χέρια του δεινοπαθούσε  χρόνια τώρα. Που δεχόταν την κακομεταχείρισή του, τη βιαιότητά του, την απονιά του. Τη σκληρή στάση του, την απάνθρωπη στάση του. Δεν χρωστούσε σε κανέναν. Ποτέ δεν τον αγάπησε, ποτέ δεν ένιωσε κάτι τρυφερό για εκείνον. Αυτός ο γάμος είναι σαν να μην υπήρξε, τουλάχιστον για εκείνην. Έπρεπε πια να ζήσει, το χρωστούσε στον εαυτό της. Ίσως αν η πρώτη της μεγάλη αγάπη δεν έκανε την εμφάνισή της να μην το έπαιρνε απόφαση. Όμως ήρθε. Ήρθε και την βρήκε λέγοντάς της αυτό που δεν περίμενε να ακούσει ποτέ. Πως δεν την ξέχασε ούτε μια στιγμή. Πως πάντα την σκεφτόταν και πως  δεν έπαψε να υπάρχει στην καρδιά του. Τώρα πια θα ζούσε για εκείνη. Θα ζούσε μία φορά αληθινά. Εκείνος την περίμενε στην στάση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν πίστευε πως θα φανεί. Όταν τα μάτια του την αντάμωσαν δάκρυα χαράς πλημμύρισαν το πρόσωπό του. Με βήμα σταθερό, απελευθερωτικό τον κοιτούσε όσο τον πλησίαζε και με μια ανείπωτη χαρά μονολογούσε συνεχώς:  "τώρα πια μόνο μπροστά, με την αγάπη μου. Για την αγάπη μας"

Βάγια Μπαλή

ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ (της Κλειώ Μαλαγάρη)

Α

Τα χρόνια κι αν περάσανε
Χάραξαν το κορμί σου
Μα την καρδιά δεν άγγιξαν
Μήτε τη λογική σου.
Άφησαν τα κομμάτια τους
Κι πήραν τα δικά σου
Έχτισαν τα παλάτια τους
Μέσα στα σωθικά σου.
Μνήμες θολές στενάχωρες
Στη σκέψη να δακρύζεις
Κι άλλες χαρές ανείπωτες
Και η καρδιά γεμίζει
Κοιτάζεις το παράθυρο
Με μάτια βουρκωμενα
Αναπολείς νοσταλγικά
Όλα τα περασμένα
Έρωτες που περάσανε
Και άφησαν συντρίμμια
Κι αγάπες που κρατήσανε
Στου χρόνου τα τσαλιμια
Κοιτάς ψηλά στον ουρανό
Ο ήλιος τώρα δύει
Γαλήνη και ευχαρίστηση
Το σύμπαν αναδύει
Όλα εδώ θα μείνουνε
Για να θυμίζουν κάτι
Κι εσύ ταξίδι στ'άπειρο
Με τ' άσπρο σου το Άτι.....

Κλειώ Μαλαγάρη

Άτιτλο (της Αγγέλας Καραγκούνη)

- Κύμα ,λες .
-Ήλιος, φωνάζω .
- Σύννεφο  ακούς .
- Βροχή αισθάνομαι .
- Τυφώνας θα 'ρθεί .
- Γλυκό μαϊστράλι ,απαντώ .
Και συνεχίζει η μέρα να μας προσπερνά ...
Κι εμείς ,
που στη θάλασσα όρκους εμπιστευτήκαμε,
να τους σεργιανά στα πέρατα της γης,
Και μεις ,
που ποθήσαμε μεθυσμένα άστρα,
να στριφογυρνούν στον ουρανό μας
γαληνεύοντας τις ψυχές μας,
ένα φεγγάρι δεν αγκαλιάσαμε,
να φωτίζει το μέσα μας.
Να οδηγεί τη ματιά .
Να απαλύνει τους πόνους .
Ένα φεγγάρι , έστω ισχνό,
δεν σκεφτήκαμε να καβατζώσουμε.
Για τα δύσκολα βρε αδερφέ.
Για, όταν το κύμα θα γίνεται τσουνάμι.
Για, όταν, η βροχή θα μετατρέπεται σε καταιγίδα.
Για, όταν ο τυφώνας θα ξεριζώνει
την αγάπη απ' τις καρδιές μας .
Τι κρίμα ...

Αγγέλα Καραγκούνη

Εσπερινή προσευχή (της Λιλής Βασιλάκη)

Σαν μαγεμένη Φωτοδότα σε θωρώ.
Το φως σου, χρυσάφι ατόφιο, λαμπερό!
Ολημερίς τ' αμπάρια σου γεμίζεις
κι αφείδωλα κάθε εσπερινό,
στον ουρανό, στην πλάση το σκορπίζεις...

....λυγώ το γόνυ, προσκυνώ σε...
Τάμα ιερό σου κάνω...να, της ζωής μου τον σταυρό,
στ' απείρου θάμπους σου λαιμό, με πίστη τον κρεμνώ!
Θερμά παρακαλώ σε...
Τούτη την πλάση σώσε!
Ζωοδότα, Ηλιοκράτη μου, ουρανού και γης ο κύρης,
το φως σου το ανέσπερο, σ' άδειες ψυχές να σπείρεις...
Τούτη την γη λυπήσου...
Τα πλάσματά σου ευσπλαχνίσου!

Φώτισε νουν και χύσε λογική και λιώσε το ατσάλι,
αυτό που έχουν στις  καρδιές, του κόσμου οι μεγάλοι!
Κάνε να γεννηθεί ξανά η αγάπη για Ειρήνη
κα ν' απλωθεί στη γη, η ποθητή γαλήνη...!


Λιλή Βασιλάκη