Σβήσε τα άστρα (της Σοφίας Τανακιδου)

Ουρανέ
σβήσε τα αστέρια σου.
Ντροπή σου να φωτίζεις
τους δρόμους που έπνιξες
πριν στο σκοτάδι.
Ντροπή σου που ζήλεψες την αγάπη
που σου έστειλα να προσέχεις.
Φτερά της φόρεσα, δρόμους της άνοιξα,
κι απόμεινα με χέρια άδεια
πριν προφτάσω να την ανταμώσω για πάντα.
Ουρανέ
σβήσε τα αστέρια σου.
Ντροπή σου το χαμό της  να φωτίζεις.
Ζήλεψες την αγάπη μου!
Άδεια τα χέρια μου υψώνω σε σένα.
Άδεια από την αγάπη μου.
Σβήσε τα αστέρια σου,
τα δάκρυα μου λάμπουν
πιο δυνατά από το φως τους.
Σβήσε τα αστέρια σου
θα φωτίσω εγώ τη νύχτα,
έγιναν άστρα τα μάτια μου,
καυτά καίνε την καρδιά μου,
το κορμί μου, την ψυχή μου..
Μια λάμψη έγινα ουρανέ,
μια λάμψη γαλάζια στο στερέωμα
ψάχνοντας την αγάπη μου που ζήλεψες.
Σβήσε τα αστέρια σου,
δε θέλω να στα κάψω.
Να πενθήσω θέλω την αγάπη μου,
μέσα απ' το δικό μου φως,
αυτών των άστρων στα μάτια μου,
κι ισως με δει,
ίσως με βρει,
γιατί εγώ δεν την βλέπω,
γιατί εγώ δεν την βρήκα,
γιατί εγώ, με άδεια χέρια
κοιτώ στο στερέωμα ουρανέ μου,
ψάχνοντας ένα κομμάτι της να αγκαλιάσω.

Σοφία Τανακιδου

Είμαι καλά αδελφέ (της Μαρίας Νάντη)

Είμαι καλά Αδελφέ .

Τα Όνειρα, δεν αντέχουν στο κρύο
κι έτσι, φυτεύω εφιάλτες να μου κρατάν
συντροφιά μες στις νύχτες, όμως είμαι καλά .

Κάποια πρωινά, Ο Ήλιος, έρχεται και μου χαμογελάει
και τα σύννεφα, πάντα με χαιρετάνε
όπως περνάν από Τον Ουρανό ...

Είμαι καλά Αδελφέ .

Το Άγαλμα, στην μέση της πλατείας,
δεν μου μιλάει ποτέ, δεν με κοιτάζει καν,
δεν μου ανταποδίδει ποτέ, κανένα του νεύμα,
δεν μοιράζεται καμμία του σκέψη μαζί μου,
όμως είμαι καλά .

Το απέναντι παγκάκι, κάθεται πάντοτε μόνο του,
γι' αυτό, κάποιες φορές, πηγαίνω και κοιμάμαι αγκαλιά του,
για να μοιάζει μικρότερη η μοναξιά μας ...

Είμαι καλά Αδελφέ .

Τις οδύνες που πέρασαν,
τις μέτρησε η υγρασία πάνω στα κόκκαλά μου
και τις λάξευσε ολάκερο τ' αλάτι των δακρύων μου,
πάνω στο πρόσωπο και στο σώμα μου,
όμως είμαι καλά .

Εδώ, Στην Μεγάλη Πολιτεία, τα σύρματα,
είναι πάντοτε μάυρα και τα σπίτια, πάντοτε γκρίζα,
όμως τα πράγματα, έχουνε εκσυγχρονιστεί,
γίναμε πιά ποντέρνοι, πολιτισμένοι,
πλασσάρουμε κάλπικες Καλημέρες,
χαρίζουμε χρεοκοπημένη ανθρωπιά,
πετάμε χάμω αποτσίγαρα κι άντε
και καμμιά δεκάρα για κάνα φτωχό
κι ύστερα, προσπερνάμε με ένα παγωμένο χαμόγελο
και μια ανάμνηση ζεστής αδιαφορίας ...

Είμαι καλά Αδελφέ .

Τα Χρόνια μου, γέρνουνε πιά κουρασμένα,
αλλά στην καρδιά μου,
υπάρχει πάντα χαραγμένη η λέξη :
- Κ Ο Υ Ρ Α Γ Ι Ο - ...

μονάχα να, τα πόδια μου δεν με βαστάνε
και τα χέρια μου τρέμουν,
τα ρούχα μου πολυκαιρισμένα
και βρώμικα πιά, δεν με χωράνε
κι έτσι, μ' εγκατέλειψε και η τελευταία μου ελπίδα,
όμως είμαι καλά .

Μόλις πέθανε Ένα Λευκό Περιστέρι
και δανείστηκα λίγο απ' το αίμα του
κι ένα κομμάτι Ψυχή για να σου γράψω ένα γράμμα ...

- Είμαι καλά Αδελφέ .

Αν περάσεις και με δείς να κοιμάμαι,
μην με ξυπνήσεις ...
θα είναι η πρώτη φορά
που κατόρθωσα να κλείσω για λίγο τα μάτια μου,
θα έχω φύγει για πάντα, όμως είμαι καλά .

 © Μαρία Νάντη -

Ποίημα Ποιητικής (του Σταύρου Πέτρου)

Ποίημα Ποιητικής
[Στον ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη]

«Άνου, καρδιά μου, κι άννοιξε κι αρχίνα νεκαλιώντα,
παραπονήθου σιανά κι αλαφροτραουδώντα»,
Β. Μιχαηλίδης

Και μετά από αυτούς τους στίχους ψάχνουμε ποιήματα ποιητικής;
Τι άλλο είναι η ποίηση;
Ποιές άλλες λέξεις μου έμειναν να χρησιμοποιήσω;
Τι άλλο μου απέμεινε να πω;

Μάταια ψάχνω ρητορικά μέσα και καμώματα
για να εκφραστώ καλύτερα, πιο προσιτά.
Δεν μπορώ να δημιουργήσω καινούργιες λέξεις
γι’αυτό αιτούμαι δάνειο από τις παλιές,
τις προϋπάρχουσες – της δεύτερης χρήσης.
Πελεκάω τις επαναχρησιμοποιημένες λέξεις μου
ελπίζοντας να ζήσουν.
Να μην μου μείνουν μισοτάξιδες.
Μήπως μου τις πληγώσουν
και τις πούνε τετριμμένες.

Συγγνώμη που παραπονιέμαι,
εγώ –απλώς– αλαφροτραουδάω .
 

Σταύρος Ξ. Πέτρου

Αντίο όνειρο (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Θα με θυμάσαι, θα σε θυμάμαι, μέσα απ` τ` όνειρο πια.
Θα μ` αγγίζεις, θα σ` αγγίζω, μόνο με τη σκέψη.
Το τρένο της ευκαιρίας έφυγε και μείναμε στις αποβάθρες ο ένας απέναντι από τον αλλον,  να κοιταζόμαστε σαν οπτασία.
Η εσωτερική θύελλα πρέπει να κατευνάσει και η γαλήνη της ηρεμίας ν` αποκαταστήσει την ταραχή του παλμού.
Ας μείνει τ` όνειρο να αιωρείτε να γλυκαίνει τις χαραμάδες της ζωής.
Αντίο όνειρο, ίσως κάπου σε ξαναδώ εως ότου σβήσω.

Αθανασία Δαμπολιά

Το δώρο (της Σοφίας Τριανταφυλλίδου)

Σου πήρα ένα δώρο πέρυσι,
μα δεν κατάφερα
ούτε φέτος να στο δώσω,
και απ' ότι φαίνεται
ποτέ δεν θα το λάβεις.
Κάτι μικρό κι' ασήμαντο
με αμπαλάζ πανάκριβο
Όμως  το παραμύθι μας
δεν είχε αίσιο τέλος.
Τώρα το σ' αγαπώ μου,
θολή φιγούρα
γεμάτη με λεκέδες λάσπης,
που δεν κοιτά σε μαγικό καθρέφτη.
Ενώ το δικό σου σ' αγαπώ
που δεν ειπώθηκε ποτέ,
λαθρεπιβάτης σ' ένα τρένο φάντασμα
που σφύριξε, μα δεν σταμάτησε .
Και εγώ εκεί στην άκρη του σταθμού
να περιμένω, με μάτια δίχως δάκρυα,
αυτά κυλούν ανάποδα
απ' έξω πρός τα μέσα.
Αλμυρό ποτάμι γίνανε
πνίξαν την προσμονή μου ,
που' χε κουρνιάσει για καλά
μέσα στα σωθικά μου.

Μα  τι ανέλπιστη χαρά!!
Βλέπετε;
Να εκεί ψηλά στην επιφάνεια
του νερού, ένα δώρο κολυμπάει...


Σοφία Τριανταφυλλίδου