Ρόδα κόκκινα (της Σοφίας Τανακιδου)

Με δανεικά η πρώτη ανθοδέσμη.
Δέκα τριαντάφυλλα.
Μια βδομάδα στο βάζο
κι ύστερα σε μια σελίδα,
ένα πέταλο μονάχα.
Χρόνια ατέλειωτα
στο ίδιο βιβλίο,
το διάβασα
το ξαναδιάβασα.
Το πέταλο σελιδοδείκτης.
Ένα σκληρό πρωί
το έχασα.
Σ' όλα τα φύλλα του βιβλίου έψαξα.
Εξαφανίστηκε έτσι απλά σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κι έκλαψα.
Μόνο για κείνο έκλαψα.
Για σένα όχι!
Γιατί τα αισθήματα δεν ήταν δανεικά.
Ούτε μαράθηκαν,
ούτε χάθηκαν στο πουθενά.
Μες στο βιβλίο έχουν μείνει ζωντανά,
σε κάθε φράση,
σε κάθε ποίημα.
Ρόδα κόκκινα...

Σοφία Τανακίδου

Τα κυκλάμινα (της Δώρας Μεταλληνού)

Τα κυκλάμινα δες 
σεμνυνόμενα κεφαλάκια
παραστάτες σε τελετουργία φθίσης
μυρωδάτα φιλιά της βροχής στα φύλλα
μέχρι ...τελικής πτώσης
χρώμα της φθοράς
χρώμα της μελαγχολίας
κίτρινο του κυδωνιού
καφετί του κάστανου
μύρωμα του αγέρα
που ακούσια με ταξιδεύεις σε άλλα πελάγη
που χαράζεις τα κύματα
που εικονίζεις στα έγκατά μου 
το θάνατο.... 
με την ελπίδα σίγουρης ανάστασης
ανοίγει η γη να δεχτεί την Κόρη
κι η Δήμητρα θρηνεί
δάκρυα ποτισμένα ελπίδες
θα ξαναγεννηθούν ήλιοι που μαράθηκαν
θα μυρίσει η γη
''φλισκούνι κι άγρια μέντα''
ερωτιδείς θα τραγουδούν 
σε ένα αέναο τραγούδι χαράς
κι εγώ αλλοπαρμένη θα ψιθυρίζω:
όλα ωραία και συγκλονιστικά μεγάλα!


Δώρα Μεταλληνού

Φθινοπώριασε (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Το τζάμι έχει δακρύσει ......
Φύλλα στο μπαλκόνι μου, τα μετρώ...
Ένα για κάθε σταγόνα....
Σταγόνα - σταγόνα πέφτει η βροχή
κι είμαστε ακόμα στα μέσα της μέρας...
Δε μου ταιριάζει αυτή η εποχή,
δε μ΄αρέσουν τα θλιμμένα φύλλα.....
Θέλω να " ξορκίσω τον απήγανο ",
να δω θάλασσα κι ουρανό!
Όχι θυμωμένα σύννεφα,
όχι αγριεμένα κύματα!
Ένα φάρο στο βάθος του μικρού λιμανιού,
ένα τραπεζάκι για δυο.....
ένα ματσάκι φρέζες με ανεμώνες ανάκατα.....
Ακούγεται αυτή η μουσική στο βάθος,
γλυκιά η φωνή,
γλυκό το ζόρι...
Αλλά μετά, άλλο δίσκο στο πικάπ θα βάλω,
να εξευμενίσω την ταραχή της ψυχής,
να πω καλημέρα στα σκληρά πρωινά,
να μην πω τ΄όνομά σου πάλι
και μοιάσει σαν το πρωτόγαλα του βρέφους στο στόμα....
Θ΄ακουμπήσω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία,
από τη φυλαγμένη παρακαταθήκη των ονείρων μου
κι ύστερα...θα μαζέψω τα φύλλα,
σαν να μην πέρασαν από κει, σαν να μην τα είδα...
θα κλείσω το συρτάρι, σαν να μην τ΄άνοιξα ποτέ.
Άλλη εποχή θα έρθει,
άλλο τραγούδι θ΄ακούσω...
δεν θα πω τ΄όνομά σου ,
θα κάτσω σ΄αυτό το τραπεζάκι στο βάθος
και θ΄αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων,
που θα σκάνε ορμητικά στα βράχια ,
σαν το ποδοβολητό των αλόγων μου μοιάζει...
Νοιώθω ένα άγγιγμα....
σαν χάδι στα μαλλιά, που πέφτουν στα μάτια
φυσώ την τουφίτσα που μου κρύβει την εικόνα,
κι όλα τα φύλλα χάνονται....

Ειρήνη Σκευοφύλαξ 

Ζευγάρι άλμπατρος (του Ντίνου Γλαρού)

Σταφύλι κόκκινο σταλάζει η σιωπή μου
να μη φοβάσαι ότι μάκρυνα ξανά.
Μικρό πουλάκι τρομαγμένο στην αυλή μου
ζεστές παλάμες θα σου δίνω στο χιονιά.

Ριγάς σαν χάνομαι στης σκέψης μου τα βάθη
αναζητώντας της Αλήθειας τη σκιά.
Ζευγάρι άλμπατρος στου άνεμου τη ράχη
μ’ αγκαλιασμένα θα πετάμε τα φτερά.

Ντίνος Γλαρός

Κυκλώνας (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Βράζεις απόψε Θάλασσα κι ο ναύτης σου ματώνει, θεριεύεις με τα κύματα σε βλέπει- πελαγώνει. Μήτε το φόβο του νογάς μήτε και το σκαρί του, τραντάζεις απ' τα βάθη σου την δόλια την ψυχή του. . Μαστίγωσες τον άνεμο σαν κοπανάς την πλώρη, μόνη πυξίδα πια θορώ και τις στροφές με ζόρι. Σακάτεψες την πρύμνη μας κι ακόμα αναστενάζεις, τον τρόμο σου σκορπάς χωρίς να λογαριάζεις. . Στιγμή δεν σε φοβήθηκα και σε κοιτώ στα μάτια, στα μητρικά τα πέλαγα - φουρτουνιασμένα βράδια. Δεν έμαθα να σε μισώ μονάχα να σε ραίνω, με τον καρπό της ξενιτιάς κι απόψε σε μαθαίνω. . ©Kalliopi Tsouchlis