Ζευγάρι άλμπατρος (του Ντίνου Γλαρού)

Σταφύλι κόκκινο σταλάζει η σιωπή μου
να μη φοβάσαι ότι μάκρυνα ξανά.
Μικρό πουλάκι τρομαγμένο στην αυλή μου
ζεστές παλάμες θα σου δίνω στο χιονιά.

Ριγάς σαν χάνομαι στης σκέψης μου τα βάθη
αναζητώντας της Αλήθειας τη σκιά.
Ζευγάρι άλμπατρος στου άνεμου τη ράχη
μ’ αγκαλιασμένα θα πετάμε τα φτερά.

Ντίνος Γλαρός

Κυκλώνας (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Βράζεις απόψε Θάλασσα κι ο ναύτης σου ματώνει, θεριεύεις με τα κύματα σε βλέπει- πελαγώνει. Μήτε το φόβο του νογάς μήτε και το σκαρί του, τραντάζεις απ' τα βάθη σου την δόλια την ψυχή του. . Μαστίγωσες τον άνεμο σαν κοπανάς την πλώρη, μόνη πυξίδα πια θορώ και τις στροφές με ζόρι. Σακάτεψες την πρύμνη μας κι ακόμα αναστενάζεις, τον τρόμο σου σκορπάς χωρίς να λογαριάζεις. . Στιγμή δεν σε φοβήθηκα και σε κοιτώ στα μάτια, στα μητρικά τα πέλαγα - φουρτουνιασμένα βράδια. Δεν έμαθα να σε μισώ μονάχα να σε ραίνω, με τον καρπό της ξενιτιάς κι απόψε σε μαθαίνω. . ©Kalliopi Tsouchlis

Έτσι μίλησε η Λαϊς (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Εδώ πνιχτά φιλιά με θέλξαν, κι΄ αγέρι

της ομορφιάς μου φύσηξε στο θάμπος.

Μ΄ έγραψε ο Απελλής κι ήτανε σάμπως,

κανάρα κρεμεζί να εζήτα ταίρι. 

Σε σπίτια παπαρουνόκαμπους και μέρη

άλλα αγάπησα. Εξαίσιο λάμπος 

 ένιωσα στην αγκαλιά του Ευότα, πάντως

στον Ιππόστρατο βρήκα του βίου το ταίρι.

Στα Ύκκαρα θυμάμαι που παιδούλα,

μ΄ άρπαξε ο Νικίας και σαν δούλα ,

με πούλησε στην Κόρινθο. Μα  τώρα,

της Αφροδίτης λάμψανε τα δώρα.

Το λυγερό όλοι ποθούν κορμί μου,,

σπίτι ακριβό της άλκιμης ζωής μου.

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος

Τα λιμάνια (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Εσύ Κυρά που με ακούς, εσύ που με διαβάζεις,
εσύ ποτέ δεν με λυγάς, μονάχα μ' ησυχάζεις.
Εσύ μαγγάρεις την θηλιά π' ολημερίς με πνίγει,
εσύ που ανάσες μου σκορπάς μες στη ζωή την λίγη.

.

Το ξέρω το ταξίδι μου θα 'ναι γοργό και λίγο,
ας είναι που ταξίδεψα στα πέλαγα πριν φύγω.
Δεν είναι η νύχτα που μιλάει μήτε και το μουράγιο,
μα είναι η στέρφα η γη που χάνει το κουράγιο.

.

Κι αν είναι πια ν' αμοληθώ ας είναι στα νερά σου,
να λυτρωθώ και να γευτώ εκείνο τ' άρωμα σου.
Να 'χει μπουνάτσα ο καιρός, να μου γελούν οι γλάροι,
σαν θ' αγκαλιάσω Θάλασσα, να με κοιτούν οι φάροι.

.

©Kalliopi Tsouchlis

Άνθρωποι τρωκτικά (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Οι κοινωνικοί γύπες,
οι άνθρωποι τρωκτικά....
Παγόβουνο έχουν καρδιά
εμφάνιση καθώς πρέπει
Αθώων σβήνουν χαρά
γελούν ανατριχιαστικά
Μάσκα ανθρώπου φορούν
πίσω της άγρια ένστικτα κρύβουν
Ξέρουν να υποκρίνονται καλά
Μιλούν γι’ αξίες και ιδανικά
υπογείως τα καταπατούν
Από αλαζονεία φουσκώνουν
Απληστία τους κυβερνά
Για το χρήμα σκοτώνουν
Στον κόσμο βάζουν φωτιά
παρακολουθούν παγερά
Αργύρια προδοσίας μετρούν
αδιάφορα σιγοσφυρίζουν
Φιλάνθρωποι το παίζουν
λόγια λένε συμπονετικά
χειροκρότημα κερδίζουν
Με υπόγειους συμβιβασμούς,
φόβο και παράνοια σκορπούν
Πιόνια τους αδύναμους καταντούν,
σε άνομα σχέδια να συμμαχούν
Άνθρωποι τρωκτικά
Μάστιγα της κοινωνίας δεινή
πληγή που αέναα αιμορραγεί


Παρασκευή Κηπουρίδου