Ατιτλο (της Λένας Σαρή)

Η νύχτα είναι όμορφη
γλυκιά σαν παραμύθι
έρχονται χίλιοι λογισμοί
και στο μυαλό σου μπαίνουν

Το πέπλο της βαριά σκιά
ξοδεύει τα φεγγάρια
και εμεις ανήμποροι μικροί
γυρεύουμε της εποχής τα αχνάρια.

Λενα Σαρη.

Νιώσε με (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Κοίτα με στα μάτια.
Θέλουν τόσα να σου πουν
μα, τόσα.....
Νιώσε ότι νιώθω
και ταξίδεψε, με το νου
σε μονοπάτια άβατα
πριν καν τολμήσεις
να με αγγίξεις.

Άσε αχαλίνωτα
τα φτερά της φαντασίας
και πέταξε όσο πιο μακρυά μπορείς.
Μη φοβηθείς. Μη νιώσεις μόνος.
Είμαι μέσα σου..... μαζί σου
σ` αυτό το ταξίδι του " νιώσε με "

Το βλέμμα μου θα σε καθοδηγεί
εκεί που τ` αγγίγματα.....
θα γίνουν λατρεία
στου πόθου το σμίξιμο.
Το πάθος στάζει κόκκινο  !
Ω, ναι !  Και δυό χείλη που σμίξαν
σε δυό κορμιά του " νιώσε "
Η στιγμή της φωτιάς δεν αργεί.


Αθανασία  Δαμπολιά

Με το «εγώ» στο δισάκι (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Μοναχικός διαβάτης,
Το «εγώ» στο δισάκι
Ολόγυρά σου χάος
Με κεφάλι σκυφτό
αποπροσανατολισμένος,
φοβισμένος πορεύεσαι
απάτητο πίσω σου
της ζωής το γρασίδι.
Κούφιος κυλάει ο καιρός.
Απλά τον φορτώνεσαι
Κι είναι βαρύς
Βαρύς σαν ογκόλιθος
Σε συνθλίβει.
Σε γονατίζει.
Σε κάνει ν’ ασφυκτιάς.
Όποια πτυχή ζυγιάζεις στη ζωή
στα μάτια φαντάζει λειψή
Αναλώσιμη νιώθεις ύλη
Φόβος,σαν αναρρηχητικός κισσός
τα πονεμένα σου μέλη σφίγγει.
Πέτρινα λόγια σε ξεγελούν,
κάθε σου αντίδραση ναρκώνουν.
Πανό ομίχλης στο νου υψώνουν.
Κάθε σκέψη γι’ αγώνα
έντεχνα ακρωτηριάζουν.
Να συνηθίσεις την υποταγή σε ωθούν
με ψέμα και υποσχέσεις φρούδες
Σιωπηλός μένεις με μάτια κενά
μέσα σε φόβου κουκούλι
να αφουγκράζεσαι με πίκρα
τον πονεμένο λυγμό του κόσμου
Κι η ζωή....αχ! η ζωή..
μια χαμένη παρτίδα
σε παιχνίδι έντεχνα στημένο
κι από πριν ξεπουλημένο
στο όνομα του Θεού των ολίγων
του επονομαζόμενου "Πλούτος"


Παρασκευή Κηπουρίδου

Άτιτλο ( της Χρυστάλλας Κοσμά)

Μια σταγόνα αίμα
την τελευταία της ψυχής μου
κράτησες με τ' ακροδάχτυλα μη σιγήσει αιώνια το μέσα μου....
ανάσα ζωής το χνώτο σου
χάιδεψε με ελπίδα
τα εσώτερα της ύπαρξης μου....
Μια σταγόνα αίμα.....
Μια σταγόνα δάκρυ....
Εκεί στο ξεχείλισμα της φεγγαρόφωτης νύχτας,
έπλεξαν τον αστερισμό     
μιας αγάπης νεοσύστατης....
Ανέγγιχτης...
Από δάχτυλα...
Από λόγια...
Από αισθήματα....
 

"Κρυσταλία"
                 

Όνειρα σε κουτί (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Χαμένος κάπου σε αυτό το στριμωξίδι
σα φυλλαράκι που μαραίνετε γοργά
σε ποιου το όνειρο σ’ είδα, ποιου ταξίδι
να σπαταλιέσαι κάθε ώρα που περνά?

Εσύ Οδυσσέα πάντα είχες την Ιθάκη
τούτο σε κράταγε τις νύχτες ζωντανό.
Ξέρεις πως είναι να σε τρώει το σαράκι
σε σκάρτη ώρα και σε ξένο πηγαιμό?

Ίσως βολεύτηκες σ’ αυτό το περιβόλι
είδες των άλλων, για δική σου τη ζωή
στο σούπερ μάρκετ σ’ είδα, μύριζες φορμόλη
και σου πουλούσαν τα όνειρα σου σε κουτί.

Να σε λικνίζουν οι καιροί σε αρρωσταίνει
να σε πετάνε ζαλισμένο ρυθμικά
και μια φωνή πότε οικεία πότε ξένη
να σου μιλάει για όνειρα κι ιδανικά.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος