Επίμονα μου λένε
γιατί γράφεις
γιατί γράφεις
δεν κουράστηκες να κοιλοπονάς
τόσες γεννήσεις
θανάτους τόσους πια
Δεν κουράστηκες
να σπέρνεις
δάκρυα να σπέρνεις
μαύρες ελιές
κόλλυβα πικρά
ρόδια γυαλιστερά της Περσεφόνης
και τόσα ξηροκάρπια της των ανθρώπων φθοράς
Δεν κουράστηκες να σπέρνεις
και θερισμό ποτέ σου να μην βλέπεις ;
Περπατώ και τους ακούω
που λένε
λένε
λένε
Δεν απαντώ
Θέλω
Μα δεν μπορώ
Προσκυνώ μέσα μου τη δική της φωνή
Περιπλανιέμαι στις ερημιές
ερωδιός μοναχικός
και ραμφίζω την αγαλλίαση της
Με τρώει το μαράζι της
Με πεθαίνει ο σεβντάς της
Με ανασταίνει το φιλί της
Προσκυνώ μέσα μου
τον άγιο έρωτά της
και κλαίω
Μη με λυπάστε
που δεν μιλώ
Μη με λυπάστε
που όλο κλαίω
Από τότε που γεννήθηκα
μέσα μου τραγουδάνε οι θάλασσες ακατάπαυστα
μέσα μου θρηνούνε οι αγέρηδες ακόπαστα
μέσα μου σβήνει και ανατέλλει ασίγαστα
το δικό της γαλήνιο φως
Μη με λυπάστε
Μόνον έτσι μπορώ να υπάρχω
πεπληρωμένη και ζωντανή...
Φιλαρέτη Βυζαντίου
[ Φ.Β. 21011020 ''ΦΩΣ ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ'' 2018-2020]
Πότε ήταν να δεις, που κλέβαμε τις νύχτες απ' τους δρόμους, άδειες διαδρομές;
Σκαλιά τις κάναμε, τη μια πάνω στην άλλη.
Να ανεβούμε στις μακρινότητες των άστρων, θέλαμε.
.
Γέλα μου, έλεγες.
Γέλα μου.
Να μικρύνουν οι αποστάσεις. Να χωνευτούν με τις στροφές της σιωπής, να φεγγίσει η ευθεία του Θεού.
.
Τα χαράματα φυσάνε ενάντια οι όρκοι, σου ‘λεγα.
Μη μιλάς.
Τίποτα μην πεις.
Πέρνα μόνο απαλά τις λέξεις στη θάλασσα των χειλιών σου και μετά βούλιαξε τες στα ανείπωτα.
Υπάρχουν τόσοι φθόγγοι που ονειρεύονται να λιγοστέψουν τα κρίματα τους στο στόμα σου.
Πότε ήταν να δεις που σπάζαμε τους γρίφους της Ζωής πριν γίνουν Αγρύπνιες άλυτες;
Πάει τόσος καιρός. Πού να θυμάμαι,
Πού να θυμάσαι...
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
Έχει τόση σιωπή τριγύρω
που ακόμη και τα φύλλα των δέντρων
αγροικάω καθώς τσακίζουν
τη λεπτεπίλεπτη ραχοκοκαλιά τους
πέφτοντας άγαρμπα στη ξηραμένη γη.
Σε λίγο θα σβήσω το φως.
Παρακάλεσα τους λιγοστούς
ξενύχτηδες του ονείρου
να έχουν ανοιχτές τις παλάμες τους
όσο θα διαρκέσει κι απόψε το ελεεινό σκοτάδι.
Κι άλλα φύλλα θα πέσουν
χιλιάδες φύλλα θα πονέσουν
(χωρίς να το θελήσουν)
ας έχουν τουλάχιστον
έναν αθόρυβο κι ανώδυνο θάνατο.
Κυριάκος Δοσαρας
Φευγαλέες σκέψεις
στη νυχτερινή βροχή, μια
δρασκελιά στις θύμησες αφύπνισα
όποια με συγκινεί, οδοιπόροι ήταν ζωής
κι έψαχναν διαφυγή!
Θύμησες τσαλακωμένες
του χρόνου στεναγμοί, σκιές
τυραννικές ελίσσονται στα θέλω
και στη λογική!
Εύθραστες θύμησες
στους ψιθυρισμούς της νύχτας
κι εδώ η φυγή σου σκόρπια, σε προσπερνά
το γήινο, ονείρατα απιθώνεις διαδρομές
στο χαρτί!
Ανεξίτηλα σε παρασέρνουν
ταξίδια, στις φυλλωσιές της ψυχής,
σε νύχτες ατροφικές, περιπλανιέσαι,
σε αποθυμιάς ανατροπές!
Σε παλίρροια η σκέψη
στα ίχνη του χθές, αναμοχλεύεις
ψυχή μου σ' άναρχες απουσίες στ' ανεμοστρόβιλου τις αρπαγές!
Φευγαλέες σκέψεις
μα η δική σου είναι εδώ, ίσως είναι
η ψευδαίσθηση στα ποιήματά μου σε χάνω
ή εγώ αναπολώ!
Νέλλη Κουμεντακη
Τα παράθυρα αυτής της χώρας δεν έχουν κλείσει ποτέ.
Και το νερό της κάθαρσης
εδώ και χρόνια, έχει απεργία...
Κι αφού τα σκουπίδια
δεν πλένονται ποτέ
κι οι σκούπες,
έχουν εξαφανιστεί,
η δυσωδία κάλυψε
ολόκληρο το σπίτι,
τον αύλιο χώρο,
την πολιτεία ολάκερη!
Πολίτες και πολιτικούς.
Γεμίσαμε με ποντικούς...
Με απ-άνθρωπους
βρώμικους και ποταπούς.
Ετσι,
γεννήθηκε η πιο βρώμικη χώρα.
Και η δυσωδία- της ασυδοσίας,
είναι πια αποπνικτική...
Μέχρι κι ο ήλιος
έχει κλείσει τα ρουθούνια του.
Λευτέρης Ελευθερίου
