Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Δεν είμαι η ίδια, είπε
Ένιωθε ίσκιος συμπληρωματικός
Η ύπαρξη της θα μπορούσε
να σβηστεί με γομολάστιχα
Έμαθε πάντα να ανήκει
Και οπότε την ψυχή της  άνοιγε
με το μικρό
και το μεγάλο της κλειδί 
πάντα έβρισκε ένα κόκκινο κραγιόν
Nα ιχνογραφεί με αυτό
την ανάρμοστη απώλεια
ενός φιλιού ακόμη 
Έχεις ένα τσιγάρο; είπε
Πάντα χαλώ
τα περιγράμματα του έρωτα
ποτέ δεν είχα  χέρι σταθερό
μήτε και πόδι ποτέ είχα 
να ισορροπώ  μονάχη, είπε 
Μα δεν καπνίζω, είπα 
Ούτε και εγώ
Θέλω μόνο τον αναπτήρα
Nα ανάψω θέλω
το οινόπνευμα στο στόμα
Mήπως σωθώ από τον εθισμό 
της κτητικής μου αντωνυμίας
Φαγιουμ δεν ηταν σε βιτρίνα
για να μονολογώ μαζί του
Ηταν στο δρόμο μια γυναίκα ακόμη 

Ελευθερία Θεοδώρου

Εγκατάλειψη (του Αποστόλη Ζυμβραγακη)

Τα φύλλα το φθινόπωρο 
εγκαταλείπουν το δέντρο
όπως οι καλοκαιρινοί έρωτες 
αποδεσμεύονται
από τις δοθείσες υποσχέσεις αφοσίωσης.

Κρίμα για τον κορμό που πίστεψε και πάλι
πως θα είχε συντροφιά 
στον ανελέητο χειμώνα
τα φύλλα στα οποία χάρισε 
τους θερινούς χυμούς του.

Κρίμα και για την ψυχή που νόμισε ξανά
πως βρήκε καταφύγιο για να ξεχειμωνιάσει
στο σώμα που όλα τα ‘δωσε 
μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Δεν τον αντέχουν τον χειμώνα
τα φύλλα και οι ψεύτες.

Αποστόλης Ζυμβραγακης

 Από την ποιητική συλλογή "Επαναπροσδιορισμός", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Κυρία εγώ,
Κύριος και συ...
Ετσι λέμε, δειλοί και φοβισμένοι
για την υπέρτατη γύμνια μας...
Υπηρέτες των πρέπει...
Τι υποκρίσια Θεέ μου...
Στο ναό του έρωτα 
όλα ισοπέδωση.
Βούρκος και διαμάντια ανάκατα,
οι πόθοι αδάμαστοι,
κολυμβήθρα λύτρωσης τα πάθη,
αχράντων μυστηρίων κοινωνία,
σε άβατες κατακόμβες οι ύμνοι 
για το ταξίδι στο Γαλάζιο.
Στοιχειωμένοι και ασάλευτοι
στα πρέπει,
χρόνια μετά,
από τις σχισμές της ψυχής μας,
θυμωμένα απέδρασε ο έρωτας,
για την ύψιστη αχαριστία μας.
Μια χούφτα πετραδάκια 
τα δάκρυα μας,
απο την αγαλμάτινη όψη μας!!!

Λιάνα Ζαχαριου

ΣΑΝ ΝΥΧΤΑ (της Ρούλας Τριανταφύλλου)

 

Έρημη πόλη,
άγνωστοι δρόμοι.
Και συ, σκιά περιπλανιέσαι.
Τις σκέψεις αιχμαλωτίζεις, μην τύχει οι αναμνήσεις και σβηστούν.
-Όπως μια κρύα νύχτα τα όνειρα σου-
Τίποτα δε χάθηκε εντελώς..
Κι όμως,
Ποιος μπόρεσε πίσω απ΄τη θλίψη σου να δει;
Ποιος μπόρεσε στη σιωπή σου, τι έκρυβες να μάθει;
Ποιος σε κείνες τις μεγάλες νύχτες του καιρού έβλεπε το δάκρυ;
Ποιος;
Σαν έρημη πόλη η ζωή σου ,σαν άδειος ουρανός.
Ανακαλύπτοντας την αλήθεια, θρυμματίζεις τα δεσμά σου.
Στην έρημη πόλη νυχτώνει.
Σβηστά τα φώτα, στους άγνωστους δρόμους χάθηκες.
Σαν νύχτα στη νύχτα έσβησε κι η σκιά σου.

Ρούλα Τριανταφυλλου

<<Πληγές που θρέψαμε>>

 Φωτο:Hüseyin Şahin

ΤΙΠΟΤΑ (της Τόνιας Κοσμαδακη)

 

Καλό μου τίποτα
που έχεις νου 
και κορεσμό 
και προκοπή
πρέπει να βγεις αληθινό
Δες
η ουσία
έχει ψυχή 
κι όχι μυαλό
Θολό μου τίποτα
θα σου χαλάσω την αλητεία
Ότι κι αν ξέρεις
είναι φτωχό
Πληροφορίες 
και χειρισμός
Ψυχοπενία
τραυματισμος
Δικό μου τίποτα
αυτό που είσαι
είναι αστείο και τρομερό
Είσαι ο αέρας 
που μπαινοβγαίνει
σπαρακτικός
από την μύτη σου
ως τα πνευμόνια σου
και πάλι εκτός
Τρανό μου τίποτα
σχεδιασμένο
επιμελώς

Τόνια Κοσμαδακη

Στην συλλογή super market που ετοιμάζεται