ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΘΕΙΑΣ (της Γεωργίας Παππά)

Φάνηκαν πάλι οι γραμμές μέ

σα στα μάτια σου.

Τραβηγμένες έτσι. Άλλες ευθείες, άλλες ακανόνιστες.

Είχαν όμως ένα δείγμα ασύλληπτης τέχνης, δείγμα ευφυΐας  και φαντασίας μαζί.

Οι μαθηματικές πράξεις αδημονούν για τη λύση τους.

Τα σύμβολα και οι αριθμοί περιμένουν μέσα από λαβύρινθους και γρίφους κοντά να φέρουν τις ανάσες μας.

- Η μεγάλη πύλη εδώ που φτάσαμε είναι ανοιχτή, μου λες.

Τραβάω ευθείες γραμμές και μέσα από εξισώσεις, αγκύλες  και σύμβολα προσπαθώ να βρω το σφυγμό σου και κοντά σου να έρθω.

Ύστερα γίνεται το θαύμα.

Μια μαγική συνουσία, η τεμνόμενη μας ευθεία, μέσα στις άπειρες άλλες στην καρδιά του ορίζοντα.

Γεωργία Παππά

Όνειρα (της Λένας Σαρή)

 

Δυό δρασκελιές η ζωή.

Μέχρι να πεις Άλφα

έφτασε το Ωμέγα.

Σε μια αποβάθρα στοιβαγμένα τα όνειρα,

περίμεναν το καράβι

της γραμμής 

ν' αποδράσουν.

Άλλες φορές αλύπητα

τα χτυπούσε ο αέρας

κι άλλες φορές 

η μπουνάτσα τα ηρεμούσε,

περιμένοντας 

την καινούργια μέρα.

Άλλες φορές τα κοίμιζα σιωπηλά

μαζί μ' εμενα

κι άλλες φορές 

θέριευαν ήθελαν

να με καταπιούν.

Μα πώς να ζήσω 

δίχως όνειρα 

αφού η ίδια η ζωή

με κάνει να ονειρεύομαι

Λένα Σαρή

Η επόμενη μέρα (της Πολας Βακιρλη)

 

Μια τεράστια λευκή σελίδα

κρεμόταν πάνω από τους ώμους σου

η επόμενη μέρα.

Σε τρόμαζε το άδειο λευκό

ίδιο με το χάος του κόσμου

όπως το ήξερες απ' τα βιβλία

εκείνο που δυνάμεις αντίρροπες

δεινά το κυβερνούσαν,

η φιλότητα και το νείκος του παππού Ησιόδου.

Μήτρα φοβερή το άδειο

κι εσύ ο αδαής, κρατώντας 

τον πηλό στα χέρια αδημονούσες

σχήμα να του δώσεις και μορφή

που να ξεγελάει το χρόνο.

Κουβάρι ο χρόνος μπερδεμένο

στις αισθήσεις σου που με απληστία

ψάχνανε την άκρη.

Δάχτυλα ακούραστα και μάτια ερευνητικά

στο σκοτάδι που δήλωνε κυριαρχικά

την παρουσία του.

Κι εσύ, αδύναμος δυνατός 

υμνούσες τη θνητότητά σου

με αγάλματα θεών και πυραμίδες

βασιλιάδων, μαυσωλεία πολυτελή

που σημάδευαν ανελέητα

την επόμενη μέρα.

Πόσο μικρός κι ασήμαντος αλήθεια

μέσα στο χάος του χρόνου!

Πόλα Βακιρλη

Νεράισσα (της Σοφίας Τριανταφυλλίδου)

Με λένε   Νεράισσα. Δεν μου άρεσε ποτέ το όνομα μου.
Κανείς όμως δεν με ρώτησε, ούτε και όταν μεγάλωσα και
μου χάρισαν αντί για φόρεμα, έναν μανδύα από όστρακο,
πάλι κανείς δεν με ρώτησε.
Τον απεχθανόμουν στην αρχή, μετά άρχισε να μου αρέσει.
Τον φορούσα τα βράδια, τυλιγμένη μέσα του, ο ασβεστόλιθος 
με προστάτευε από τα ουρλιαχτά της νύχτας και τα ενοχλητικά 
τσιμπήματα των εντόμων του σκοταδιού.
Το ξημέρωμα όμως πεταγόμουν από μέσα του στιλπνή,
και ευέλικτη, πανέτοιμη να κολυμπήσω στο φώς.
Μια κόγχη χωρίζει τους δύο κόσμους μου.
Με λένε Νεράισσα.

Σοφία Τριανταφυλλίδου

Φοβού (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Ξαναγυρίζω στις μέσα μου σιωπές

στις τόσο οικείες και δικές μου σκέψεις

σαν προσευχές μυστικιστικές

σαν λυτρωτικά χάδια

και ψάχνω να βρω το υγιές μου κομμάτι

για να κρατηθώ...

Σ' αυτές τις σιωπές

που δεν μιλούν

δεν φωνασκούν

μα όλα τα καταλαβαίνουν...

Να κάτσω πάνω στου νου μου το τρίποδο...

Να μασήσω τα φύλλα της λογικής...

Να πω τους χρησμούς μου στην καρδιά...

"Φοβού τις γλώσσες τις διχαλωτές

Φοβού τους διπρόσωπους Ιανούς

Φοβού τα φίλια βλέμματα και λόγια

Φοβού τα καλέσματα των σειρήνων"

Σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος...

"Μην πλησιάζεις άλλο"

Τη γλώσσα της απόστασης

να κρατώ με το σώμα καλά γνωρίζω

Κι αν γύρω μου μαίνονται φωτιές

ξέρεις πως δεν φοβάμαι

Μονάχη μες τον πύρινο κλοιό μου χορεύω

και μοναχή μου τον εαυτό μου τον κεντρίζω...

" Φοβού τους σκορπιούς"

Ελένη Ταϊφυριανου