Μη μου χαθείς (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

 

Μη μου χαθείς.

Πέτρα γίνε, εσύ, που σπας τους όρκους σου, που με διώχνεις για να με ζητήσεις λίγο μετά, που μου λείπεις σαν ανάσα και που τύψεις μου για πρώτη φορά γίνεσαι, άδειες κουβέντες σε βραδιάτικα αυτοκίνητα, ένα φιλί που όλο στην πόρτα περιμένει, ένας έρωτας που όλο αναβάλλεται, ένα τραγούδι που περιμένει να ερμηνευθεί, ένα χάδι που εξημέρωση ζητάει, μια νύχτα που κορμιά διψάει, μια ευκαιρία που ζητάει να μη χαθεί...

Να είσαι εκεί, όπως μπορείς, να είσαι εκεί. Τώρα που η αντοχή μου τις τελευταίες της λέξεις ψιθυρίζει. Να είσαι εκεί...

Χάρις Παρασκευοπουλου

ΜΗΝ ΕΡΩΤΕΥΕΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ (της Άννας Πάτσου)

 

Μην ερωτεύεστε ποιητές, σας κοροϊδεύουν

και πως ποιήματα για εσάς -τις μούσες- γράφουν

ψέματα λένε! έτσι, την έμπνευση τους, τρέφουν

μόνο το αίμα σας, ποθούν, να υπογράψουν,

καινούργια ποιήματα, στης λήθης τα σεντόνια

ενώ τα δάκρυα της θλίψης σας, φιλάνε

και σας στοιχειώνουνε, τα λόγια τους για χρόνια

γιατί πιστέψατε βαθιά, πώς αγαπάνε.

Μην ερωτεύεστε ποιητές, σας κοροιδεύουν

συνήθως τίποτα απ’ αυτά, δεν εννοούν

Θα φταίνε ίσως οι εποχές, που τους μπερδεύουν

και δεν γνωρίζουν, που «ποιούν» και που «γαμούν»!..

Άννα Πατσου

Πρόσεξε ποιητή (του Χριστάκη Χαραλάμπους)

 Πρόσεξε τι θα γράψεις ποιητή

οι λέξεις φόνους διαπράττουν

μην αγγίξεις ευαίσθητες χορδές

τις σφαίρες θα βγάλουν για σεργιάνι

Σφράγισε το στόμα σου, πνίξε την φωνή σου

κλείσε τα δακρυσμένα σου μάτια

σύρε στο απόμερο κελί σου να χαρείς

ο πόλεμος δεν είναι για σένα

Πάψε να ονειρεύεσαι παράδεισους

ενώ βαδίζεις στην απέθαντη κόλαση

κάνε την τρέλα γνώρισμα σου

γλύτωσε από του χάρου τα δόντια 

Ξέρω ότι δεν θα με ακούσεις ποιητή

τα αυτιά σου βούλωσαν οι ιαχές της αλήθειας

η αποτίναξη της φρίκης έγινε στόχος σου

εύηχο άσμα γαλήνης τρεμοπαίζει μέσα σου

εσύ στο σήμερα με τίποτα δεν κρατιέσαι 

πλώρη έβαλες για το εύμορφο αύριο.

Χριστάκης Χαραλαμπους

Ας υψωθούμε (της Γρηγορίας Πελεκουδα)

 

Διψώ για ανηφόρες ύψωσε με

λίγη αγάπη μας φτάνει 

πριν λυγίσουν τα κυπαρίσια

τρέμουν από τρυφερότητα

όταν το σύμπαν διαστέλλεται

κλείνω τα μάτια

μα το φως έρχεται

αρπαγμένο από τα τσίνορα

τεντώνεται ν΄ατενίσει

του κόσμου τη μικρότητα.

Στροβιλιστά όλα διακλαδώνονται

στέλνοντας σινιάλα στη συνείδηση

το νόημα της ζωής βρίσκεται

όταν η γλώσσα θορυβεί

με ακόρεστη λαχτάρα η άνοιξη

εκτοξεύεται στα ουράνια.

Αυτό το χάρισμα της δόθηκε

κάνοντας επανάσταση

για ένα θαύμα, ακατάπαυστα

μια εξαίσια ελευθερία θεέ μου

πάνω στο ηλιακό άρμα

να δημιουργεί ζωή

την πεμπτουσία της ύπαρξης

ας υψωθούμε.

Γρηγορία Πελεκουδα

Της νύχτας η ημέρα (της Ιωάννας Κανελλοπούλου)

 

Είναι ωραία η ησυχία της νύχτας, τόσο που μπορείς να ακούσεις τη σιωπή σου... είναι αυτή που κουβαλάς πάντα μαζί σου και την ξεχνάς κάθε που κάνεις φασαρία.

Κι αν το σκεφτείς μία και τρείς, θαρρείς πως σε γλεντάει... πάνω που ησύχασες μυαλό μου σε παιδεύει και σου χαλάει την ως τώρα ιστορία.

Μα έτσι γίνεται τα βράδια που σιωπαίνεις, έρχονται σκέψεις στο μυαλό σε βασανίσουν... είναι δύσκολο τα μάτια σου να κλείσεις και κάθε νύχτα νοσταλγείς την κάθε μέρα.

Ιωάννα Κανελλοπουλου