Στο σύθαμπο σε καρτερούσα
έλαμπε η ματιά σου,
ζωγραφισμένη
σε ένα φωτεινό χαμόγελο
με αγόγγυστη λαχτάρα
σε μια συνάντηση αβρότητας.
Σαγήνη με διαπέρασε
στο φως των ματιών σου.
Άδυτη παλίρροια
έμοιαζε η μορφή σου,
σαν άγαλμα σμιλεμένο.
Ένας όρθρος νηνεμίας
με πλημμύρισε
έμοιαζες με άσπιλη οπτασία
λιτή και απέριττη,
βάλσαμο
στην δική μου Δόκιμη Ψυχή.
Ωδή Άφθαρτη,
σαν φύσημα, στα χέρια των Αγγέλων
στου Κόσμου την Σιωπή.
Από την ποιητική μου συλλογή
"Πέρα απ' τον ορίζοντα"
Στο ξέφωτο ανοίγει η ψυχή,
βαθαίνεις στην πικρή αλήθεια
χωρίς να το προσμένεις!
Τριγμοί έντονοι,
ύστατοι συλλογισμοί
μυαλού που 'χει σκορπίσει
και καρτερούν να σβήσουν!
Όμως υπάρχει κάτι.
Κάτι αλλόκοτο
Αναρωτιέσαι κι απορείς...
Άγριο μένος να σε κηλιδώνει!
Σύννεφο σκοτεινό να σε κυκλώνει!
Θεριό απρόβλεπτο να σε κατασπαράζει!
Φθόνος και μισητή σοδειά να σε καταρρακώνει!
Φαρμακερό βέλος σε τροχιά
να σε καρφώνει!
Μήτε που το 'χεις φανταστεί!
Μα Συ κρατιέσαι σθεναρά
και βγαίνεις νικητής!
Καταξιώνεσαι!
Τίποτα πια δε σ' αμαυρώνει!
Τη δύναμη, την τόλμη σου,
Την πίστη σου, τη θέληση
δεν άγγιξε κανείς
κι αυτό τους καθηλώνει.
Δε λύγισες στιγμή!
Ποτές!
Τους δίδαξες πως τίποτα δε σε πτοεί!
Ανέβηκες στα μάτια τους ακόμη πιο πολύ
όμοιος με περίτρανο αετό ψηλά,
που τα φτερά ποτέ δεν κλείνει!!!
Αρμάθα τα όνειρα,
σε στεγνή χρυσοκλωστή περασμένα.
Μα ένα κοντοπίθαρο, ξεμακραίνει.
Κι αρχίζω να ονειρεύομαι,
πως τσιμπολογάω τ' άστρα
την πείνα να χορτάσω του έρωτα.
Τρεμουλιάζουν οι πεθυμιές.
Σειρήνες αναδύονται οι πόθοι,
απ' τα ασύλληπτα βάθη των ματιών.
Άκου τους χτύπους
και την άναρχη ανάσα της νύχτας,
πώς λειαίνουν τις γωνίες των σκιών...
Βρίσκει χαραμάδα η σελήνη και εισχωρεί
στα ερωτικά καλέσματα.
Πάρε βαθιές ανάσες, να χορτάσεις,
ό,τι προσφέρει απλόχερα τούτο το σκηνικό.
Γιατί αμείλικτα μας κοιτά ο χρόνος.
Μαύρο πιπέρι τα μάτια της αγάπης ψιχαλίζει.
Απόμακρες οι σκέψεις, ριγάει η καρδιά.
Σωπάσαν ξαφνικά, σκοτείνιασαν οι ώρες.
Κι οι δείκτες του ρολογιού
σε απόλυτη στασιμότητα.
Δεν χρονομετρούν πια
τους κύκλους των ονείρων.
Έτσι κι αλλιώς,
κείνο το κοντοπίθαρο τους ξέφυγε.
Κι ακόμα τσιμπολογάει άστρα. ...
Έλα
πιάσε με
από το χέρι
δυνατά, σφιχτά
με τη λαχτάρα της πρώτης συνάντησης
προτού
σπάσει το βάζο με τα μαύρα σύννεφα
και μας πνίξουν
τα ενθύμια τ' ουρανού.
Λάφυρα
πληρωμένων εραστών
συντετριμμένα πέλματα
στα ράφια των δρόμων
εκτεθειμένα.
Ένα παιδικό παιχνίδι
τρέμει
πριν βγει
στη φωνή μας.
Μην ξεχάσεις
να κλειδώσεις
τα φύλλα της νοσταλγίας
σε έδαφος
ταπεινωμένο
από τη φωτιά μας.
Έλα
πιάσε με από το χέρι
κι αποχαιρέτα
τον φόβο
της νεκρής μουσικής.
photo alessioalbi
