Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θέλω ν' αγγίξω το γρασίδι το ξημέρωμα, 

να μου ξαφνιάσει τ' ακροδάχτυλα η πάχνη·  

Και τον αέρα... 

στα πνευμόνια να τραβήξω με μι' ανάσα.

Όλα δικά...

Τα καρφιά να ατσαλώσω να τρυπάνε και βαθύτερα. 

Καλαμπόκι να θεριέψω και στάρι στον αγρό,

να μαζεύει τον καρπό,

το φουστάνι από το σύρσιμο... 

Κι αυτόν τον κότσυφα, 

σαν με πλανεύει με τραγούδι να αισθάνομαι. 

Αντίλαλος, 

το είδωλο που κάθε μέρα συμπληρώνει τα κομμάτια του. 

Μιά σκνίπα, 

από το πάθος το μεδούλι που τρυγάει. 

Όλα δικά... 

Όλα παρένθετα σε καιρό αυτοκτονίας.

Συντριβάνια αρτηρίες, 

που ορμούνε φωτισμένα στις πλατείες. 

Ζωές σε Νέον που αναβοσβήνουνε · 

Κι όαση, 

για να ξαπλώνεις πάνω της την θλίψη. 

Στο γαϊτανάκι μας χορεύουμε... 

χορεύουν κι νεκροί σ' απόνερα ηδονής 

κι εγώ διψάω... 

τις κορδέλες για να δέσω, 

τον ιδρώτα πριν σκορπίσουνε τριγύρω.

Ιωάννα Καράμπελα

Δεν διαπραγματεύομαι (Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου)

Δεν διαπραγματεύομαι τα 

αστέρια που έκλεψα από 

τον ουρανό. Ούτε τα όνειρα 

που έχτισα μέσα στην 

κολυμβήθρα του πάθους.

Είναι κλεισμένα μέσα στο 

μπαούλο της καρδιάς,

δροσίζουν την πέτρα 

όταν στεγνώνει. Φωτίζουν 

τα σκοτάδια της μοναξιάς. 

Δεν διαπραγματεύομαι τις 

θάλασσες που σηκώσαμε 

βυθισμένοι ο ένας στο σώμα 

του άλλου στην άκρια του 

δειλινού. Ούτε τα καράβια 

που ναυλώσαμε τις αφέγγαρες 

νύχτες στο σταυροδρόμι της 

ανυπαρξίας. Τα νυολόγησα 

κάτω από την σημαία του 

έρωτα με απαγόρευση απόπλου 

δια παντός. 

Δεν διαπραγματεύομαι 

την μορφή σου που χαράχτηκε 

στο στήθος μου με αίμα. Την έχω 

στολίσει με αγέννητα κομμάτια 

ουρανού, αναμένοντας τον ήλιο 

να χαράξει στο στερέωμα. 

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

Απλά ντύνομαι

με τις σκέψεις σου κάθε βράδυ,

για όσο καιρό λείπεις από δίπλα μου...

Ένας έρωτας καταδικασμένος είναι,

στο να μην μπορούμε κάθε μέρα

να ζούμε τα απλά και μικρά πράγματα

της ζωής...

Καταδικασμένες είναι οι στιγμές τις απουσίας ..

Μα καμιά καταδίκη δεν θα μπορούσε

να υπάρξει που να με κάνει

να μην σε σκέφτομαι.

Να μην ερωτοτροπώ με το μυαλό σου

και να μην δίνω την φλόγα

που θέλει το μυαλό σου...

Για να μπορούμε να υπάρχουμε.

Η ιστορία μου είσαι εσύ,

γραμμένη με αίμα η κάθε μας σελίδα...

Είμαστε από ίδια όνειρα

που δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε,

πράγματα που δεν κάνουμε

και δεν μπορούμε να πούμε...

Το δέρμα σου μιλάει

όταν δεν μπορείς μερικά πράγματα

να τα εξηγήσεις με λόγια...

Κωνσταντίνος Μήλιος

Άτιτλο (του Μιχάλη Ευαγγελινου)

Λέξεις σε φυγή, τόνοι σε προστριβή

Κοντά σου τρέχουν να σε βρουν

Το πιο όμορφο ποίημα για σε να γίνουν καρτερούν

Μα όσο μεγαλώνει η απόσταση από το δικό μας φιλί

Τόσο κι άλλο τόσο μακραίνει η δύση από την ανατολή

Οι λέξεις επαναστατούν πουθενά πια δεν χωρούν

Καταργείστε τους τόνους κι αφήστε μας τελείως μόνους

Τσακίστε μας το συντακτικό 

Κι από γραμματική τίποτα να μην μείνει ορθό

Μιχάλης Ευαγγελινός

Κουράστηκα (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Κουράστηκα, το παραδέχομαι,

κουράστηκα,

τις νίκες μου 

να φέρνω στο μυαλό,

αυτές να νοσταλγώ,

γι' αυτές να θέλω να μιλώ,

κουράστηκα.

Κουράστηκα, δικές μου να τις θεωρώ,

δωρεές δικές Σου να ξεχνώ πως ειναι,.

Κουράστηκα να αντιμάχομαι το θέλημά σου, 

παραδίδομαι 

δεν έχω άλλες δυνάμεις,

δυνάμεις ποιες;

να Σε αντιστρατεύομαι,

παραδίδομαι.

Τις ήττες μου προσφέρω

θυμίαμα στα πόδια Σου

και λαβωμένος από τις μάχες 

που απόκαμα,

τολμώ, ο ρίψασπις,

γονατιστός,

εκλιπαρώ το Έλεος Σου.

Βασίλειος Ν. Κατζικάς