ΠΤΥΧΕΣ ΜΝΗΜΗΣ (του Μανώλη Αλυγιζακη)

Επειδή πολλά ξεχασμένα
καραδοκούσαν στις πτυχές της μνήμης
όλοι γνωρίζαμε τη σημασία
του απαγορευμένου καρπού
κι ακολουθούσαμε έναν τυφλό
λες κι είχαμε ανάγκη απ’ αλάνθαστο οδηγό
σε τούτη τη λάμψη του εικοστού πρώτου αιώνα
ενώ εκείνος με το ακρωτηριασμένο μπράτσο
πάντα κρυβόταν στου κοκκινολαίμη το τραγούδι
λες κι ήθελε τη σκέψη μας να ξεδιαλύνει
όταν συχνά καθόμασταν στήν ανατολική βεράντα
κι απολαμβάναμε το δροσερό αεράκι
της Αυγουστιάτικης εσπέρας, τότε
που ήταν πια αδύνατο
να ξεγελάσουμε τα παιδιά.

Μανώλης Αλυγιζακης

 από τη συλλογή ΙΕΡΟΔΟΥΛΕΣ, Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2015

Άτιτλο (της Κούλας Κραντά)

Ώρα εντεκατη της νυκτός!
Το φεγγάρι στρογγυλός γλόμπος στη μαρκίζα τ ουρανού!
Παίζει σαν μικρό παιδί με τα σύννεφα κρυφτό...
Πότε κρύβει με την παλάμη του το ένα του μάτι,
πότε   το μισό του πρόσωπο,
και πότε βγαίνει ολάκερο σκαζοντας στα γέλια!
Ώρα εντεκατη της νυκτός!
Και οι μνήμες γεννιούνται ξανά καθώς το κοιτάζω...
Παιδί ακόμη...
Σε σπίτι φτιαγμένο με καλαμιές...
Να γυρίζει ο παππούς...
Το λουκούμι  ασφυκτιά στη τσέπη, κερδιζμενο από κάποια παρτίδα τάβλι..
Κι εγώ κρυμμένη πίσω από την καρέκλα με το κουτσό ποδάρι, να παριστάνω τον κρυμμένο θησαυρό
Ώρα εντεκατη της νυκτός...
Κοιτάζοντας τον ουρανό....
Εικόνες απ ασημι και γλυκό!
Σ ευχαριστώ Θεέ μου!
Που τη ζωή,
απ την αρχή μπορώ να ερωτευτώ!

Κούλα Κραντά

Στα ίχνη της.. σκόνης (της Αναστασίας Κουτσούκου Κλεάνθη)

       
     
Νιάτα χαμένα,στης προόδου
       τα λαθεμένα βήματα.
Ψυχές χαμένες,που γυρνούν
  αβέβαιες,στροβιλισμένες,
σ' αδίστακτα εμπόρων χέρια,
      στ'αδιάκοπο παιχνίδι
του θανάτου και του ξεπεσμού.

       Κοιτάς το βλέμμα τους,
βλέμμα θολό, αβέβαιο,φευγάτο.
   Καμιά μετάνοια δε γροικάς.
   Ούτε ζωντάνια ούτε ψυχή
    για τ' αύριο που φτάνει.
    Χαμός και αποχαύνωση,
    αποχαύνωση και τέλμα!

     Παίρνει τη σκέψη τους
      η σκόνη του θανάτου.
     Χαλάει το μυαλό τους.
          Σβήνει θαρρείς,
   κάθε τους όνειρο παιδικό
           γιατί εφηβικό,
   δεν προφθασαν να κάνουν....

Αναστασία Κουτσούκου Κλεάνθη

Μην ξυπνάς τον βολεμένο (της Ευδοξίας Γουργιωτη)

Άκου με που σου λέω. Μην τον ξυπνάς. Καρφί δεν του καίγεται για’ σένα κοριτσάκι μου. Βολεμένος είναι και σίγουρος για’ σένα. Τι και αν σε έστησε για άλλη μια φορά; Ξέρει πως το πρωί, αν σε αναζητήσει, θα τρέξεις. Μη μου λες πως σ’ αγαπάει. Έτσι είναι η αγάπη πιστεύεις; Μάλλον δε σου την έμαθαν σωστά. Εκείνος που αγαπά, είναι παρών. Δίπλα στον άνθρωπο του. Τον διεκδικεί συνεχώς. Τον θέλει κοντά του. Ο δικός σου βολεύτηκε μαζί σου. Σε έχει σίγουρη και σε κρατάει για όποτε εκείνου του κάνει κέφι. Άσ’ τον να κοιμηθεί απόψε. Μην τον ξυπνάς. Εξάλλου δε θα έρθει. Δε χαλάει τη ζαχαρένια του για κανέναν.

Μην περιμένεις να αλλάξει, όσο εσύ χοροπηδάς στο ρυθμό του. Απόψε ήθελες να είσαι μαζί του. Να σου πει έναν καλό λόγο. Να κοιμηθείτε αγκαλιά.

Πότε άραγε έκανε κάτι για’ σένα; Κάτι που ξέρει πόσο θα σου αρέσει; Πότε ήρθε επειδή εσύ τον κάλεσες;
Πότε σε άκουσε και έγινε μέρος των έγνοιων σου; Θα μπορούσα να σου κάνω πολλές ερωτήσεις, μα ξέρω τις απαντήσεις ήδη.

Μια σχέση καλή μου, θέλει δύο. Ένα κρεβάτι, δε θεωρείται δεσμός. Αν πράγματι σε αγαπούσε, δε θα άφηνε την αποψινή βραδιά δίχως να είναι μαζί σου. Θα λαχταρούσε την αγκαλιά σου. Και ξέρεις πως δε γίνεται πρώτη φορά αυτό. Σε θέλει μόνο όταν εκείνος το επιθυμεί.

Τι να σου πω… Αν σε γεμίζει όλο αυτό, καλώς. Έλα όμως που νιώθεις άδεια. Προσπάθησε να μην του είσαι δεδομένη. Εκεί ή θα ξυπνήσει, ή θα καταλάβεις πως έχασες τον καιρό σου.
Ο έρωτας είναι ιερός. Δεν τρέφεται με ψίχουλα. Εσύ αποφασίζεις.
Αξίζεις κάτι τέτοιο;

Ευδοξία Γουργιώτη

Το παραμύθι μου (της Παυλίνας Στυλιανού)

Με την πνοή του ανέμου
ήθελα να πετάξω εκεί ψηλά
να κάνω πιρουέτες στα ουράνια
σαν κι αυτές του Πίτερ Παν.
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα αθάνατο παιδί
μα ένας απλός άνθρωπος που περπατάει εις την γη.

Με την μουσική του ανέμου
ήθελα να χορέψω βαλς σ’ ένα παλάτι μαγικό
σαν αυτό της Σταχτοπούτας που έγινε Πριγκίπισσα
μ’ ένα γοβάκι στο πόδι το γυμνό.
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα μες τα παραμύθια
μα ένας άνθρωπος απλός μες την κουζίνα να πλένω πιάτα, κουτάλια και χίλια δυό.

Με τον ρυθμό του ανέμου
ήθελα να ξυπνήσω απ’ τον εφιάλτη
σαν αυτό της  όμορφης Χιονάτης
παίρνοντας ένα φιλί στο στόμα  απ’ την άγνωστη αγάπη
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα Χιονάτη
πως δεν κοιμόμουνα  σε δάσος
μα σ' ένα σπίτι σ' ένα κρεβάτι.

Κι έτσι απογοητευτικά που όλα όσα έγραφαν ήτανε απάτη.
Και τώρα που μεγάλωσα και είδα πως δεν πετάω,
το όνειρο να φτάσω και τον εφιάλτη να ξεσκεπάσω.
Να χορέψω με τον άνεμο κι ένα φιλί να πάρω,
θα γράψω τα δικά μου παραμύθια χωρίς το ψέμα χωρίς καμιά απάτη!

Παυλίνα Στυλιανού