Οι ομπρέλες της Αίγινας! (της Κατερίνας Χαδουλου Σκιντζη)

Πάντα έφευγα ...
στη φθορά, τώρα γιατί;
αποδιώχθηκα ...
στην ευτυχία πάνω;
Ποιο μάθημα λαμβάνω;
Άφοβοι φόβοι...
Δυνατοί αδύναμοι ...
Περίτεχνοι περί τέχνης...
Πάντα έφευγα άφοβη
απέναντι στην αλήθεια μου...
Στη φθορά δυνάμωνα, πείσμωνα...
Ευτυχία περίτεχνα ανακάλυπτα, γευόμουν...
Και όμως στην αρχή πάντα
η υγρασία της βροχής σε ενώνει...
Το πιο απλό αντικείμενο μία ομπρέλα
σε νοιάζεται, σε φροντίζει, σε αγκαλιάζει.
Ο ουρανός λοιπόν γεννάει αγκαλιές
μικρές χρωματιστές φωλιές
μέσα τους θαλπωρή γυρεύεις...
Τα χέρια απλώνονται, μοιράζονται,
οι πλάτες τα φορτώνονται τρυφερά...
Τ 'ακροδάχτυλα ηλεκτρίζονται
όταν ελπίζεις να νοιώσεις
πως ναύλο δεν υπάρχει για τα ναυάγια,
παρεκτός αμμουδερά καρνάγια
που θαρραλέα αποζητάν
πέρα από τις αγκαλιές,
την ηδονικά μελωδική
του ύπνου μοναδική αγκαλιά...

Κατερίνα Χαδουλου Σκιντζη

Το βλεμμα της φθινοπωρινής μελαγχολίας (της Συλιας Χαδουλη)

Τα ματια της μελαγχολίας  του φθινοπώρου αχνοφεγγιζουν στις παλάμες του νερού
Ρέει μεσα στις φθινοπωρινές σταγονες της βροχής
Χαρίζει την στοργή της στις θάλασσες των χρυσοκκοκινων φύλλων που καλύπτουν
τα μαρμάρινα σκαλοπάτια σφραγισμένα από τις ρυτίδες του χρόνου
Μοιάζουν με δάκρυα που σκαλίζουν αδοτες λέξεις αγαπης στα νοτισμένα τζάμια
από το μοναχικό ξωκλήσι
Στέκει αμίλητο στην άκρη του λειμώνα της απουσίας
Απλωμένα κλαριά σαν χερια που απλώνονται στους μακρινούς ουρανούς σε ικεσια
αγκαλιάζουν τους πάλλευκους τοίχους του
Πεταλούδες μιας λησμονημενης Άνοιξης εναποθέτουν ενα στεφανι από κατάλευκα κοχυλια
αγιασμένα στις αιώνιες χρυσές αμμουδιές,
χρωματα ηλιοβασιλέματος που ευωδιάζουν μέλι και πορφυρα
και στεφανώνουν τα φτερά τους,
άνθη γιασεμιών και ενα τρυφερο φιλι αποχαιρετισμού
στα διψασμένα χειλη των φύλλων
Στις υπέρτατες συντμησεις των πέτρινων βημάτων του χρόνου
κλείνω το γονυ δέομαι και ικετεύω
Ποτε μην λησμονηθούν τα άυλα  ονειρα και τα τοπία των ανθρωπίνων τραυμάτων
που αφέθηκαν στην Ιερότητα και την ευσπλαχνία των δακτύλων της Θεϊκής Αγαπης.

Συλια Χαδουλη

Αν ήμουν...(του Ιωάννη Τούμπα)

Αν ήμουνα ο Έρωτας,

θ’ αγαπούσα τους ανθρώπους.

Όλους.

Ίσως λίγο πιο πολύ εκείνους τους ραγισμένους.

Που ψάχνουν  μια αγκαλιά

για να μη σπάσουν, λίγη αγάπη

ή την αυτοκτονία.

Κι από αυτούς που οι θεοί τους μίσησαν

και που οι γκρεμοί της  ζωής τους διάλεξαν

Θ’ αγαπούσα πιο πολύ εκείνους

που πίστεψαν

στον άνεμο

κι ανοίξανε αναγκαστικά φτερά.

Και πέσανε.

Αν ήμουν Θάνατος,

θ’ αγαπούσα τους ζωντανούς. Όλους.

Όμως εκείνους που ο Θεός τους μίσησε.

Εκείνους

θα είχα για αδέλφια.

Θα κατέβαινα δίπλα τους την κατάλληλη στιγμή

ο Θεός για να μας δει.

Όταν έρχεται το τέλος δικαιώνει τα πάντα…

Ακόμα και τις αποτυχίες των Θεών.

Που ήσουν Θεέ; Δεν έβλεπες;

Είναι κι αυτοί εδώ παιδιά δικά Σου…

Κοίταξε τους…

κοίτα

με πόση αγάπη έρχονται στη

 δική μου αγκαλιά...

                               Θεέ.

Ιωάννης Τούμπας

Πόσα αμέτρητα....Γιατί (της Βασιλικής Νάκου)

Πόσα αμέτρητα «γιατί» στροβιλίζουν το μυαλό μας.
Είναι για όλα αυτά που θέλαμε και δεν τολμήσαμε να κάνουμε.
Είναι για τα λάθη μας που ποτέ δεν τα αποδεχτήκαμε και δεν τα προσπεράσαμε. Είναι γιατί σε όλη μας την ζωή μείναμε γαντζωμένοι στο χθες επειδή φοβόμασταν το αύριο.
Είναι γιατί αφήσαμε να ξεθωριάσουν τα όνειρα μας και να χαθούνε μέσα στο βάθος της ψυχής μας.

Είναι γιατί ποτέ δεν αντιδράσαμε στα «πρέπει» των άλλων που καθοδηγούσαν την ζωή μας.
Είναι γιατί αφήσαμε το ταξίδι στην δική μας Ιθάκη να μείνει όνειρο ανεκπλήρωτο.
Είναι γιατί καταφέρναμε πάντα να στοιχειώνουμε την χαρά μας προβάλλοντας την λύπη μας για να είμαστε εναρμονισμένοι με το σύνολο.

Είναι γιατί σπαταλήσαμε τις δυνάμεις μας στο να λέμε συνεχώς δεν μπορώ.
Είναι γιατί αφήσαμε το υποσυνείδητο μας να το κυβερνάνε οι άλλοι.
Είναι γιατί φοβηθήκαμε να τσαλακώσουμε την προσωπικότητα από την ταμπέλα που μας βάλανε.
Είναι γιατί θέλαμε πάντα να μοιάσουμε σε κάποιους άλλους προσβάλλοντας τον Εαυτό μας.
Είναι γιατί ποδοπατήσαμε την πίστη μας από φόβο μην μας περιγελάσουν.

Είναι γιατί ξοδεύουμε την ενέργεια μας στο τι κάνουν οι άλλοι αντί στο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς.
Είναι γιατί ποτέ δεν νιώσαμε ευγνωμοσύνη σε αυτά που έχουμε θεωρώντας τα δεδομένα.

Είναι γιατί χάσαμε την αγάπη από μέσα μας και την αντικαταστήσαμε με μίσος και θυμό σε όλους αυτούς που νομίζουμε πως μας φταίνε.
Είναι γιατί δεν αφήσαμε τις στιγμές να μας συνεπάρουν και τις προσπερνούσαμε αδιάφορα κοιτάζοντας με βλέμμα κενό.

Πόσα ακόμα «γιατί» Θεέ μου….. Φτάνει πια…. Ώρα για αλλαγή πλεύσης….

Βασιλική Νάκου

ΙρΕνΑ (του Θεοφάνη Παναγιωτοπουλου)

Αργά τη νύχτα
πάντα μεσάνυχτα
κάτω από την κόκκινη μαρκίζα - open
μετράει αργά
το πρωί θα είναι ήδη μια άλλη°
όπως όλα εκείνα τα αρσενικά που έρχονται το βράδυ εδώ
τον Νίκο τον χαιρέτησε μ' ένα ραγισμένο καθρέπτη στο μπράτσο.

Ιρένα
λευκό πρόσωπο, άβαφο
λίγα μαλλιά
άδεια μάτια.
Άλλαξε γειτονιά
έφυγε από το Αιγάλαιω και τον Εσταυρωμένο.
Νοίκιασε ένα κομμάτι άσφαλτο.

Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος