Ενα μεσημέρι (της Σοφίας Τανακίδου)

Ένα μεσημέρι ήταν
Δεν ήταν καν βράδυ
Αν ήταν βράδυ
Θα το κλείδωνα στη σκέψη σαν όνειρο
Από εκείνα τα όνειρα τα άλλα
Που σου αδειάζουν τα συναισθήματα
Που σου ραγίζουν τη καρδιά
Αλλά λες..όνειρο ήταν...

Ήταν μεσημέρι όμως
Πυρωμένο
Θυμάμαι την ώρα τη μέρα τα λόγια
Όλα τα θυμάμαι
Κι ας μην απάντησα
Κι ας μη το συζήτησα ποτέ
Κι ας τό' θαψα μέσα στα μεσημέρια μου

Αυτά τα μεσημέρια που ξυπνάω
Χωρίς λόγο
Και ουρλιάζω βουβά!!!

Σοφία Τανακιδου

Όνειρα (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Σάκος βαρύς στον ώμο μας όνειρα , ελπίδες,πόθοι της καρδιάς. Σκοτάδι ,αγκάθια, πρόβαλλαν στο δρόμο μας κι ο σάκος , πιότερο βάρυνε με μιας. Στο ξύπνημά μας, ρόδινο πρόβαλλε τ' όνειρο. Λουλούδινο στρωσίδι 'τοίμαζε το δρόμο μας, Άνοιξης Πασχαλιά αυγάταινε τον πόθο μας, κανείς δεν πίστευε σ' αγριεμένο στρόβιλο. Σφίγγαμε τις χούφτες άγρια, δυνατά θαρρούσαμε πως μέσα τους κρατούσαμε ολ' αυτά, όνειρα, ελπίδες,πόθοι της καρδιάς σαν κοφτερά γυαλιά, μας μάτωσαν με μιας. Το αίμα πάνω μας,ζωγράφισε κηλίδες όμως δεν το θελήσαμε να θάψουμε ελπίδες, καινούριες , πάνω στις παλιές φυτέψαμε, δύσκολους δρόμους, πάλι σημαδέψαμε...
Αναστασία Κουτσούκου- Κλεάνθη

Φιλί (της Μαρίας Μηνά)

Δεν ξέρω τι είσαι
για τους άλλους.
Για μένα είσαι
η ανάσα μου.
Κι όταν θυμώνω
το στόμα μου φράζω,
κι ανάσα δεν έχω.
Χάνοντας σε ,σβήνω.
Ανάθεμα σε.
Φίλησε με.

Μαρία Μηνά

Γκρι κορνίζα (της Λιλής Βασιλάκη)

Σ ένα λευκό κρεβάτι, χρόνια...
Τοίχοι λευκοί, λευκά σεντόνια.
Με συντροφιά την ερημιά,
παρέα με της ψυχής τα χιόνια.

Πάτωμα, καρέκλα γκρίζα.
Φτωχό μοτίβο, σε γκρι κορνίζα.
Χλωμά τα όνειρα, κενά πετούν,
στης λησμονιάς το χρόνο να βρεθούν...

Η θαλπωρή πουλί φευγάτο.
Ποτάμι η ζωή , τα πάνω- κάτω.
Φτωχές στιγμές ψαλιδισμένες
μέσ του καιρού της μοναξιάς φθαρμένες.

Σώμα βαρύ, σαν νεκρωμένο,
Σ ένα σεντούκι παρατημένο.
Από το άχτι της ζωής κυνηγημένο
κι από αγάπης χάδι λησμονημένο...

Άδεια τα μάτια, χωρίς αχτίδα.
Με μια ψυχή, σαθρή, χωρίς ελπίδα.
Μα και καρδιά χρονών κομμάτια,
με προσμονές σε καταχνιάς δεμάτια.

Για κάποιους η ζωή, μοίρα σκληρή ορίζει
και τη χαρά, απ την αρχή θερίζει...
και τους βουλιάζει μέσα στη σήψη,
σώμα, ψυχή, τροφή στην αδηφάγα θλίψη...

Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή "Ροές ψυχής"

ο δρόμος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στον δρόμο τούτο όλοι μονάχοι
κερί η ζωή που τρεμοσβήνει
η θλίψη μου ποιο ψέμα πλάθει;
Έχουν τη σκέψη μου μολύνει
στην αιώνια μου τη γαλήνη.
.
Ατάραχα ένα πουλάκι
παράμερα εκεί του δρόμου
μην ψάχνεις λέει την Ιθάκη
είναι η πλάνη αυτού του κόσμου.
Κλειδί δεν έχει ούτε αντικλείδι
μονάχα δρόμο και ταξίδι.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος