Στα ριζά της καρδιάς μου
έχουν ανθίσει λουλούδια και υπάρχουν μπαξέδες.
Γόνιμοι σπόροι φυτρώνουν
και σιωπηλά λουλούδια δίνουνε χρώμα
σ΄έναν ανέφελο ουρανό και μια γη διψασμένη
γεμάτη μενεξέδες και κρίνα
σε μια σιωπηλή πομπή θαυμάτων.
Βυθισμένοι πόθοι ποτίζουν την αγάπη
κι ο ήλιος τραγουδάει την ελπίδα
που γελάει σαρκαστικά διώχνοντας
τους άφατους ιριδισμούς της θλίψης.
Αγνές ευωδιές ραντίζουν τον εύθραυστο ουρανό
με μια θέληση να ξεδιψάσουν
με ερωτοσταλιές οι φυλλωσιές του νου μου.!!
Υπάρχουν κάποιοι άντρες, που είναι η αύρα τους είναι σαν μικρού παιδιού. Που δεν κοιτάνε το δήθεν μα την ψυχή τους. Δεν ενδιαφέρονται μόνο για τα ακριβά αυτοκίνητα, για τα ακριβά σπίτια, για τα ακριβά ρολόγια. Που δουλεύουν και βγάζουν τίμια τα χρήματά τους και δεν τα σκορπάνε σε ποτά, ξενύχτια, ανόητες εξόδους και selfie φωτογραφίες από διάφορα event.
Υπάρχουν κάποιοι άντρες, που ταΐζουν την ψυχή τους και την ψυχή των άλλων με το μεγαλείο τους και τον χαρακτήρα τους. Που παλεύουν και μοχθούν για να αποκτήσουν κάτι, κοπιάζουν για να εξασφαλίσουν μια ηρεμία στην δική τους ζωή και σε όσων αγαπάνε.
Τα χέρια τους είναι τίμια και εργατικά και το πρόσωπο τους θλιμμένο, αλλά θα σου χαμογελάσουν και θα ανοίξουν την αγκαλιά τους για σένα. Δεν θα σε φορτώσουν με τα προβλήματα τους, θα σε ρωτήσουν για τα δικά σου. Δεν θα σου ζητήσουν να τους λύσεις κανένα δικό τους θέμα, θα σου πάρουν την δική σου στενοχώρια και θα την μετουσιώσουν σε χαμόγελο.
Υπάρχουν κάποιοι άντρες, την ώρα που όλοι οι άλλοι βγαίνουν να διασκεδάσουν εκείνοι πάνε για ύπνο, κατάκοποι από την δουλειά και τις υποχρεώσεις τους.
Που είναι ήρεμοι σαν τα λιμάνια, ενώ η ψυχή τους μέσα, είναι σαν φουρτουνιασμενη θάλασσα από τα βάσανα. Που δεν θα μετανιώσεις ποτέ γιατί τους γνώρισες, μα θα αναρωτηθείς, γιατί να μην τους είχες γνωρίσει νωρίτερα.
Υπάρχουν κάποιοι άντρες, μα όχι πολλοί, που αν βρεθείς κοντά τους, καταλαβαίνεις γιατί είναι τόσο δύσκολο να μείνεις κοντά τους. Δεν μπορεί κανένας άλλος, εκτός απο τον εαυτό τους να τους κάνει καλά, όταν κουβαλάνε κάποια πληγή.
Είναι σαν τα δελφίνια που αναγεννούν την σάρκα τους δίχως ουλές και θεραπεύονται εντελώς από μόνα τους. Σταματάνε την αιμορραγία και συνεχίζουν να βουτάνε στα βαθειά.
Μία μοναξιά που την έλεγαν ευτυχία.
Μικραίνει ο κόσμος μάτια μου τις νύχτες
ψυχές έρπουν στους ίσκιους
η θάλασσα γίνεται μαύρο λιβάδι
οι βάρκες τάφοι στιγμών
τα δάκτυλα μου κρυώνουν σε τυφλές ικεσίες
δακτυλήθρες οι κάλυκες του νυχτολούλουδου
τι να καλύψουν;
κι εσύ πονεμένη καρδιά μου
σαν ξερό τσόφλι ροδιού σφίγγεις
το αίμα να μη στάξει
κανένας δεν σε ακούει στην αγρύπνια σου
Μια πυγολαμπίδα πέρασε
μου φάνηκε πως σε είδα
δεν σε θυμάμαι..
μπορεί να ήσουν:
μια χρυσαφιά κλωστή φωτός
που έγινες χίλια κομμάτια τη μέρα
μια νυκτοπεταλούδα
που την τύφλωσε το φως
αμέτρητες ισχνές ελπίδες ,
αποκυήματα φαντασίας,
δάκρυ του χειμώνα ,
λουλούδι της άνοιξης
δαίμονας με μάσκα αγίου
ίσως ένα αστέρι που ξεκόλλησε από τον ουρανό
και κάθησε στα μαλλιά μου για λίγο
εκείνη τη νύχτα που είχε πλεόνασμα η χαρά.
Σε νιώθω με όλες τις αισθήσεις μου
να έρχεσαι
νύχτες ερεβώδεις
χωρίς ζωή στα μάτια σου
με μια μελαγχολία στη ματιά σου
προμήνυμα ενός θυελλώδους ουρανού
Επεκτείνομαι από το δωμάτιο
κατευθείαν στον βραδινό αέρα
βγαίνω στη νύχτα
- τάχα μου να σε συναντήσω -
για να εξαπατήσω τη μοναξιά
να εξαλείψω την έλλειψη
Βουτάω στην απουσία σου
Κολυμπάω στα νέφη σου
Ο ουρανός σου με αγκαλιάζει
Στις αργές λέξεις των χειλιών σου
συλλαβίζω την ψυχή σου.
Ο άνεμός σου εξαντλεί τα πονεμένα μου άκρα
Η φωνή σου... άλλη μια φορά...
ίδια με την βραδύτητα του πόνου
έρχεται... φεύγει...
αδιαφιλονίκητος πρίγκιπας της μελαγχολίας μου
κι η γεύση στη γλώσσα
το άρωμα της βροχής.
Ότι μας θόλωνε το νου αυτό διαλέξαμε
για να μας κυβερνά
Και στον θεό τον έρωτα απόκοσμη θυσία
γίναμε
Χιλιάδες κάναμε διαδρομές από τον άδη
στον παράδεισο
Κι απο το τίποτα τα πάντα ζήσαμε κανείς
δεν ξέφυγε
Κι ήταν ο έρωτας στερνή παρηγοριά η τελευταία μας κρυφή ελπίδα
Κρίνεται μείζονος σημασίας
η αναπνοή,
αδέσποτου φιλιού
που προσμένει το χάδι.
Ανάσες αχνιστές και μπερδεμένες σαν κάστανο φρεσκοψημένο αναμετρώνται με νότες κανέλας και μήλο ψητό και ζουμερό πασπαλισμένο με ζάχαρη.
Σιροπιαστό.
Στην άκρη της γλώσσας αντίκρυ με την καρδιά, νότες σβησμένες με πικραμύγδαλο περιτυλίγονται με μικρή δόση εσπεριδοειδών.
Χείλη λιωμένα, μέλι.
Σαγόνι κατακόκκινο και απόλυτα δαγκωμένο χωρίς περίσκεψη.
Μάτια στην έξαψη.
Δακρυγόνοι αδένες ανθίστανται, αλλά υποχωρούν ηττώμενοι, σφιχτά. Καταλήγουν στεγνωμένοι, εξατμισμένοι.
Δεν ανέχονται άλλη πίεση.
Οπισθοχωρούν στην ένταση της ευφορίας.
Μέθης, διέγερση ανακράζεται με βοή, σε κάθε πόρο, του σώματος.
Ηδονή.
Ψυχική ευφορία.
Η καρδιά.
Αυτή καλοδέχεται την ασκούμενη πίεση με κομμένη την ανάσα.
Τα μέλη λιώνουν ποθώντας.
Εκρήξεις εγκεφαλικές περιφέρονται ταχύτατα με απόληξη σε μύες και νευρώνες, ενός καλούμενου κορμιού που οδηγείται στη θεμιτή κατάληξη του ακαταλόγιστου πόθου.
Αγιάσανε τα σπλάχνα μου
Από τα βήματά σου
Και η φωνή σου έμαθε
Κολύμπι μέσ' το αίμα
Στα συντριβάνια λούζομαι
Και στα ποτάμια πέφτω
Χτενίζω με τα δάχτυλα
Μεσ' τα νερά κοιμάμαι
Κι όλη την περιουσία μου
Στο μαξιλάρι αφήνω
Βράχος ψηλός και μ' έκανε
Σκόνη ο αγέρας
Περνάς μέσ' απ' τις τρύπες μου
Με σέρνεις μ' αλυσίδες
Ρουφάω γάλα από πηγές
Σα νιόβγαλτο λαφάκι
Χίλιοι κοκκινολαίμιδες
Φωλιές χτίζουν στη ράχη
Και η ποδιά μου γέμισε
Νιογέννητα τζιτζίκια
Και το μελίσσι πιάστηκε
Σε μιας κλωστής μελάνι!
Μάνα! Λέξη ιερή που γράφεται
στα φυλλοκάρδια αρμονικά.
Kαθρέφτης σαν το καθάριο νερό.
Δροσόλουστο κοιλάδας ακούραστο βλέμμα
φύτρα ελπίδων, ζωοδότρια φλέβα.
Λυτρωτικής αγάπης θησαυρός
τριαντάφυλλου ολάνθιστη καρδιά!
Από ένα θαύμα γεννιέται ζωή!
Ανάσα… ευθύνη, δύναμη ψυχής στολίδι!
Πόνος τής πιο μεγάλης τρυφερότητας.
Τραγούδι πουλιών αξόδευτης στοργής...
Στων πραγμάτων τη θλίψη
λουλούδι γλυκοπότιστο απαντοχής.
Σαν την αναγέννηση της φύσης
χαρίζει νέα βλαστάρια,
ανθούς ονείρων, χρυσαφένιες υποσχέσεις
ένα φιλί στην καινούργια μέρα!
Κρατά το αυγινό φως!
Το χάδι της απαλό, δώρο αγγελικό
χαμόγελο ψυχής καρτερικό…
Σκέψης όμορφη, γλυκιά εικόνα
δεν αναπληρώνεται, δεν ξεχνιέται.
Πνευματοφόρα χριστιανή!
Μάνα σαν την Παναγιά, σκύβει με κατάνυξη.
Ύμνος δοξαστικός γεμίζει τον κόσμο.
Στους καημούς στεριώνει ευχή κι όνειρο!
Ηλιαχτίδα χαράς, καταφύγιο η αγκαλιά της
λιμάνι, η γαλήνη που μας προσμένει…
Σφραγίδα αφοσίωσης τα βήματά της.
Μεγαλείο ψυχής, δε γνωρίζει άλλο χρέος
απ’ την αγάπη για τα παιδιά της!
Σβηστά τα φώτα στην πολιτεία,
παγκάκια άδεια, μικρή πλατεία,
φυσάει βοριάς και με παγώνει,
μονό, μου στρώνει το σεντόνι
Σκουριά ο χρόνος, χαρακώνει,
σημάδια αφήνει και πληγώνει,
τσιγάρο ανάβω να ξεδιψάσω,
πληγές μου πως να σας χορτάσω;
Απ’ όπου πιάσω την ιστορία,
έρωτας είναι ή προδοσία,
στ’ αστέρια τα όνειρα πετούν,
καπνούς ντυμένα, να χαθούν
Σε ποιο παγκάκι να πλαγιάσω,
μέσα στη νύχτα ν’ απαγκιάσω
στείλε μου δάκρυα καρδιά μου,
να τα στεγνώσω στα όνειρά μου
Φεγγάρια στο βοριά ανάβω,
δυο χείλη υγρά να μεταλάβω,
δυο χέρια να με αγκαλιάσουν,
και έρωτα να με κεράσουν.
΄Ερως Σάπφειρος
γόνιμη έκταση βλασταίνει.
Η ρυθμική επωδός
την ανθολογία σωμάτων ποιεί.
Νωπογραφία οιστρήλατη
τρυφεράδα ματιών ενδύεται.
Η πνέουσα αύρα αειθαλούς αγάπης
στην αιώρα γαλαθηνής αγκάλης
ηδυπαθώς
γνωμοδοτεί το ομοούσιον.
Άγουσα παρείσδυση
ολικής ταύτισης
υψιπετεί στο νεφέλωμα
τής φλόγας του Ωρίωνα
Οι χώρες, μια χούφτα χώμα στην παλάμη.
Οι ώρες, χρυσά πετράδια στο καλάθι.
Λαχταριστές δροσοσταλίδες οι μέρες,
το κεχριμπάρι του ήλιου χρυσό.
Αγριοπούλια αναστατώνουν τον ορίζοντα,
ερμηνεύουν τον θρύλο της άνοιξης.
Ακυβέρνητα άλογα τ’ ουρανού τα όρη,
καλοπιάνουν τ’ ασύγκριτα όνειρα,
σπέρνουν ολόλευκες τις άγκυρες του φωτός.
Ασημώνουν οι άνεμοι τον ζηλιάρη τον χρόνο,
ξαποσταίνει αδύναμος να ρυθμίσει τον κόσμο.
Σταματά ο ακοίμητος και κοιμάται στα βράχια,
καρτερά τ’ αφροστέφανα των κυμάτων τα νάζια.
Κι ορμηνεύει την Άνοιξη να κερδίσει τη μάχη,
να καθίσει αρχόντισσα στου πελάγου τη ράχη.
Κι αρχινά το τραγούδι του, τραγανό σαν σταφύλι
και λικνίζει τις άγκυρες και τρυγά μαϊστράλια.
Καλοσύνεψε ο σίφουνας και κουρνιάζει στα όρη,
αλαργέψαν τα ξέφτια του, ζευγαρώνουν τα νέφη.
Αργυρό το ξημέρωμα, μες σε χάρες και ύπνους,
κολυμπάνε τα σύννεφα, τρεμοσβήνουνε τ’ άστρα.
Κι ονειρεύονται άνοιξες και χειμώνες και κάστρα
και γλυκά αγριολούλουδα στων κυμάτων τα μπράτσα.
Ευτυχία ολόφωτη στεφανώνει την πλάση,
μεταξένια αγριόκρινα και λευκά γιασεμιά.
Κορδωμένος ο κύριος, ο κοσμάκης ο μέγας,
οργανώνει το σύμπαν του με λαγούτα τρελά.
Καρτερία στα όνειρα και ολόλευκα άτια,
ησυχία στ’ απέραντα, τα γαλάζια νερά.
Κρυσταλλένιος ο άνεμος, με λαμπάδες στα χέρια,
οι ομίχλες οι ατίθασες κυοφορούν γαλανά.
Ας κουρνιάσουνε ήσυχα τα γλαράκια στο κύμα,
τα καράβια σαλπάρουνε μ’ ανοιχτά τα πανιά.
Η ειρήνη, η πεντάμορφη λαγκαδιά των ψυχών,
τα κορίτσια της, δέσποινες σε κλαράκια καιρών.
Σιωπή κι αγριοκέρασα τα λουλούδια του χρόνου,
κωπηλάτες ανήσυχοι οι αντάρτες των αιώνων.
Ολοπόρφυρο όνειρο οι ολόφωτες γέννες,
ανεξάντλητες οι άνοιξες, αντηχούν τα βιολιά.
Διαλαλούνε τα σύμπαντα τη γιορτή τη χρυσή,
η ελπίδα της άσπιλη, λαμπερή, στοργική.
Ας ανθίσουν εξαίσια τα ουράνια γεφύρια,
που γεφύρωσαν χάσματα του αμόνιαστου χρόνου.
Κι ας φρουρήσουνε ήσυχα τον καιρό τον σοφό,
που κυλά πάντα φρόνιμος κι ανασαίνει λευκός.
Εργασία αστείρευτη του αιώνιου Λόγου,
που τελείωσες έγκαιρα την πανέμορφη πλάση!
Παρηγόρια τα λόγια σου, επεξήγηση ακέρια,
τα λιβάδια σου έξοχα, χρυσαφιά μυστικά.
Ας διαβεί ολοφώτεινη η χαρά η πλανεύτρα,
ας λυγίσει τον χρόνο μας, ας πληρώσει τ’ αγέρι.
Θα κουρνιάσουν οι θάλασσες, θα γεμίσουνε φως!
Θα στολίσουν αμάλαγα της ειρήνης το βιος!
ποίημα απ' το βιβλίο ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, εκδόσεις Βεργίνα.
Στη μητέρα μου
Η μορφή σου πλανάται αέρινη
στις νύχτες των παιδικών μου χρόνων
να πλάθεις παραμύθια στο προσκεφάλι μου
χωρίς στοιχειά και κακές μάγισσες,
μα με λευκά άλογα και νεράιδες
που άγγιζαν την αθώα μου ψυχή
και την ταξίδευαν…
Σφάλιζες πάνω στο στήθος μου
το χέρι σου ερμητικά,
θωπεύοντας τους χτύπους της καρδιάς μου
κι ανάσαινες με μυριάδες πνοές
αγωνίες και εφηβείας σπαράγματα.
Κρατούσες σφιχτά την ύπαρξή μου,
μην τύχει και την κλέψουν
τα λόγια τα περαστικά
και τα φτηνά ξελογιάσματα…
“Να προσέχεις…”, μου έλεγες
με βλέμμα που έκρυβε φόβο
κι’ ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου
οι λέξεις οι πολύτιμες.
Μα πριν προλάβω ν’ ανοιγοκλείσω τα μάτια μου
πρόσεξα τα χρόνια
που σαν αέρας σκόρπισαν
και τα λόγια σου χάραξαν την καρδιά μου…
Όλα ήταν γραμμένα σ’ αυτό το ανήσυχο βλέμμα σου…
Ποιητική Συλλογή "Απρόσμενη Άνοιξη" (2016)
Μόνος στο πλήθος
καταλαβαίνω το φόβο σου.
Μέσα στο σπίτι υποψία γενίκευσης
εταίρων αποκαλύψεων.
Η προηγούμενη ζωή
πριν ή ελευθερία αυτοκτονήσει.
Είσαι εκεί
το στόμα έχεις καλυμμένο μπορεί να σε γνωρίζω.
Επειτα ερημιά
μπορείς στην νύχτα να περπατήσεις.
Κοίταξε με
κοινός φόβος
με άλλο παρανομαστη.
Έχεις δικαίωμα
έχω επιλογή..
Λέξεις από τη συλλογή
Ανοιχτό παράθυρο
Στραμμένα τα μάτια στον ουρανό
Μια ψιχάλα πέφτει διστακτική
Σμίγει με ενα πνιγμένο δάκρυ μου
Γίνεται η στιγμή μυστική
Χάδι απρόσμενο τ' άγγιγμά τ' ανέμου
Στο κορμί ρίγη ερώτων αναπαυμένων
Νερό δροσερό, γαλάζιο, καθάριο
Στις χούφτες παιδιών διψασμένων
Κορίτσια πριν γνωρίσουν τον έρωτα
Παίζουν με γυμνά πόδια κουτσό
Όνειρα ξέγνοιαστα, ανοιξιάτικα
Ζωή μου πού τώρα να κρυφτώ?
Λύτρωση οι θύμησες, ακουμπισμένες
Στης ζωής το βιβλίο με τρυφεράδα
Θέλω να βγω να σε ψάξω, νιότη μου
Μια νύχτα που θα 'χει φεγγαράδα
Ώρες ατελείωτες.... προσευχόμουν να έρθεις, να σου χαρίσω την ψυχή μου, να σου ανταποδώσω, την υπέρμετρη αγάπη σου, την ευτυχία, που ήθελες να μου χαρίσεις, μα εγώ δεν σε άφησα.
Το έβαλα στα πόδια, αγνοώντας τις συνέπειες, που σε πλήγωνα κάθε λεπτό, με τις λέξεις μου.
Εσύ πάντα προσπαθούσες, να ήσουν εδώ, το ένοιωθα... αισθανόμουν τα λόγια σου, μα εγώ, σιωπή...
Σ' αγάπησα, όσο η καρδιά αντέχει ν' αγαπά, κι ακόμα παραπάνω.
Οι ψυχές μας, ήταν πάντα ενωμένες, όσο κι αν τα κορμιά μας, ήταν μακριά. Μου έδινες δύναμη ν' αντέχω.
Ήσουν πάντα εδώ, δεν έφευγες ποτέ, ακόμα και τις στιγμές, που σου μιλούσα σκληρά, εσύ, ήσουν εδώ, δεν σ' άγγιζαν, τα σκληρά μου λόγια, σε πονούσα, και επέμενες. Αυτή ειναι η πραγματική αγάπη!
Και τώρα, ήρθε η στιγμή, που λύτρωσες ένα κομμάτι της καρδιάς μου, με την δική σου ευτυχία, γιατί μαζί με σένα, είμαι κι εγώ.
Σ' άφησα ελεύθερο να πετάξεις, να έχεις, μια ζωή, μια ψυχή, μια καρδιά, πλάι σου, ολοκληρωμένη, να μην της λείπει τίποτα, να σου τα χαρίσει όλα, απλόχερα, χωρίς όρια, όχι τα μισά.
Σ' αγαπώ και δεν θα σταματήσει ποτέ.
Η αγάπη μου για σένα, δεν έχει φραγμούς, και δεν θα σταματήσει να ζει, μέσα απο την δική σου ευτυχία.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ...!!!
Της εκδρομής ανάμνηση,
πώς χτύπαγε η καρδιά μου...
το κύμα πλάι πάφλαζε,
και ήσουν το λιμάνι.
Ο αέρας ήταν μυρωδιά,
της φύσης μεγαλείο.
Του γιασεμιού τ' ανέμισμα
χάδι μέσ' τα μαλλιά μου.
Το πέλαγο γαλήνεψε
μας έκανε τη χάρη,
να βλέπουμε περίχαροι
των δελφινιών κοπάδι.
Μέσα στο δείλι η γκρίνια τους,
φάνταζε σαν τραγούδι
μα έσκιαζε κάθε ψαρά
μη χάσει παραγάδι.
Ακόμη μέσ' τα μάτια μου,
παίζει γλυκά το κύμα,
η ανάμνηση είναι τρυφερή,
και...μακρινή, τι κρίμα!
Μη μου χαθείς.
Πέτρα γίνε, εσύ, που σπας τους όρκους σου, που με διώχνεις για να με ζητήσεις λίγο μετά, που μου λείπεις σαν ανάσα και που τύψεις μου για πρώτη φορά γίνεσαι, άδειες κουβέντες σε βραδιάτικα αυτοκίνητα, ένα φιλί που όλο στην πόρτα περιμένει, ένας έρωτας που όλο αναβάλλεται, ένα τραγούδι που περιμένει να ερμηνευθεί, ένα χάδι που εξημέρωση ζητάει, μια νύχτα που κορμιά διψάει, μια ευκαιρία που ζητάει να μη χαθεί...
Να είσαι εκεί, όπως μπορείς, να είσαι εκεί. Τώρα που η αντοχή μου τις τελευταίες της λέξεις ψιθυρίζει. Να είσαι εκεί...
Μην ερωτεύεστε ποιητές, σας κοροϊδεύουν
και πως ποιήματα για εσάς -τις μούσες- γράφουν
ψέματα λένε! έτσι, την έμπνευση τους, τρέφουν
μόνο το αίμα σας, ποθούν, να υπογράψουν,
καινούργια ποιήματα, στης λήθης τα σεντόνια
ενώ τα δάκρυα της θλίψης σας, φιλάνε
και σας στοιχειώνουνε, τα λόγια τους για χρόνια
γιατί πιστέψατε βαθιά, πώς αγαπάνε.
Μην ερωτεύεστε ποιητές, σας κοροιδεύουν
συνήθως τίποτα απ’ αυτά, δεν εννοούν
Θα φταίνε ίσως οι εποχές, που τους μπερδεύουν
και δεν γνωρίζουν, που «ποιούν» και που «γαμούν»!..
Πρόσεξε τι θα γράψεις ποιητή
οι λέξεις φόνους διαπράττουν
μην αγγίξεις ευαίσθητες χορδές
τις σφαίρες θα βγάλουν για σεργιάνι
Σφράγισε το στόμα σου, πνίξε την φωνή σου
κλείσε τα δακρυσμένα σου μάτια
σύρε στο απόμερο κελί σου να χαρείς
ο πόλεμος δεν είναι για σένα
Πάψε να ονειρεύεσαι παράδεισους
ενώ βαδίζεις στην απέθαντη κόλαση
κάνε την τρέλα γνώρισμα σου
γλύτωσε από του χάρου τα δόντια
Ξέρω ότι δεν θα με ακούσεις ποιητή
τα αυτιά σου βούλωσαν οι ιαχές της αλήθειας
η αποτίναξη της φρίκης έγινε στόχος σου
εύηχο άσμα γαλήνης τρεμοπαίζει μέσα σου
εσύ στο σήμερα με τίποτα δεν κρατιέσαι
πλώρη έβαλες για το εύμορφο αύριο.
Διψώ για ανηφόρες ύψωσε με
λίγη αγάπη μας φτάνει
πριν λυγίσουν τα κυπαρίσια
τρέμουν από τρυφερότητα
όταν το σύμπαν διαστέλλεται
κλείνω τα μάτια
μα το φως έρχεται
αρπαγμένο από τα τσίνορα
τεντώνεται ν΄ατενίσει
του κόσμου τη μικρότητα.
Στροβιλιστά όλα διακλαδώνονται
στέλνοντας σινιάλα στη συνείδηση
το νόημα της ζωής βρίσκεται
όταν η γλώσσα θορυβεί
με ακόρεστη λαχτάρα η άνοιξη
εκτοξεύεται στα ουράνια.
Αυτό το χάρισμα της δόθηκε
κάνοντας επανάσταση
για ένα θαύμα, ακατάπαυστα
μια εξαίσια ελευθερία θεέ μου
πάνω στο ηλιακό άρμα
να δημιουργεί ζωή
την πεμπτουσία της ύπαρξης
ας υψωθούμε.
Είναι ωραία η ησυχία της νύχτας, τόσο που μπορείς να ακούσεις τη σιωπή σου... είναι αυτή που κουβαλάς πάντα μαζί σου και την ξεχνάς κάθε που κάνεις φασαρία.
Κι αν το σκεφτείς μία και τρείς, θαρρείς πως σε γλεντάει... πάνω που ησύχασες μυαλό μου σε παιδεύει και σου χαλάει την ως τώρα ιστορία.
Μα έτσι γίνεται τα βράδια που σιωπαίνεις, έρχονται σκέψεις στο μυαλό σε βασανίσουν... είναι δύσκολο τα μάτια σου να κλείσεις και κάθε νύχτα νοσταλγείς την κάθε μέρα.
Ο πόνος της ψυχής
ο πιο βαθύς
ο πιο μεγάλος
κρασί κόκκινο σε ποτήρι φίνο.
Τον γεύεσαι
και σπάζει το κρύσταλλο
απ' της ηδονής σου τη βία.
Οίνος αιμάτινος γίνεται, αιχμηρός
τον πίνεις μέχρι την τελευταία γουλιά.
Έλεγες
πως το κλειδί του Παραδείσου σου είμαι!
Φαίνεται, όμως,
πως σκούριασαν οι κλειδαριές.
Σε καμμιά τους δεν ταιριάζει!
Το δοκίμασα σε όλες!
Αυτές, που μ' αλυσίδα κρέμονται χαρωπά
στης γέφυρας του Ισθμού τις καγκελωσιές,
έρωτος τάματα κι αγάπης σύμβολα!
Έτσι,
στο χέρι μου δίβουλη το κρατώ
και αναρωτιέμαι!
Να το πετάξω στου καναλιού το ρεύμα,
ως κτέρισμα;
Ή ως ενθύμημα να το κρατήσω
κατάφωρης επιορκίας;
Ίσως,
να πιστέψω δεν έπρεπε
σε ου-τοπικό Παράδεισο.
Επλανήθην!
5η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"
Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά...
μόνο αγάπη...
Μόνο που η αγάπη ποτέ δεν είναι
μια κούκλα καλοραμμένη στη βιτρίνα της....
που τη θαυμάζουν....
Έχει μια απροσδιόριστη εικόνα....
λόγω απεραντοσύνης και
αλλάζει πρόσωπο....
φορώντας συναισθήματα!
Τρέχει να προφτάσει ένα χέρι ,ένα λόγο,
μια πράξη,μια παρουσία,ένα χάδι,ένα φιλί,να μοιράσει...
πολλές φορές πέφτει και στραπατσαρίζεται,
κι όμως σηκώνεται και πάλι Αγάπη παραμένει....
σαρώνοντας κάθε κακώς γραμμένο κείμενο...
Εν λευκώ...σημειώνει....
χαρά,δημιουργία,έμπνευση.....
στιγμές.....
Για δες τελικά...κάτι υπάρχει μέσα μας..εκτός
από τον φόβο που δεν μας αφήνει να ζήσουμε...
Υπάρχει και το θάρρος που μας ελευθερώνει!
- πού πας ειρήνη με τα ματια βουρκωμένα;
- στης ανατολής την αυγή πάω,
να αράξω εκεί για λίγο,
θέλω να αγγίξω την γη
που ζω,
είναι πιο γήινη το χάραμα, πιο καθαρή και ανάλαφρη πιο φωτεινή
νιώθω το χέρι του Θεού
ν' αγγίζει το νέο ξημέρωμα,
την καινούργια μέρα και να την ευλογεί,
ανοίγομαι πιο πλατιά ,
η γη είναι μία και όχι μοιρασμένη,
οι θάλασσες ολες να σμίγουν σε μια σπηλιά στο Κάβο Γκρέκο, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται,
το βλέμμα μου αγγίζει τον Πενταδάκτυλο που ορθώνει την παλάμη του και χαιρετά όλες τις οροσειρές,
ειναι ο μάρτυρας που είδε, που αναγνώρισε,
που έσωσε, που μάτωσε
και φίλησε το χώμα,
είναι της Πατρίδας
η όαση της μέρας,
ο ευεργέτης,
κάθε πονεμένης ψυχής αλλά και ελπίδας,
η αλήθεια μου είναι ότι μπορώ και αναπνέω καλύτερα την ανατολή,
μπορώ και ξεμπλένω το βάρος της ψυχής μου,
μακάρι να καταφέρει το βλέμμα μου να διαπεράσει μέσα από τα σκοτεινά, σκληρά μάτια
της ανθρωπότητας ,
να ξαναγίνω το περιστέρι
της επίγειας ειρήνης με τα κλαδιά ελιάς να γεμίζουν την γη.
μακάρι να πιστέψουν στα λόγια του Κυρίου,
< Εγώ ειμί το φως του Κόσμου,
Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή και ο καρπος,
ο ακολουθών εμοί,
ου μη περπατήσει εν τη σκοτία >
Πονάω μαμά και ο κόσμος
έγινε ψεύτικος....
Έδωσα
την ψυχή μου...
αν έκανες
ένα βήμα θα διαβαίνα τα
σύννεφα...
Αν μου χάριζες
ένα φιλί θα έφτιαχνα νέο
σύμπαν...
Αν μετρούσες τις
αϋπνίες μου θα κατέβαζα
τα άστρα από το στερέωμα.
Παλλινδρομω σε μια εποχή
Πονάω μαμά...
Οι ψυχές δε φυλακίζονται.
Δε χωράνε σε κλουβί.
Ξέρουν μόνο να πετούν.
Δε λογαριάζουν αποστάσεις,
εμπόδια, φραγμούς.
Δύο φτερά όλη τους η περιουσία..
Δυο μεγάλα δυνατά φτερά τις οδηγούν..
Σε κρύο και βροχή, σε ζέστη κι απανεμιά, γοργά διαβαίνουν αναζητώντας
το άπιαστο,
ψάχνοντας το όνειρο...
Έτσι κι η ψυχή μου δε χωράει σε κλουβί. Φτερουγίζει, πετάει ως εκεί
που ένα άπιαστο μακρινό όνειρο
ζει και βασιλεύει...
Ως εκεί που ο πρίγκιπας του παραμυθιού περιμένει για να φύγουν μαζί,
να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο,
να ζήσουν το όνειρο...
Κι ας είναι για λίγο
Για ένα λεπτό
Για μια στιγμή
Για μια αναπνοή
Ψυχή με ψυχή
Καρδιά με καρδιά
Χέρι με χέρι
Στην αιωνιότητα
του ενός λεπτού...
Πέρασε καιρός από τότε...
Νύχτες ατέλειωτες
ξετυλίγοντας μπροστά μου
το ματωμένο σκηνικό
μιας άδοξης πορείας.
Θέλησα να ξεχάσω
κλείνοντας την πόρτα της ψυχής
σε κάθε καινούργιο ταξιδιώτη του καιρού.
Πάλεψα με το χρόνο
που στάθηκε μετέωρος
στο σημείο εκείνο του χωρισμού.
Πάλεψα με τις θύμησες
πάνω στο κάστρο της καρδιάς
σώμα με σώμα,
όταν έβλεπα τους στρατηλάτες
των αναμνήσεων
κατάλαμπρα ντυμένους
να διαβαίνουν κάτω απ'τις αδύναμες
πολεμίστρες του νου.
Θέλησα να ξεχάσω, μα δεν μπόρεσα.
Υποταγμένος και ταπεινός
με απλωμένα προς την απουσία μπράτσα
παίρνω το δρόμο του γυρισμού,
με μόνη πεθυμιά
να δέσω τ' ακροδάχτυλα
στα χέρια τα δικά σου,
χέρια που κράτησαν τη μοίρα
και των δυο μας.
Στη δύση μιας ανατολής..
Θέλω να γυρίσω πίσω
στη σιωπή
μόνη με τις λέξεις
γλαυκόφτερα πουλιά
στους στίχους μου.....
Τ' άφησα ελεύθερα
σε πρωϊνά δροσέματα
ν' αφουγκραστούν
τα μελωδήματα των φύλλων
Πριν ξημερώσει
να΄σαι εκεί στο ξέφωτο
ν' ακροαστείς τους ήχους...
Η ώρα παίζει με τους πόθους μου....
κάλεσμα άφατης στιγμής
των αστεριών οι λάμψεις..
Και περιμένω...
Εσένα που πίστεψα και ασπάστηκα
Σκιάζεις τα μάτια
μια σχιστή γραμμή τα χείλη
Με άφησες μόνη
Στη μοίρα των Ποιητών
που είναι μόνοι
όταν δε θέλουν....
Από την ποιητική ανθολογία
(Μελίρρυτοι Λόγοι)
.
Κι αφού τέλειωσε η βροχή....
έγινα ξανά παιδί
και ξεχύθηκα στην ζωή
και στα όνειρά μου.
Ένιωσα την χαρά
στα τρίσβαθα της καρδιάς μου
και φτερούγισα.
Άκουσα στ' αυτιά μου
το γέλιο μου και ξεκαρδίστηκα.
Ένιωσα την ζωή
να σείεται στα πνευμόνια μου
κι έπαιξα με τις ανάσες μου.
Χοροπήδησα
πιάνοντας πεταλούδες
στόλισα τα μαλλιά μου.
Πήδηξα ρυάκια
και μάζεψα αγριολούλουδα
φτιάχνοντας την δική μου άνοιξη.
Κράτησα κι ένα ουράνιο τόξο
να παίζω με τα χρώματα
και να σημαδεύω τα σύννεφα
μη βρέξουν την ψυχή μου.
Παρέμεινα παιδί
και ζω την κάθε μου στιγμή της ζωής,
αν.... και οι ρυτίδες μου κάνουν πάρτυ,
αυτές δεν με τρομάζουν.
Μόνο οι καταιγίδες της ψυχής
και το μούσκιο των ματιών
σαν τρέχουνε.... φοβάμαι.
Μα είμαι ακόμα παιδί,
για κοίτα με.... γελώ.
Πάντα την Άνοιξη
θυσίαζα φρεσκοβαμμένα ηλιοτρόπια
Ήταν ο τρόπος μου να ευχαριστήσω
τις μοναξιές και τις ελευθερίες.
Υποτακτικά έσκυβαν τα κίτρινα άνθη τους
θυσία στον βωμό που έστηνα
Όταν ξημέρωνε έκλαιγα.
Όλα αυτά τα αποκεφαλισμένα κοτσάνια
με αξιοπρέπεια έστεκαν στο κέντρο της αυλής.
Κι εγώ, ο δήμιος, λυπόμουν
που είχα αναγκαστεί να ξοδέψω τόση ευτυχία.
Ήταν ο τρόπος της ζωής
το αδιαπραγμάτευτο "πρέπει"
αυτό έκρινα, έφταιγε για τόσες θυσίες.
Μετάνιωνα.
Μα την άλλη μέρα ξεκινούσα από την αρχή
Ένα αλλοπρόσαλλο μακελειό της αθωότητας
Χρειάστηκε να θυσιάσω όλο τον κήπο
πριν αντιληφθώ πως μάταια ξόδευα τόση ευτυχία.
Ο ήλιος ανέτελλε ερήμην θυσιών
ακριβώς την ίδια ώρα
κάθε μέρα.
Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα
χρυσά σαξόφωνα στου Νείλου τις ανταύγειες
νότες αστέρια στα μαλλιά της Ανδρομέδας
λέξεις πρωτάκουστες να αγγίζουν νέους Ήλιους.
Οι άνθρωποι κοιτούσαν τα φεγγάρια
και μάζευαν κοχύλια στις ακτές
δεν είχαν φόβο στα μάτια
δεν είχαν στην ψυχή πληγές.
Τα σύνορα γραμμές από φωτιά
τα αλλοτινά σκοτάδια εγκλωβισμένα
στο πύρινο φιλί της αγάπης.
Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα
αγκαλιασμένοι θάλασσα και ουρανός
να στροβιλίζονται στο βαλς της ζωής.
Θάνατος και γένεση αδέρφια
κύκλου μητρικού απόγονοι
να εναλλάσσονται
στα βλέφαρα του Χρόνου.
ξέρεις
πολλές φορές προσπαθώ
με λέξεις βαριές και δυσκολονόητες
να διασύρω
τη θνητότητα των διαστάσεων
στις οποίες ερωτευτήκαμε
όχι επειδή εχθρεύομαι
την πεπερασμένη φύση μας
- απεναντίας, είναι ανακουφιστική –
απλά να, βλέπεις
το ένστικτο της επιβίωσης
κι αφού δε θα μείνω για πάντα
τεκμηριώνω
με το δικό μου μάταιο τρόπο
ότι τάχα αντιτάχθηκα
όσο μπορούσα στο αναπόφευκτο
ακόμα κι έτσι όμως
πού και πού
θα συναντιόμαστε
επειδή σε αγαπώ
θα διαπερνώ το είναι σου
ίσως ως προβολή
είτε ως παραίσθηση εγγύτητας
ή ως μια τεμνόμενη τυχαιότητα
που διχοτομεί την ύπαρξή σου
στο πριν και το μετά
ναι, θα συναντιόμαστε
όχι όπως παλιά
όμως όσα περάσαμε
αρκούν
για ν' αποτινάξω από πάνω μου
την εξάρτηση όποιας παρούσας
ή μελλοντικής ζωής
για όσο
μην ανησυχείς
σου το ‘χα πει
όταν ήμασταν έφηβοι
σου το ξαναθύμισα
και προχτές που ενηλικιωθήκαμε
ότι πεθαίνουμε νέοι
όλοι πεθαίνουμε νέοι
κάποιοι σαν πυροτέχνημα
διασκορπίζονται άπληστα
στις έναστρες νύχτες
κάποιοι μ’ ένα μακάριο ‘κάποτε’
γκριζάρουν δίχως σκέψεις
σε αποκαρωμένους ορίζοντες
κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί
βιτσιόζικα χαμογελούν
και καυλώνουν με το ‘παράλογο’
είτε έτσι, είτε αλλιώς
πεθαίνουμε νέοι, ναι
κι εγώ πασχίζω απλά
να προλάβω
να καμπυλώσω ποιητικά το χωροχρόνο
για να σε συναντώ όποτε γουστάρω
ως μια ανομοιοκατάληκτη
αυθεντικότητα
που αποστηθίστηκε.
Εκείνες τις μέρες τις σκοτεινές
που έβρεχε ασταμάτητα
-που πλάι μου περπάτησες
σαν ένας άγνωστος τρελός
με μιαν ομπρέλα κλειστή
που τόλμησε να πολεμήσει
με πείσμα κι επιμονή
δικούς μου δαίμονες-
σ' αγάπησα...
Τις βιαστικές κινήσεις
των δαχτύλων σου
- που με αγωνία προσπαθούσαν
να δέσουν και να πλέξουν
εκείνη την μικρή κλωστή
γύρω απ' το χέρι μου
την μικρή κλωστή λέει
που στην άλλη άκρη της
είχε δεμένο τον ήλιο-
πόσο τις λάτρεψα.
Καμιά φορά θέλω να κλάψω, δίχως γιατί
έτσι όπως κλαίνε τα σκυλιά όταν πονάνε
καμιά φορά μεμψιμοιρώ από ντροπή
όταν μικρά παιδιά κατάφωρα πεινάνε.
Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν γατί
που η ρόδα βρήκε, μια νυχτιά, προτού να στρίψει
ψάχναμε μέρες, γύρω, στήναμε αυτί
μα δεν τα βρήκαμε ποτέ που τα ΄χε κρύψει.
Και για την φίλη, την πιστή μου, την καλή
πάνε δυο χρόνια φέτος τρία καλοκαίρια
μου ξεψυχούσε κάποια νύχτα σαν κι αυτή
και την κρατούσα ο αδαής σφιχτά στα χέρια.
Καμιά φορά θέλω να κλάψω στη σιωπή
για τα αδέσποτα που ξέμειναν στ΄ αγιάζι
με κατατρύχει κι η εικόνα είν΄ νωπή
εκείνον που 'δαμε στους κάδους να βουλιάζει.
Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν παιδί
κείνο που παίδευε ο ήλιος πριν ξυπνήσω
βέβηλες σφαίρες του τρυπούσαν την ψυχή
κι εμείς φωνάζαμε ''πάρτε τους όλους πίσω.''
Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν μωρό
αυτό που βρήκανε να κλαίει στα σκουπίδια
κι ομολογώ... πενθώ ακόμα τον χορό
που 'θελα τόσο μα κοιτούσα απ΄τα στασίδια.
Για τα χαμένα τα όνειρα μας τα λωλά,
κι όμως το δάκρυ μου αρνιέται να κυλήσει
και ίσως το δάκρυ μου να άλλαζε πολλά
αν τις εικόνες δεν τις είχε συνηθίσει.
Και έτσι ζητώ αν έχεις δάκρυα περισσά
κι αγνή καρδιά, κλάψε για τούτα και για 'μένα
ίσως μια χίμαιρα τα πάρει τελικά
και όλων τα δάκρυα μαζί, να γίνουν ένα.
Και θα 'ρχεται η Άνοιξη,
δίχως την ευωδιά σου
να δίνει υπόσταση στα αρώματα της φύσης...
Το Καλοκαίρι θα ζυγώνει θλιβερό,
αφού το γέλιο σου δε θ' αντηχεί
στο άδειο σπίτι...
Κι ύστερα το Φθινόπωρο
μονάχο θα δακρύζει,
χωρίς το δάκρυ το δικό σου,
ως έμαθε,
να έχει συντροφιά...
Και το Χειμώνα,
πώς να παλέψω
τόση παγωνιά και σκοτεινιά
δίχως τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου,
δίχως τα μάτια σου να μου χαμογελούν;
Και θα περνούν οι εποχές
άχρωμες, άσκοπες και ίδιες...
Θα φεύγουνε τα χρόνια
και θα με βρίσκουνε
σε γη τρεμάμενη να παραπαίω,
σε γκρίζους ουρανούς να αιωρούμαι
και να ουρλιάζω απελπισμένα
τ' όνομα σου,
ενώ ένα αγκάθινο "γιατί"
θα μου ξεσκίζει ανελέητα την ψυχή...
Στον άγγελο μου...
Πρωτόγνωρο και διαμπερές μου αίσθημα
τη φτερωτή του στήθους μου
πόσες φορές φυσάς;
Γυρίζει σαν τρελή στο άγνωστο
με μουδιασμένα πόδια
και σώμα βάρους στο μηδέν….
Είναι η αίσθηση σχεδόν ανέγγιχτη,
βελούδινη….
κι έχει μια γεύση απ’ άγριο μέλι…
Αξιοζήλευτη επιστήμη η “Χημεία”!
Αδιαπραγμάτευτη εμπειρία
εκείνη η γνωριμία των χειλιών σου…
Μελέτες, δείκτες, αριθμοί
θεωρίες να πέφτουν στο τραπέζι.
Ερμηνείες και αναλύσεις ένα σωρό
για να εξηγήσουμε της χώρας την πορεία.
Συσκέψεις με μπόλικες σκέψεις
διαλέξεις σε αμφιθέατρα και τάξεις.
Ποτάμια ξέχειλα οι ιδέες και οι λέξεις
για να εξηγήσουμε της χώρας την κακοδαιμονία.
Πόση σπατάλη αλήθεια;
Αρκεί ένας τόσο δα περίπατος
Δυο κουβέντες με γνωστούς και αγνώστους
και η αλήθεια θα λάμψει.
Στη χώρα αυτή, από τη γέννησή της
ζουν πολλοί μικροί Θεοί σε κάθε γενιά.
Δυστυχώς για την ίδια και για μας
ζούνε ελάχιστοι Άνθρωποι.
Από την ποιητική συλλογή
"Ποίηση.Ενα ταξίδι προς το όνειρο.
Σεργιάνι στην Ελλάδα"
