Σ’ αγαπώ είχες πει, ειλικρινά όμως, τι αγάπησες από εμένα, θα ήθελα κάποτε να το μάθω. Μπήκες άραγε πραγματικά στον κόπο να «διαβάσεις» ποτέ, τον άνθρωπο που επέλεξες να είναι στο πλάι σου ή μήπως τελικά βρήκες απλά ένα ακόμη εύπλαστο υλικό και προσπαθούσες πεισματικά να του δώσεις τη μορφή που θα άγγιζε τα όρια της δικής σου τελειότητας;
Πλάθονται οι άνθρωποι, ναι, αλλά δεν αγαπάς σ’ εκείνους το σχήμα που θα ήθελες εσύ να έχουν. Εκείνο που αντίκρισες από την πρώτη κιόλας στιγμή πρέπει να αγαπάς, γιατί αυτό ήταν που σε τράβηξε κοντά τους εξαρχής. Μη μου μιλάς για αγάπη σε παρακαλώ λοιπόν. Όχι πια. Όχι γι’ αυτήν την αγάπη. Αυτή με κούρασε, με απογοήτευσε, με πλήγωσε και μ’ έκανε να αμφισβητήσω εκείνη που πίστευα κι έψαχνα πάντα μέσα μου.
Ένας αγώνας δρόμου άνισος. Να προσπαθείς να καλύψεις συνεχώς, όλα εκείνα που ξαφνικά σου είπαν πως σου λείπουν και ποτέ αυτά να μην είναι αρκετά. Και πάντα να μειονεκτείς, να είσαι λίγη και ανεπαρκής για εκείνους. Μα έτσι είναι η αγάπη; Αυτό σου έμαθαν; Όχι ρε μάτια μου, δεν είναι αγάπη αυτό, κάτι άλλο είναι και λυπάμαι πολύ που με έκανες να το πιστέψω για πολύ καιρό κι εγώ και να απαρνηθώ αυτά που γύρευα μια ζωή.
Αγάπη βλέπεις, δεν είναι να θέλεις να μεταμορφώσεις τον άλλον σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είναι και που γνώρισες, για να νιώσεις πλήρης εσύ. Αγάπη επίσης, σίγουρα δεν είναι να υποβάλλεις τον άνθρωπό σου σε επαναλαμβανόμενα τεστ ανοχής και αντοχής και φυσικά, δεν μπορεί να είναι μια καθημερινή καταμέτρηση των όσων έδωσες σε αντιδιαστολή με αυτά που πήρες. Δεν είναι μια δοσοληψία υλική και συναισθηματική η αγάπη, μπορείς αυτό να το καταλάβεις επιτέλους; Μια ανταλλαγή συναισθημάτων είναι, που γεμίζει τις αποθήκες της καρδιάς σου και σου δίνει πνοή.
Η αγάπη δεν κρίνει και δεν κρίνεται, δεν υποθάλπτει συμφέροντα και δεν περιμένει ανταπόδοση για να την ονομάσεις δυνατή. Ούτε και να την απαιτήσεις πρέπει, αφού όταν αγαπάς, αβίαστα σου βγαίνει πάντα. Στην αγάπη, να μη γυρεύεις αποδείξεις και να μη σπέρνεις ανασφάλειες, γιατί μονάχα εντάσεις θα θερίσεις. Μόνο με την αλήθεια επιβιώνει, το ψέμα δεν της ταίριαζε ποτέ βλέπεις, την κάνει να μαραζώνει.
Μη μου μιλάς για αγάπη σε παρακαλώ λοιπόν, όχι γι’ αυτή σου την αγάπη. Εγώ θέλω να λέω σ’ αγαπώ αβίαστα, αυθόρμητα κι αληθινά. Θέλω εκείνη την αγάπη που δεν πληγώνει, που θα με κάνει να δακρύσω ξανά μονάχα από ευτυχία και που θα είναι διάφανη, ειλικρινής και αναλλοίωτη.
Να πω σ’ αγαπώ γι αυτό ακριβώς που είσαι θέλω και να πεις πως μ’ αγαπάς κι εσύ, για όλα όσα σε μένα βρήκες. Μόνο έτσι θέλω να αγαπήσω ξανά και μόνο έτσι θα ‘θελα να αγαπηθώ κι εγώ.
Μαρία Μαραγκού
*Το κείμενο αυτό πρωτοανέβηκε στη σελίδα "Μεταξύ μας"
Μαρία Μαραγκού
*Το κείμενο αυτό πρωτοανέβηκε στη σελίδα "Μεταξύ μας"
