Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΕΟΝΤΑΡΑ ΕΙΡΉΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΕΟΝΤΑΡΑ ΕΙΡΉΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021

Άτιτλο (της Ειρήνης Λεονταρα)



Προσδιόρισε τη λέξη ευαισθησία.

Τι πράγμα είναι αυτό;

Τι αίσθηση έχει;

Τι συναίσθημα προκαλεί;

Σπάνιο είναι.

Ένας Ανίκητος πόνος μοιάζει.

Όλο πας να τον πολεμήσεις με μια δήθεν σκληράδα, αλλά τελικά δεν είναι αήττητος μια μόνιμη πληγή σαν αίμα ασταμάτητο που κοκκινίζει την πλάση είσαι.

Αυτό είσαι. 

Μια αστάθεια θαρρείς μόνιμη στη σκέψη σαν ένας ακατανόητος συλλογισμός.

Σα μια χιαστή πορεία.

 Σαν κάτι αδιανόητο.

 Σαν κάτι που μπορείς να συλλάβεις μόνο με την αναπνοή.

Σου έχουν βάλει μπροστά το χέρι στο στόμα και προσπαθείς να φωνάξεις και να πεις δυνατά είμαι εδώ δεν με ακούς;

Και κανείς δεν σε ακούει. Κανείς δεν σε βλέπει. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Σε συμμερίζεται μόνο συγκαταβατικά σα να έχεις μια αρρώστια. Μια κάποια πάθηση. Και θέλει να σου δείξει τη συμπόνια και χτυπά την πλάτη σου με μια λύπηση. Λες και σε οικτίρει. Οικτρά. Σαν να σου λέει βρε τον κακομοίρη.. Δεν φταις που είσαι έτσι. Σαν να πεθαίνεις κάθε στιγμή και από λίγο. 

Σαν να είναι ένα αστέρι μόνο του στην άκρη του ουρανού.

Σα λίγο ακόμα και να ήταν ένας Αύγουστος με το όμορφο φεγγάρι.

Σαν τη μυρωδιά του πεύκου που καταλήγει στην πράσινη θάλασσα.

Σαν ένα ερημοπούλι που έχει φτιάξει φωλιά και κράζει δυνατά τη φωνή της ευτυχίας.

Τι σε κάνει τόσο ευαίσθητο;

Το συναίσθημα που είναι ανεξάντλητο

Το κλάμα ενός παιδιού.

Το χάδι μιας μάνας

Η αθωότητα του μωρού. 

Το είμαι εδώ για σένα έμπρακτα.

Το θα είμαι πάντα εδώ.

Με κάνει αυτό τόσο ευαίσθητο.

Το ότι αυτό το πάντα δεν υπάρχει  χάθηκε. Κι όσο το αναζητάς τόσο χάνεσαι ακόμα πιο πολύ. Κι έτσι η ευαισθησία δεν έχει όρια είναι σε  κάθε πόρο του σώματος σου.

Μια εικόνα.

Μια μυρωδιά.

Μια σκέψη. Όλα αυτά και άλλα τόσο που τα χαϊδεύω τρυφερά. 

Η ανάσα σου. 


Ειρήνη Λεονταρα

Σάββατο 29 Μαΐου 2021

Άτιτλο (της Ειρήνης Λεονταρα)



Κρίνεται μείζονος σημασίας

η αναπνοή,

αδέσποτου φιλιού

που προσμένει το χάδι.

Ανάσες αχνιστές και μπερδεμένες σαν κάστανο φρεσκοψημένο αναμετρώνται με νότες κανέλας και μήλο ψητό και ζουμερό πασπαλισμένο με ζάχαρη.

Σιροπιαστό.

Στην άκρη της γλώσσας αντίκρυ με την καρδιά, νότες σβησμένες με πικραμύγδαλο περιτυλίγονται με μικρή δόση εσπεριδοειδών.

Χείλη λιωμένα, μέλι.

Σαγόνι κατακόκκινο και απόλυτα δαγκωμένο χωρίς περίσκεψη.

Μάτια στην έξαψη.

Δακρυγόνοι αδένες ανθίστανται, αλλά υποχωρούν ηττώμενοι, σφιχτά. Καταλήγουν  στεγνωμένοι, εξατμισμένοι.

Δεν ανέχονται άλλη πίεση.

Οπισθοχωρούν στην ένταση της ευφορίας.

Μέθης, διέγερση ανακράζεται με βοή, σε κάθε πόρο, του σώματος.

Ηδονή.

Ψυχική ευφορία.

Η καρδιά.

Αυτή καλοδέχεται την ασκούμενη πίεση με κομμένη την ανάσα.

Τα μέλη λιώνουν ποθώντας.

Εκρήξεις εγκεφαλικές περιφέρονται ταχύτατα με απόληξη σε μύες  και νευρώνες, ενός καλούμενου κορμιού που οδηγείται στη θεμιτή κατάληξη του ακαταλόγιστου πόθου.

Ειρήνη Λεονταρα

Τρίτη 16 Μαρτίου 2021

Το χτύπημα (της Ειρήνης Λεονταρα)

 



Το χτύπημα.

Έλα να σου πω πώς γίνεται....

Πρώτα έρχεται το χτύπημα στο κεφάλι.

Μετά στα πόδια.

Μετά αλύπητα τα χτυπήματα σε όλο το σώμα σου.

Μετά σε λένε ταραχοποιό στοιχείο.

Κατόπιν αναιδή και ατίθασο.

Μετά σε χτυπούν λίγο παραπάνω για να συνετιστείς.

Μετά σου λένε ότι προκαλείς. Έχεις Μεγάλη γλώσσα. Θα σου δείξω ποιος κάνει κουμάντο εδώ.


Πιο πριν βέβαια είχες σκύψει το κεφάλι.

Είχες κλείσει το στόμα πολλάκις.

Είχες καταπιεί τις σιωπές.

Είχες νιώσει ενοχές.

Είχες πιστέψει πώς φταις εσύ.


Τώρα πια είσαι αναίσθητος στην αναλγησία.. Τώρα σκέψου..

Σκέψου. Μέτρησε. Μέτρησε τα δάχτυλα σου. Πόσες ήταν οι σιωπές που κατάπιες, εκεί που όφειλες να ορθώσεις το στήθος;

Πάμε. Μέτρα μου. Μια στο σχολείο, όταν σου κάνανε οι συμμαθητές το νταή.

Δύο στη δουλειά.

Τρία για εκείνη την αγάπη που σε παράτησε.

Τέσσερα, γιατί ήσουν καλό παιδί και τα καλά παιδιά δεν μιλανε. Και έτσι δεν έπρεπε να μιλήσεις.

Πέντε, γιατί σε ξεπούλησε ο καλύτερος σου φίλος.

Έξι, γιατί έχασες τον καλύτερο σου φίλο.

Επτά, γιατί ποτέ δεν είσαι επαρκής σε τίποτα.

Οχτώ, γιατί έμαθες να κάνεις τα χατήρια.

Τα άλλα δύο σε βάζω να τα σκεφτείς και μόνος..

Μια ζωή σιωπή, σιωπές. Είσαι πληγωμένος μέσα και έξω.

Κι όλα αυτά, γιατί πάντα ήσουν το καλό παιδί.

Και από τα πολλά χτυπήματα δεν πονάς πια. Σε μάθανε πώς να μαθαίνεις... 


Ειρήνη Λεονταρα