Πόσο αργοπορεί το πολυπόθητο αύριο;
Στήνουμε αυτί στον άνεμο
προσμένοντας ένα μικρό κλαδάκι
να θροΐσει την αλλαγή.
Αντίρροπο μοιάζει το “είναι” μας.
Πορευόμαστε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια,
στο πρίσμα των παθών
αναμένουμε μια ανάσα
ουρανού οξυγόνο, μονολογώντας
σε σημαδεμένες σιωπές…
Βιώνουμε ανυπεράσπιστες δυστυχίες
με υποθηκευμένες παρενθέσεις…
Σκιρτήματα ζωής κι αντίδρασης
κάθε κραυγή κρύβει τη ρωγμή της,
κάθε πληγή κι ένα καινούργιο βλέμμα.
Ας καρφώσουμε
ένα τριαντάφυλλο αισιοδοξίας,
υποθηκεύοντας μια δυνατότητα ονείρου
να ξαναβρούμε το πνεύμα της ιστορίας.
Η ελπίδα χαροπαλεύει μα αντέχει
ανοίγοντας δρόμο
στο φως και την ψυχή μας!
