Εκείνη η Λέξη (του Βαγγέλη Ιωσηφίδη)

Μαζεύτηκαν τα μεγάλα κεφάλια μπροστά στο ποίημά του. 

Το περικύκλωσαν. Έστυβαν σοφία εκλεκτή, αποθησαυρισμένη. 
Όλο το κατακερμάτισαν, κόμμα δεν έμεινε ανεξήγητο. 
Εκείνη μόνο τη Λέξη δεν μπορέσαν να ερμηνεύσουν κι επέπλεε αντάρτικα στον ωκεανό της διανόησης. Τα κύματά του χτυπούσαν ματαιοπονώντας σε Εκείνην, που τον χλεύαζε με την παρουσία Της.
"Παρείσακτος τολμηρός, με μια λογοτεχνική αναίδεια που συναρπάζει".
"Άδεια ποιητική, από αυτές που μονάχα οι μέγιστοι φυτεύουν στα χωράφια των σκέψεών τους".
"Ω η Λέξη! Μειδίαμα της Τέχνης παμπόνηρο".
"Μοντέρνα σκέψη, μυσταγωγική η Λέξη, καθώς και ρηξικέλευθη".
"Σημάδι αντήχησης: κοινός ήχος, άλλο νόημα, μία ψυχή ενωμένη".
"Οικοδόμημα ανήκουστο, ανυπέρβλητο, μεγάλο όσο η Μία Λέξη!".
Οι ερμηνείες, που σαν κύματα ψηλώναν, θαυμασμό έφερναν στην ομήγυρη και χειραψίες δέους από τον έναν τρανό διανοητή στον άλλον. 
Άκουσε το σούσουρο κι ο Ποιητής και, σαν είδε τη λέξη την ταλαιπωρημένη, τη χαμένη στη θύελλα των πανάξιων βλεμμάτων, δαγκώθηκε. Ψιθύρισε στον πιστό του σύντροφο:
"Αυτή η λέξη πώς ξέφυγε στο τελικό κείμενο; Οτοκορέκτ ήταν, διάολε!"

Βαγγέλης Ιωσηφίδης

Μίλα, Μαρία (της Ελένης Χατζάκη)

Εσύ, Μαρία
Με τα μελανιασμένα χέρια,
τα πληγιασμένα πόδια,
τα τρομαγμένα μάτια και το πέτρινο χαμόγελο 
Γιατί σιωπάς;
Ο έρωτας μόνο πληγές σου προκαλεί πια
Το άσπρο πουλί που κάποτε θαύμαζες
έγινε μαύρο
Έβγαλε νύχια τρομακτικά
Τα φτερά του έγιναν τερατώδη και απειλητικά 
Θα σε πνίξουν, Μαρία.
Μίλα
Μην υποβιβάζεις τον έρωτα
Θυμήσου πώς είναι
Πώς πρέπει να είναι
Μια λευκή τουλίπα
Που αγαπάει το φως
Θυμάσαι; 
Πώς μπορείς να έχεις ξεχάσει.
Βρες την, Μαρία
Κόψε τα αγριόχορτα
Κράτα μόνο το λευκό λουλούδι 
Χθες στην τηλεόραση είπαν για μια γυναίκα
Που τη σκότωσε ο άντρας της
Γιατί ούτε εκείνη μίλησε
Το είδες κι εσύ τρώγοντας πατατάκια με τα παιδιά σου
Εκείνος άλλαξε κανάλι
Αύριο θα πουν για άλλη
Μεθαύριο θα πουν για σένα 
Στο πρώτο θέμα τους
Μίλα, Μαρία
Φύγε, Μαρία
Πριν είναι πολύ αργά.
Για σένα. Για όλες.

Ελένη Χατζάκη

Για όλες τις γυναίκες που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας...
Για όλους τους ανθρώπους που είναι θύματα βίας οποιασδήποτε μορφής...
Υπάρχει λύση. Μιλήστε!

Για την κόρη Μαχσάν (Της Γεωργίας Δεμπερδεμίδου)

 

Δεν της έφεραν το καλό φουστάνι 

τα καινούργια παπούτσια την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά.
Την έχωσαν στην κάσα με μαύρα ρούχα 
τα  δάχτυλα της κομμένες ελπίδες 
γέμισε το σάβανο σκόνη οστών 
τα χείλη της πίκρα πολύ πίκρα και παγωμένα.
Για ένα μαύρο μαντήλι που έπεσε για λίγο 

και φάνηκαν οι τρίχες από τα μαλλιά έτσι 
σκέπασε όλα τα κρίματα του κόσμου 
τα νιάτα της η αρχοντιά. 
Μια κόρη κηδεύτηκε άδικα 
Και έπειτα το μεγάλο τραύμα 
πόνος αγανάκτηση θυμός.
Είναι σαν να πέρασε ο κόσμος 
το ματωμένο ποτάμι στην απέναντι όχθη. 
Μια κόρη κηδεύτηκε 
Οι ώμοι μου βαραίνουν από θλίψη 
αγκυλώνει μια θηλιά στο στέρνο
να μου κόβει την ανάσα.
Ανελέητη η πράξη κρεμόταν σε εκείνα τα  σκοτεινά πρόσωπα χωρίς ντροπή το μόνο 
που τους ένοιαζε να της κόψουν 
το νήμα της ζωής.
Πάνω από τον τάφο της ψυχές πονούν
και ένας παράδεισος θρηνεί. 
Λίγες ώρες μετά αντί να την στηρίξουμε ζωντανή ας την μνημονεύουμε  πεθαμένη.
                       

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

ΚΑΛΥΨΏ (της Γιώτας Κλουτσούνη - Παπαδάκη)

Κράτησα ψηλά τα δυό μου χέρια.
Πήρα το φεγγάρι αγκαλιά. 

Κι είδα από κοντά όλα τ' αστέρια. 
Πάνω σ' ολομέταξη ποδιά. 

Άλλαξε η ζωή στενό σοκάκι.
Γύρισε σελίδα η ματιά.

Δύο ζωές χαμένες απ' το χάρτη. 
Σβήσανε του πόθου τα φιλιά. 

Πάνω στο φτερό του αεροπλάνου. 
Κοίτα πως φαντάζει από ψηλά. 

Έρωτες του κόσμου αυτό το κάτι. 
Καίγονται απόψε σαν κεριά. 

Κι όμως ένα αστέρι πιό φευγάτο. 
Φέγγει στης βραδιάς τη σιγαλιά. 

Πάνω από του χρόνου τον καθρέφτη. 
Είδα τη ζωή να μου γελά.

Έβαλα γλυκό να την κεράσω. 
Δυό σφηνάκια κόκκινα φιλιά. 

Ήθελα απόψε να ξεχάσω. 
Τα ψαλιδισμένα μου φτερά. 

Πήρα μιά ανάσα οξυγόνο.
Φούμαρα τις στάχτες σου μετά. 

Κι ύστερα σε μία λαιμητόμο. 
Έκοψα στα δύο την καρδιά. 

Φίλησα στα χείλη το φεγγάρι. 
Κι άνοιξα τα  χέρια μου ξανά. 

Άλλη αγάπη να'ρθει να σε πάρει. 
Μέσα απ'την δική μου αγκαλιά. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Κάποια στιγμή (του Μάνου Καραβασίλη)

Ο πίνακας είναι του Παύλου Σαμιου

Κάποια στιγμή θα γεννηθείς, και τότε θα κλάψεις.
Έρχεσαι στην ζωή, θα παλέψεις για να την μάθεις.
Αμέσως μετά θα γνωρίσεις τους δικούς σου, 

θα σε πάρουν αγκαλιά, θα σε προστατέψουν.
Θα σε κοιτάνε όπως μιλάς και όπως μεγαλώνεις 

και την ευτυχία σου θα γυρέψουν.
Κάποια στιγμή θα αγαπήσεις, κάποια στιγμή θα ερωτευτείς.
Κάποια στιγμή δεν είναι έτσι θα τους πεις.
Θα αποκτήσεις πείρα, θα έχεις λογική.
Θα αποφασίζεις εσύ για ό,τι δεν θες να σου συμβεί.
Κάποια στιγμή θα διαφωνήσεις με όλους, με κανέναν δεν θα συμφωνείς.
Κάποια στιγμή θα πικράνεις και κάποια άλλη θα πικραθείς.
Κάποια στιγμή θα έρθει κοντά σου ένα πρόσωπο που θα αγαπάς.
Την ίδια στιγμή τα ίδια πράγματα θα έχουν λάμψη χαράς.
Κάποια στιγμή θα γίνεις υπεύθυνος, θα έχεις πολλά.
Κάποια στιγμή θα νοσταλγήσεις τα χρόνια σου τα παιδικά.
Τότε που έτρεχες εσύ για το παιχνίδι και άλλοι για την ζωή.
Τότε δεν υπήρχε στην ματιά σου το χρώμα το γκρι.
Κάποια στιγμή θα χάσεις τους δικούς σου, όμως θα είναι πάντα εκεί.
Τότε θα πεις στον άνθρωπο σου αυτά που θες για την ζωή.
Κάποια στιγμή θα νιώσεις πίκρα, και κάποια άλλη χαρά.
Κάποια στιγμή θα αλλάξουν όλα και ίδια θα μείνουν μετά.
Κάποια στιγμή θα θες να μετρήσεις πόσοι έμειναν ζωντανοί.
Το ένα χέρι θα κρατήσεις θα πέσεις σε περισυλλογή
Θα σου φαίνονται λίγοι αυτοί που απόμειναν ζωντανοί.
Μα θα μετρήσεις τις χαρές σου και θα δεις πως σε όλες ήτανε εκεί.
Κάποια στιγμή θα μείνεις μόνος ή θα νιώθεις πολύ βαριά.
Κάποια στιγμή θα θες να φύγεις, γιατί εδώ δεν βρίσκεις χαρά.
Κάποια στιγμή θα πετάξεις μετά από μια ωραία γιορτή.
Την ίδια στιγμή θα φύγεις, και θα είσαι μαζί τους ψηλά, εκεί.
Κάποια στιγμή θα πούνε για εσένα πως ήσουνα καλός.
Κάποια στιγμή θα ζήσεις αλλού γιατί η ψυχή υπάρχει διαρκώς.
Κάποια στιγμή... κάποια στιγμή... έχουμε ακόμα ώρα.
Κάποια στιγμή για αυτό δυνάμωσε τώρα και προχώρα...

Μάνος Καραβασιλης

Ο πίνακας είναι του Παύλου Σαμιου

Οὐαί ὑμῐν

Τίτλος: Οὐαί ὑμῐν
Συγγραφείς: Κατερίνα Γαγανέλη
Είδος: Συλλογή Διηγημάτων
Εκδόσεις: Αυτοέκδοση
Έτος Έκδοσης: 2022 (Β' Έκδοση)
Σελίδες: 174
Σχήμα: 15 Χ 22
ISBN: 978-618-00-4275-7

Τι έχουμε εδώ;
Μικρές σύγχρονες ιστορίες που από μόνες τους αποτελούν 

ολοκληρωμένη αφήγηση και αποκαλύπτουν όσα χωράνε 

στις ανθρώπινες σχέσεις, στις αναζητήσεις του εαυτού μας. Ελάτε να σας συστήσουμε και να γνωρίσετε την Κυρά Στάσα, την Ελένη, το Νίκο, τη Σοφούλα, την Ελένη, το Νίκο, τον Κωνσταντίνο... όλους αυτούς που μπορεί να ζουν και δίπλα σας!!!  

Η συγγραφέας μας μιλάει και λίγο για τον εαυτό της, για να τη γνωρίζουμε καλύτερα...

Για την αγορά του βιβλίου απευθύνεστε στην ίδια εδώ

ΠΛΑΝΩΜΕΝΟ ΤΣΙΡΚΟ (Της Αγγελικής Ζευγολάτη)

 Τρομάζουν πλήθη
 Μικροί αστερίσκοι
 Καινούριες συμβάσεις
 Και υπογραφές
 Αχ πώς μου τη δίνει
 Κοινοί θεατρίνοι
 Μ' αυτό το γελάκι
 Που θέλει αμοιβές

 Κι εγώ ακροβάτης 
 Μισός παραβάτης
 Κομπιάζω στις φάσεις
 Με αναβολές
 Με βάρος ακρίδας
 Μιας μπλε βλεφαρίδας
 Απάνω σου πέφτω
 Γι' αγάπη σαν κλαις 

 Πλανώμενο τσίρκο
 Δεν ξέρω αν τη βρίσκω
 Παντού ξενερώνω
 Και κόντρα κρατώ
 Πλανώμενο τσίρκο
 Λαχτάρα και ρίσκο
 Γουστάρω να σ΄έχω 
 Μες στον πανικό

 Πουλιέται η ελπίδα
 Πίσω από βιτρίνα
 Πόρνες είμαστε όλοι
 Αστείες σκιές
 Με συνεξαρτήσεις
 Και με ψευδαισθήσεις
 Μιλάω στα ίσια 
 Το ξέρω με θες

 Αγγελική Ζευγολάτη

ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ (της Αρετή Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ )

Δυο Συνωμότες συναπαντήθηκαν απόψε. 
Νύχτα και Μνήμη! 
Πήραν να ξετυλίγουν τους επιδέσμους,
αυτούς που σφιχταγκάλιαζαν τις πληγές της.
Ήταν σίγουρη πως η πούδρα του Χρόνου 
είχε γιάνει της καρδιάς τα τραύματα.
Πόσο γελάστηκε!
Ταινία μικρού μήκους ο έρωτάς τους
με δύο κομπάρσους, Εκείνη κι Εκείνον,
και ταλαντούχους πρωταγωνιστές τις Λέξεις.
Αυτές όμως ακύρωσαν τη συμφωνία τους,
το έργο δεν τέλειωσε, η ταινία δεν προβλήθηκε.
Ακόμη περιμένει ο έρωτας κομπάρσος ένα ρόλο, 
ένα Τέλος, βρε αδερφέ, όπως οι Λέξεις υποσχέθηκαν…
Τι συνωμοσία κι αυτή απόψε!
Πώς να επουλώσει τις χαίνουσες πληγές;

Αρετή Γουργιώτου 
ΦΥΚΟΕΣΣΑ 

ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΔΙΑΒΑΤΕΣ (Της Αγγέλας Καραγκούνη)

Κύβοι μικροί σκορπίστηκαν οι μέρες του χειμώνα. 
Κάλυψαν της ζωής τον καλοκαιρινό αιώνα. 
Μάτια με κρυφό φωτισμό 
προσελκύουν 
άγρυπνα χρώματα.
Γνώριμοι θόρυβοι εσωκλείονται 
σε γράμματα προσευχής, 
ζητώντας  να ελευθερωθεί η χαρά. 
Το κουδούνι του χρόνου,  ανοίγει 
την χαλαρή πια αγκαλιά 
και πέφτουν 
οι ανεκπλήρωτες προσμονές. 
Οι ευχές που δεν ευωδόθηκαν 
ζητούν ανανέωση. 
Τα διπλά κεριά έβγαλαν ρίζες στα μανουάλια 
περιμένοντας να πιάσουν τόπο οι προσευχές μας. 
Μάταια. 
Τίποτα δεν θα ρθει πια. 
Τίποτα και κανένας δεν θα' ρθει 
το βάρος των ημερών να σηκώσει 
και να το πάρει μακριά.
Άγριος ο άνεμος σφυρίζει τρελά πάλι.
Δεν μ' αρέσει, που μπλέκεται στα προσωπικά μας.
Ποινές να επιβληθούν βαριές στον άγριο άνεμο,
για το ανεμοσούρι που προκάλεσε στις ζωές μας 
και γίναμε μοναχικοί διαβάτες με αμφίβολο προορισμό. 
Γιατί κάπως έτσι 
χάσαμε τον άνθρωπο 
στην εποχή της πολυκοσμίας...

Αγγέλα Καραγκούνη