ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΟ ΒΙΟΣ. (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Οι χώρες, μια χούφτα χώμα στην παλάμη.

Οι ώρες, χρυσά πετράδια στο καλάθι.

Λαχταριστές δροσοσταλίδες οι μέρες,

το κεχριμπάρι του ήλιου χρυσό.

Αγριοπούλια αναστατώνουν τον ορίζοντα, 

ερμηνεύουν τον θρύλο της άνοιξης.

Ακυβέρνητα άλογα τ’ ουρανού τα όρη,

καλοπιάνουν τ’ ασύγκριτα όνειρα,

σπέρνουν ολόλευκες τις άγκυρες του φωτός.

Ασημώνουν οι άνεμοι τον ζηλιάρη τον χρόνο,

ξαποσταίνει αδύναμος να ρυθμίσει τον κόσμο.

Σταματά ο ακοίμητος και κοιμάται στα βράχια,

καρτερά τ’ αφροστέφανα των κυμάτων τα νάζια.

Κι ορμηνεύει την Άνοιξη να κερδίσει τη μάχη,

να καθίσει αρχόντισσα στου πελάγου τη ράχη.

Κι αρχινά το τραγούδι του, τραγανό σαν σταφύλι

και λικνίζει τις άγκυρες και τρυγά μαϊστράλια.

Καλοσύνεψε ο σίφουνας και κουρνιάζει στα όρη,

αλαργέψαν τα ξέφτια του, ζευγαρώνουν τα νέφη.

Αργυρό το ξημέρωμα, μες σε χάρες και ύπνους,

κολυμπάνε τα σύννεφα, τρεμοσβήνουνε τ’ άστρα.

Κι ονειρεύονται άνοιξες και χειμώνες και κάστρα

και γλυκά αγριολούλουδα στων κυμάτων τα μπράτσα.

Ευτυχία ολόφωτη στεφανώνει την πλάση,

μεταξένια αγριόκρινα και λευκά γιασεμιά.

Κορδωμένος ο κύριος, ο κοσμάκης ο μέγας,

οργανώνει το σύμπαν του με λαγούτα τρελά.

Καρτερία στα όνειρα και ολόλευκα άτια,

ησυχία στ’ απέραντα, τα γαλάζια νερά.

Κρυσταλλένιος ο άνεμος, με λαμπάδες στα χέρια,

οι ομίχλες οι ατίθασες κυοφορούν γαλανά.

Ας κουρνιάσουνε ήσυχα τα γλαράκια στο κύμα,

τα καράβια σαλπάρουνε μ’ ανοιχτά τα πανιά.

Η ειρήνη, η πεντάμορφη λαγκαδιά των ψυχών,

τα κορίτσια της, δέσποινες σε κλαράκια καιρών.

Σιωπή κι αγριοκέρασα τα λουλούδια του χρόνου,

κωπηλάτες ανήσυχοι οι αντάρτες των αιώνων.

Ολοπόρφυρο όνειρο οι ολόφωτες γέννες,

ανεξάντλητες οι άνοιξες, αντηχούν τα βιολιά.

Διαλαλούνε τα σύμπαντα τη γιορτή τη χρυσή,

η ελπίδα της άσπιλη, λαμπερή, στοργική.

Ας ανθίσουν εξαίσια τα ουράνια γεφύρια, 

που γεφύρωσαν χάσματα του αμόνιαστου χρόνου. 

Κι ας φρουρήσουνε ήσυχα τον καιρό τον σοφό,

που κυλά πάντα φρόνιμος κι ανασαίνει λευκός.

Εργασία αστείρευτη του αιώνιου Λόγου,

που τελείωσες έγκαιρα την πανέμορφη πλάση!

Παρηγόρια τα λόγια σου, επεξήγηση ακέρια,

τα λιβάδια σου έξοχα, χρυσαφιά μυστικά.

Ας διαβεί ολοφώτεινη η χαρά η πλανεύτρα,

ας λυγίσει τον χρόνο μας, ας πληρώσει τ’ αγέρι.

Θα κουρνιάσουν οι θάλασσες, θα γεμίσουνε φως!

Θα στολίσουν αμάλαγα της ειρήνης το βιος!

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το βιβλίο ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, εκδόσεις Βεργίνα.