Οι ρίμες μου και οι υγροί μου στίχοι,
από τ' ατσάλινο της άγκυρας το νύχι,
μια νότα μουσικής από τ' αστέρια,
κι από τους ψίθυρους στο διάβα με τ' αγέρια.
Ο άνεμος π’ αγκάλιασες κι ονόμασες φουγάρο,
που 'ρθε και με σαλπάρισε σαν κοίταξα το γλάρο,
που την ψυχή καλμάρισε με τα χρυσά τα χτένια.
Αγάπη που σ’ ονόμασα! Χρυσή και μεταξένια.
Τα δυο σου μάτια Θάλασσα! Αστράπτουσα καθάρια!
Και τα γλυκά τα χείλη σου πανσέληνα φεγγάρια,
να πάρω απ’ του πελάγου σου και στ’ ανοιχτά το δάκρυ,
να σου μετρώ τα κύματα σε τούτη εδώ την άκρη.
Τάξε γοργόνα στο φτερό - μες στης αυγής το νήμα,
για να την δεις ολάνθιστη με το λευκό το ντύμα,
τον ήλιο και να καρτερείς και τον αφρό της πρίμα.
Μην η ζωή σου γέλασε; Μην σου 'δωσε το βήμα;
Καλλιόπη Τσουχλη
