Και τότε είδα στα μάτια μου το φως της μέρας
ανελέητο να παίζει με το χρόνο, με τους ιριδισμούς του
με θράσος σαν αντίπαλος, σφιχταγκαλιάζοντάς τον
και είπα στις γενιές της φύτρας μου που με ακολουθούσαν
“εδώ είν' η ζωή σαν βουερό ποτάμι που κυλάει
ανάμεσα σε πέτρες και θολούρα και κορμούς γιγάντιων δέντρων
που το διάβα του εμποδίζουν
Εδώ είναι η φλέβα της που αλύπητα χτυπάει
με ορμή τη μέρα να ποτίσει
όχι με δάκρυα ούτε με του δειλού τα κλαψουρίσματα,
τα παρακάλια για τα περασμένα λάθη να συχωρεθούνε
Δεν σβήνονται της μοίρας τα γραμμένα μονοκονδυλιά.
Θεός κι αν είσαι!
Μα εσύ είσαι άνθρωπος θνητός από χωμάτιν' ύλη
κι απο αέρα και νερό φτιαγμένο το κορμί σου
και θα φθαρείς μέσα στο πέρασμα του χρόνου του δυνάστη
Δική σου όμως η ζωή δικός σου και ο θάνατος
και κάθε μέρα που περνά
εσύ αποφασίζεις” !
Πόλα Βακιρλη
