Θα με θυμάσαι, θα σε θυμάμαι, μέσα απ` τ` όνειρο πια.
Θα μ` αγγίζεις, θα σ` αγγίζω, μόνο με τη σκέψη.
Το τρένο της ευκαιρίας έφυγε και μείναμε στις αποβάθρες ο ένας απέναντι από τον αλλον, να κοιταζόμαστε σαν οπτασία.
Η εσωτερική θύελλα πρέπει να κατευνάσει και η γαλήνη της ηρεμίας ν` αποκαταστήσει την ταραχή του παλμού.
Ας μείνει τ` όνειρο να αιωρείτε να γλυκαίνει τις χαραμάδες της ζωής.
Αντίο όνειρο, ίσως κάπου σε ξαναδώ εως ότου σβήσω.
Αθανασία Δαμπολιά
