Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν που να γείρουν.
Σε ένα αναπαυτικό μαξιλάρι, σε έναν ώμο, σε ένα στήθος που από μέσα ακούγεται ρυθμικά ο ήχος μιας καρδιάς, σε ένα μαλακό κρεβάτι, σε δυο χέρια, στη γωνίτσα ενός ζεστού σπιτιού.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν που να ακουμπήσουν τις ανάγκες, τους αναστεναγμούς, τα δάκρυα και τους πόνους τους.
Που μπορούν κάπου να αφήσουν απαλά τις πιο κρυφές τους σκέψεις και τα όνειρά τους.
Κι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ίσκιο να σταθούν. Κομμάτι γης να ξαποστάσουν.
Στάλα νερό να δροσιστούν.
Ούτε καρδιά, ούτε ώμους, ούτε χέρια πέρα από τα δικά τους.
Που αγκαλιάζουν δυνατά το ίδιο τους το σώμα, τους πόνους κάνουνε γιορτές, τα δάκρυά τους Κυριακές, τους αναστεναγμούς καράβια.
Σε ένα δισάκι στριμώχνουν τα όνειρά τους, στις τσέπες τους χώνουν τις πιο κρυφές τους σκέψεις και φεύγουν.
Μόνο φεύγουν. Πάντα φεύγουν.
Ποτέ δεν φτάνουν πουθενά.
Δεν έχουν που να γείρουν.
Πουθενά. Ποτέ.
Είναι οι απελπισμένοι.
Εύα Κοτσικου
