ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ (της Αρετή Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ )

Δυο Συνωμότες συναπαντήθηκαν απόψε. 
Νύχτα και Μνήμη! 
Πήραν να ξετυλίγουν τους επιδέσμους,
αυτούς που σφιχταγκάλιαζαν τις πληγές της.
Ήταν σίγουρη πως η πούδρα του Χρόνου 
είχε γιάνει της καρδιάς τα τραύματα.
Πόσο γελάστηκε!
Ταινία μικρού μήκους ο έρωτάς τους
με δύο κομπάρσους, Εκείνη κι Εκείνον,
και ταλαντούχους πρωταγωνιστές τις Λέξεις.
Αυτές όμως ακύρωσαν τη συμφωνία τους,
το έργο δεν τέλειωσε, η ταινία δεν προβλήθηκε.
Ακόμη περιμένει ο έρωτας κομπάρσος ένα ρόλο, 
ένα Τέλος, βρε αδερφέ, όπως οι Λέξεις υποσχέθηκαν…
Τι συνωμοσία κι αυτή απόψε!
Πώς να επουλώσει τις χαίνουσες πληγές;

Αρετή Γουργιώτου 
ΦΥΚΟΕΣΣΑ 

Ο ΘΑΛΑΣΣΟΒΡΑΧΟΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Αιώνες στέκεται ορθός, εκεί στην ακτή, ο θαλασσόβραχος!

Των γλάρων απάγκιασμα και θαλερός κυματοσυνάχτης.

Από μοναξιά καθόλου δεν κατέει.

Έρχονται τα θαλασσοπούλια και ταξιδέματα τού ψιθυρίζουν.. 

Άνεμοι περνοδιαβαίνουν και μιλήματα ανθρώπων μολοούν.

Μα, την καρδιά του δωρισμένη έχει στο θαλασσόνερο.

-Έλα, φλοίσβε μου!

Απαλοφίλησε τα ριζά μου.

Κυματισμέ μου, έλα!

Αγκάλιασε τις ρωγμές μου.

Κι έρχεται το απαλοφλοίσβισμα και τον ταχταρίζει μητρικά.

Εισβάλλει το κύμα και κονκισταδόρικα τον λεηλατεί!

Τότε ο θαλασσόβραχος φωνή αποκτά και καρδιά και νοιωσίματα.

Τον παιάνα της θάλασσας αφουγκράζεται και, αιώνες τώρα,

με της θαλασσονεριάς το έμπα λικνίζεται.

-Χόρεψε, βράχε μου, χόρεψε!

Ευλογημένος ο αειθαλής Έρως σου.

"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"

Αρετή Γουργιωτου

ΠΙΝΑΚΑΣ Evening Glory by Alexander Dzigurski

ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

 

Έλεγες

πως το κλειδί του Παραδείσου σου είμαι!

Φαίνεται, όμως, 

πως σκούριασαν οι κλειδαριές.

Σε καμμιά τους δεν ταιριάζει!

Το δοκίμασα σε όλες! 

Αυτές, που μ' αλυσίδα κρέμονται χαρωπά

στης γέφυρας του Ισθμού τις καγκελωσιές,

έρωτος τάματα κι αγάπης σύμβολα!

Έτσι, 

στο χέρι μου δίβουλη το κρατώ 

και αναρωτιέμαι!

Να το πετάξω στου καναλιού το ρεύμα, 

ως κτέρισμα;

Ή ως ενθύμημα να το κρατήσω 

κατάφωρης επιορκίας;

Ίσως, 

να πιστέψω δεν έπρεπε 

σε ου-τοπικό Παράδεισο.

Επλανήθην!

Αρετή Γουργιωτου

5η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ 

"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"

ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Ήταν παρών στο γκρέμισμα.

Το πατρικό του δόθηκε αντιπαροχή.

Θα έπαιρνε τρία μεγάλα διαμερίσματα!

-Α, ρε τυχερέ, του έλεγαν οι φίλοι του.

Άρχοντας είσαι, άρχοντας!

Τώρα, το σφυρί της μπουλντόζας εφιάλτης!

Μέσα απ' τα συντρίμια πετάγονται σαν αερικά 

πρόσωπα κι ανασεμιές και γέλια και θρήνοι,

και μυστικά και μυρουδιές και ταχταρίσματα.

Ουρλιάζουν φριχτά "μή" στην χαλασιά τους.

Δεν πατά στη γης! Προδότη εαυτόν λογιάζει.

Κάθιδρος, σφίξιμο δυνατό νοιώθει στο στήθος .

Ο τοίχος της κάμαρης των Γονιών του πέφτει!

Αιωρείται η φωτογραφία τους, λυπημένο εκκρεμές.

Νιόνυμφοι ποζάρουν με ευτυχίας χαμόγελο.

Σαν τρελός χειρονομεί και μπαίνει στα χαλάσματα!

Ένα γίνεται με την σκόνη και τις τσακισμένες πέτρες.

Με λαχτάρα ξεκρεμάει το κάδρο, το Εικόνισμά του.

Οι Ρίζες του εγγεγραμμένες σε παλιομοδίτικη κορνίζα. 

Γαλήνεψε.

Αρετή Γουργιωτου

5η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ 

" ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΥ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ "

Φωτογραφία Γιώργος Χατζελένης

Από το περιοδικό ΑΠΛΩΤΑΡΙΑ της Χίου

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ (της Αρετής Γουργιωτου)

Μα πού το βρήκες;

Πού βρήκες το χαμένο γάντι μου;

Πού βρήκες τις λιγοστές σταλαγματιές 

πάνω στο γκρίζο αδιάβροχό μου;

Πού τις λέξεις που παλεύω ν αναστήσω, 

τις λιγοστές και μουσκεμένες, 

μέσα στα νύκτια χνάρια των πλήκτρων;

Και πού το ρόδο τούτο το άλικο 

μέσα στης ασφάλτου την ραγισματιά ;

Νόμιζα  πως τα είχα δια παντός  απωλέσει, 

ότι τα είχε ξεπλύνει η χινοπωρινή μπόρα,

του Οκτώβρη το ιαματικό πρωτοβρόχι.

Κι όμως να!

Εδώ το γάντι μου, εδώ κι οι λέξεις μου,

έστω κι αν στάζουν του Ανθρώπου τα δάκρυα.

Τις σκουπίζω, τις στεγνώνω  τις παραμυθώ.

Οφείλουν για πολλά να μιλήσουν ακόμη.

Δεν τέλεψαν το Χρέος τους.

Το ξέρουμε δα πως οι λέξεις πεταλούδες είναι 

που χορογραφούν της καρδιάς τα μιλήματα 

και με συν-χορευτή την γραφίδα 

στην άκρα της πέννας στροβιλίζονται.

Οι λέξεις μου είναι σπαρμένες μέσα στον Χρόνο 

και τους τόπους της Πατρίδας μας αξεδιάλυτα.

Από του Ομήρου την πέτρα και τ' ακρόγιαλο 

ροβολούν ατόφιες  στις κατεβασιές του Καιρού

κι ανταμώνουν το Σήμερα.

Έρωτας είναι οι λέξεις, της ψυχής σαϊτέματα!

Αρετή Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ

" ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ "

Συμβατός Αιμοδότης (της Αρετής Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Κάτω από την άμμο
το μέσα μου έκρυψα παιδί.
Να δροσερεύει η νιότη του,
σε κοχύλια αναμεσός και βότσαλα
ν' ανασαίνει του βυθού τους ήχους.

Κάθε που σεργιανίζω στο ακρογιάλι,
σκάβω την γης και μού χαμογελά.
Τραγουδεί για υφάλιους έρωτες
των δελφινιών με τα κοράλλια,
του αστερία με τις μωβ ανεμώνες.

Για τις λιοθυγατέρες μού μιλεί
και το παιγνίδισμά τους με το κύμα,
του φεγγαριού το λίκνισμα πα
στων νερών την στιλπνάδα.
Να ονειρεύομαι και να ελπίζω μου γνέφει!

Κρατείστε ευλαβικά το μέσα σας παιδί.
Είναι ο μόνος συμβατός αιμοδότης μας!

Αρετή Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ





" ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ "

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ ΑΛΗΘΕΊΑΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Ήρθε ο καιρός  να πετάξω ανεπιστρεπτί
τα γυαλιά της εικονικής πραγματικότητας.
Να αγοράσω άλλα με ακτίνες Χ,
εντοπιστές του "αοράτου" σκέψης και καρδιάς.

Έτσι θα σταματήσω να βλέπω
Τον Λύκο ως αμνόν
Τον Κόλακα ως μελίλεξον
Τον Κονκισταδόρο ως ελευθερωτήν.

Μήπως γνωρίζετε,
πού μπορώ να προμηθευτώ γυαλιά
με αντικατοπτρισμό Αληθείας;


Αρετή Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ


" ΤΟΥ ΆΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ "



ΠΊΝΑΚΑΣ: Έργο της Βίκυς Γεωργιοπούλου.

ΕΛΙΩΝΑΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Κάθε που στων ματιών σου τον ελιώνα βυθίζομαι,
'κει που με την τρικυμισμένη θάλασσα φιλιέται,
αγγελοκρούεται η ψυχή κι ορθόκορμη
στων κοραλιών σου την σαγήνη ταξιδεύει.
Σαν τον ιππόκαμπο, που για να ξεφύγει του εχθρού,
χρώματα αλλάζει δανεισμένα απ' του βυθού τον ανθόκηπο.

Μοιάζω τόσο της βροχής,  σαν λείπεις!
Αχνοφέγγει η καρδιά μου μέσα στης ομίχλης το σύθαμπο.
Και τα χέρια μου σαν να τα νέφωσε σκουριά,
καθώς στ' αμόνι τον έρωτα τον ανέπιαστο σφυρηλατούσα.
Πυράντοχο το μέταλλό του κι εγώ αδύναμη να το σμιλεύσω.

Α!  Δεν έπρεπε στου Ήφαιστου το αργαστήρι  να εισέλθω,
δεν έπρεπε!

Αρετή Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ

"ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ"


ΠΙΝΑΚΑΣ  Marc Chagall  THE FIREBIRD

ΧΙΝΟΠΩΡΑΚΙΑ (της Αρετής Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Ζηλεύγω σάς, χινοπωράκια του βουνού με τους μωβανθούς σας.
Καμαρωτά προβάλλετε πάνω στα βράχια και τα ριζιμιά ,πανέμορφα μέσα στην ταπεινότητά σας.
Αυτάρκη και ολιγαρκή συντροφευτά  φυτρώνετε καθ’ ομάδες και φθονείτε αν κάποιο από σας δυναμικά υψωθεί σε πέτρας σχισμάδα και μόνο του χαιρετίσει τον ουρανό αυτόφωτο, την μοναξιά αγαπώντας.
Της σιωπής τους ήχους αφουγκράζεστε και των πουλιών τα τιτιβίσματα που φωλεύουν πάνω στα πευκόκλαδα ανασαίνοντας  ρετσίνι και ελευθερία.
Κι αν μάτια περιπατητών ποθήσουν την εμορφάδα σας ,συλητές της παρθενικότητάς σας, βιάζεστε τον ερχομό του σύθαμπου για να περιφρουρήσετε την ύπαρξή σας.
-Ω,εσείς, μικρά χινοπωράκια,
κυκλάμινα της καρδιάς μου!
Δώστε μου λίγο από το χρώμα σας.
Χαρίστε μου την γαλήνη σας.
Δωρίστε μου το αδιαμφισβήτητον της
Ανάληψης των πετάλων σας..
Γίνετε αποδέκτες στοργικοί της ψυχής μου!



Αρετή Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ

Από την ποιητική συλλογή
"Εσω ιριδισμοι"

ΣΚΑΡΙΑ (της Αρετής Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Κείτονται!
Στην στεριά αφημένα,  συνέρημα κι αφρόντιστα,
τα δυό σκαριά.
Η μάννα τους η θάλασσα τα νανουρίζει,
σε ιαματικές θύμησες πηγαίνοντάς τα.
Όταν βασταγερά κι ολόλαμπρα και ποντοπόρα
ένα ήντουσαν με την λαφράδα τ' αγεριού
και του Αίολου το μάνιασμα.
Ακμής και νιότης αντικαθρέφτισμα στου γιαλού το κάτοπτρο!
Ορθόπλωρα μιλήματα με τον πέρφανο κυματισμό.
Κι οι κύρηδες κι αφέντες  πάνω τους  αποθεμένη
του επιούσιου ελπίδα.

 Τώρα, κουφάρια κατά γης πεταμένα!
Σκουριά αγκαλιάζει τα πλάγια τους
και τα ονόματα σβησμένα κι αυτά.
Αλήθεια, ποιά  ήταν;
Μυρσίνη, Αλέξανδρος, Νικόλας, Νεφέλη;

Σκαριά και μεις οι άνθρωποι από τον Χρόνο λαβωμένα,
παραδομένοι σε ονειροαρμενίσματα ανέφικτα πια.!
Αλήθεια, ποιό το όνομά μας;

Αρετή Γουργιώτου  ΦΥΚΟΕΣΣΑ


Β' ποιητική συλλογή, υπό έκδοσιν

Εσω Ιριδισμοί

Τιτλος: ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ

Συγγραφέας:  Αρετή Γουργιώτου

Είδος: Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις: ΒΕΡΓΙΝΑ
Έτος Έκδοσης: 2019

Σελίδες: 96

Σχήμα: 17 Χ 24
ISBN:  978-618-5215-96-5

ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΓΕΝΝΕΘΛΙΟΝ Κουρνιασμένη σε θαλάμι η ψυχή, βιγλάτορες όρισε τα μάτια να ατενίζουν τον κόσμο. Κι εκείνα, πιστοί φυλακάτορες, τής αντιστέλνουν τις πολυπόθητες έξω εικόνες. Με αδημονία ανοίγει την αγκαλιά της και αρχίζει να συνθέτει υμνωδίες σε κλίμακα έσω ιριδισμών. Γιατί, τί άλλο είναι η Ποίηση, παρά το Ορατόριο της ψυχής μας.